Prawo Moseleya – empiryczne prawo fizyczne mówiące, że pierwiastki kwadratowe z częstotliwości linii widm rentgenowskiego pierwiastków chemicznych różniących się liczbą atomową Z układają się na linii prostej:

Fotograficzna rejestracja linii emisyjnych promieniowania rentgenowskiego Kα i Kβ dla szeregu pierwiastków; należy zauważyć, że dla zastosowanego elementu dyspersyjnego położenie linii jest proporcjonalne do długości fali (nie energii)

gdzie:

– częstość promieniowania rentgenowskiego,
długość fali promieniowania,
– częstotliwość promieniowania, gdzie prędkość światła,
– ładunek jądra (liczba atomowa),
– stałe dla danej linii widmowej[1].

Prawo powyższe zostało sformułowane w 1913 roku przez Henry’ego Moseleya[2][1].

Można je też zapisać dla częstotliwości promieniowania jako notacja Siegbahna

gdzie: stała Rydberga

lub dla energii kwantów promieniowania rentgenowskiego (odpowiada energii przejść elektronowych w atomie):

gdzie: stała Rydberga,

gdzie:

stała Plancka,

Widma rentgenowskie pierwiastków chemicznych, tzw. widma charakterystyczne, układają się w charakterystyczne serie nazywane (seria odpowiada największej energii), których najbardziej energetyczne linie oznaczane są odpowiednio

  • Dla serii
  • Dla serii (w przybliżeniu)

Prawo Moseleya było wykorzystane do odkrycia „brakujących pierwiastków”, np. Hf prawie identyczny chemicznie z cyrkonem Zr został zidentyfikowany w 1923 roku dzięki swojemu widmu rentgenowskiemu przez Holendra Dirka Costera i Węgra György von Hevesy’ego.

Przypisy edytuj

  1. a b H.G.J. Moseley, The High-Frequency Spectra of the Elements. Part II, „The London, Edinburgh and Dublin Philosophical Magazine and Journal of Science”, 27 (sixth series), 1840, s. 703–7013.
  2. Moseleya prawo, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2023-03-24].