Rzym

stolica Włoch

Rzym (wł. Roma, łac. Roma) – stolica i największe miasto Włoch, położone w środkowej części kraju nad rzeką Tyber i Morzem Śródziemnym, zarazem stolica regionu administracyjno-historycznego Lacjum (Lazio).

Rzym
Roma
Stolica i gmina specjalna
Ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Dewiza: Senatus Populusque Romanus
Państwo

 Włochy

Region

 Lacjum

Prowincja

Rzym

Zarządzający

Roberto Gualtieri

Powierzchnia

1287[1] km²

Wysokość

37 m n.p.m.

Populacja (2020)
• liczba ludności
• gęstość


2 825 661[2]
2195 os./km²

Nr kierunkowy

+39-06

Kod pocztowy

00100 i 00121-00199

Tablice rejestracyjne

RM

Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Rzym”
Położenie na mapie Europy
Mapa konturowa Europy, na dole znajduje się punkt z opisem „Rzym”
Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Rzym”
Ziemia41°53′N 12°29′E/41,883333 12,483333
Strona internetowa
Historyczne centrum Rzymu, dobra Watykanu w Rzymie oraz bazylika św. Pawła za Murami[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

I, II, III, IV, VI

Numer ref.

91

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1980
na 4. sesji

Centrum administracyjne (comune speciale) ma powierzchnię 1287 km² i liczbę ludności 2 825 661[2], będąc trzecim co do wielkości miastem Unii Europejskiej. Miasto Stołeczne Rzym ma 4 331 856 mieszkańców[3].

Rzym od starożytności znany jest jako Wieczne Miasto (łac. Roma Aeterna), a także „stolica świata” (łac. caput mundi – dosłownie „głowa świata”)[4].

Rzym jest metropolią o znaczeniu globalnym[5][6], a także dużym węzłem komunikacyjnym z jednym z największych międzynarodowych portów lotniczych w Europie, który obsługuje ponad 38 milionów pasażerów rocznie, rozbudowaną siecią autostrad i linii kolei dużych prędkości. Światowy ośrodek turystyczny z bardzo bogatymi zabytkami starożytności i średniowiecza (kościoły, bazyliki, Koloseum, pałace, akwedukty, fontanny i wiele innych budowli), niezwykle bogate muzea, nowoczesne osiedla mieszkaniowe na przedmieściach. W 1960 roku organizował Letnie Igrzyska Olimpijskie. W 2017 roku Rzym odwiedziło 9,5 mln turystów w ciągu roku[7]. Znajdują się tu siedziby dwóch organizacji ONZ: organizacji do spraw Wyżywienia i Rolnictwa oraz Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa.

W granicach Rzymu, na prawym brzegu Tybru, leży miasto-państwo Watykan, będący enklawą na terytorium państwowym Włoch.

Historia edytuj

Historia miasta w starożytności edytuj

Rzym powstał w epoce żelaza, jako osada Latynów, usytuowana na szczycie Palatynu. Jego mieszkańcy byli prostymi pasterzami owiec (około 800–750 p.n.e.). Z czasem zajęli się rzemiosłem i handlem z sąsiadami (bogactwo Rzymu pochodziło ze sprzedaży soli pozyskiwanej w salinach u ujścia Tybru). Ludności zaczęło przybywać i zasiedlono Eskwilin i Kapitol. Według tradycji, przekazanej przez Liwiusza, Rzym założył Romulus 21 kwietnia 753 p.n.e. i został jego pierwszym królem. Od tej daty liczona była historia miasta – „Ab urbe condita” lub A.U.C. (od założenia miasta, zobacz też kalendarz rzymski). Jak podaje Gajusz Juliusz Solinus, zdaniem niektórych starożytnych historyków pierwszym, który użył nazwy Roma, był Ewander.[8]

Wedle legendy wkrótce po założeniu miasta Rzymianie z powodu braku kobiet w mieście postanowili je zdobyć, napadając osadę sąsiednich Sabinów, położoną na wzgórzu Kwirynale. Zuchwały plan porwania Sabinek powiódł się. Gdy Sabinowie próbowali odbić kobiety, te namówiły ich do zawarcia rozejmu, a potem sojuszu z Rzymianami (zobacz: porwanie Sabinek). W rzeczywistości między Rzymianami i Sabinami faktycznie musiało dojść do unii około połowy VIII w. p.n.e.

Po śmierci Romulusa w Rzymie panowało kolejno sześciu królów. Tradycja podaje, że byli to: Numa Pompiliusz, Tullus Hostiliusz, Ankus Marcjusz, Tarkwiniusz Stary, Serwiusz Tuliusz i Tarkwiniusz Pyszny.

 
Łuk triumfalny Konstantyna Wielkiego
 
Mapa Rzymu pochodząca z 1870 r. (miejsce przechowywania: Archiwum Państwowe w Poznaniu).

Numa Pompiliusz (około 715–673 p.n.e.) w czasie swego panowania miał wprowadzić m.in. kult Westy, a Ankus Marcjusz (642–617 p.n.e.) rozszerzył terytorium Rzymu aż do wybrzeży Morza Tyrreńskiego. Tradycja wydaje się jednak nieprawdziwa, gdyż siedmiu królów stanowiących w rzeczywistości sześć pokoleń (Tarkwiniusz Pyszny był synem Tarkwiniusza Starego) panowało przez ok. 225 lat. Społeczeństwo w tym czasie dzieliło się na dwie podstawowe grupy: patrycjuszy, należących do arystokracji i plebejuszy, którzy byli wolnymi obywatelami, ale nie mieli prawa do współudziału w administrowaniu miastem.

Patrycjusze byli prawdopodobnie potomkami Latynów, nazywano ich (łac.) patres. Tworzyli wspólnotę etniczną i religijną, to znaczy byli zorganizowani w szczepy (łac. gentes), które brały udział w tych samych kultach, a ich dzieci żeniły się i handlowały między sobą. Plebejusze natomiast pochodzili prawdopodobnie od Sabinów lub też był to element napływowy. Między patrycjuszami i plebejuszami mogły zachodzić relacje tylko jednego typu – klientelistycznego, co znaczyło, że plebejusz zostawał klientem, podporządkowując się którejś z rodzin patrycjuszowskich i w zamian otrzymywał protekcję prawną i ekonomiczną.

 
Panteon

W takim układzie przywódcy szczepów (łac. patres gentium) byli wielkimi właścicielami ziemskimi, tworzącymi potężną oligarchię, podczas gdy plebejusze składali się z robotników najemnych, drobnych handlarzy, rzemieślników i właścicieli niewielkich poletek. Patrycjusze byli podzieleni na kurie, a jednostką podziału administracyjnego była tribus. Początkowo w Rzymie było ich trzy (Ramnes, Tities i Luceres). Rzymianie byli podzieleni także na 30 kurii. Tylko patrycjusze mieli obowiązek służby wojskowej. Każda kuria wystawiała 100 ludzi zbrojnych, a każda tribus 100 konnych.

 
Wnętrze Panteonu

W pewnym momencie władzę w mieście zdobyli Etruskowie, prawdopodobnie około 616 p.n.e. Najprawdopodobniej trzech ostatnich rzymskich królów było pochodzenia etruskiego. Około 565 p.n.e. zostały zbudowane pierwsze mury dookoła miasta.

Republika rzymska edytuj

Osobny artykuł: Republika rzymska.

Ostatni z dynastii Tarkwiniuszy z przydomkiem Pyszny (łac. Superbus) został wygnany przez mieszkańców w 508 p.n.e. za okrucieństwo, tyranię i despotyzm. Rozczarowani władzą królów Rzymianie wprowadzili ustrój republikański.

Około roku 450 p.n.e. ogłoszono „Prawa dwunastu tablic”. W 390 p.n.e. Rzym przeżył najazd Galów, czyli Celtów. Po tym wypadku zdecydowano się wybudować nowe mury obronne, które zaczęto wznosić w 378 p.n.e. (mury serwiańskie). W 312 p.n.e. rozpoczęto budowę pierwszej drogi rzymskiej via Appia i pierwszego akweduktu. W 293 p.n.e. został wprowadzony w Rzymie kult Eskulapa. W 289 p.n.e. założona została mennica w mieście w pobliżu świątyni Junony Moneta (Pamiętającej) – stąd nazwa pieniądza metalowego. W 264 p.n.e. odbyły się pierwsze igrzyska gladiatorów. W 220 p.n.e. została zbudowana via Flaminia, która łączyła Rzym z Adriatykiem.

 
Bazylika św. Piotra

Starożytny Rzym położony był na wzgórzach (collis, mons). Na północy wznosiło się wzgórze Pincius, na którym znajdowały się słynne ogrody Lukullusa (założone ok. 60 p.n.e.) i Salustiusza (powstałe po 45 p.n.e.). W 49 n.e. za panowania Klaudiusza wzgórze to, zwane Collis Hortulorum (pol. Wzgórze Ogrodów) zostało włączone w obręb murów Rzymu. Obok położone było wzgórze Kwirynał ze świątynią Kwirynusa, świątynią Słońca wzniesioną przez Aureliana i świątynią Flawiuszów wzniesioną przez Domicjana. Kwirynał był dzielnicą willi i pałaców. Na wzgórzu Wiminał cesarz Dioklecjan zbudował termy. Wzgórze Eskwilin zajmowały m.in. ogrody Mecenasa, Dom Złoty Nerona, Portyk Liwii (Oktawian August), termy (Tytusa i Trajana), łuk triumfalny (Galienus), akwedukty Klaudiusza. Na wzgórzu Celius w V w. n.e. Petroniusz Maksymus zbudował nowe forum. Palatyn był siedzibą Romulusa (Roma Quadrata), a potem dzielnicą najbogatszych rzymian i cesarskich pałaców. Wzgórze Kapitol było centrum religijnym Rzymu. Tu znajdowały się świątynia Jowisza Kapitolińskiego z końca VI w. p.n.e., gdzie przechowywano księgi sybillińskie, świątynia Junony i świątynia Minerwy. Wzgórze Awentyn zajmowała najbiedniejsza dzielnica Rzymu. Na Awentynie znajdowały się świątynie: Cerery, Libera i Libery, później także świątynia Minerwy, opiekunki rzemieślników, oraz archiwum gminy plebejskiej. Na prawym brzegu Tybru wznosiło się wzgórze Janikulum, które pozostawało poza murami miejskimi, dopiero w III w. n.e. cesarze Aurelian i Probus otoczyli część Janikulum murami.

Ludność wiejska, której ziemie zdewastował Hannibal w 219 p.n.e., masowo przenosiła się do miasta, za nimi podążyli niewolnicy i wyzwoleńcy. Ludność Rzymu szybko podniosła się do ponad pół miliona. Imigrantom nie brakowało pracy, miasto się rozbudowywało, konstruowano drogi, akwedukty, targowiska i świątynie. A wszystko to z podatków, które napływały z prowincji. W 167 p.n.e. została sprowadzona do Rzymu biblioteka Perseusza króla Macedonii, a w 161 p.n.e. zostali wysiedleni z miasta greccy filozofowie. W 142 p.n.e. powstał pierwszy kamienny most na Tybrze. W okresie cesarstwa brzegi Tybru były połączone mostami: Fabrycjusza, Agryppy, Aureliusza, Cestiusza, Emiliusza, Nerona i Probusa. W 46 p.n.e. została przeprowadzona (z inicjatywy Cezara) przez Sosigenesa reforma kalendarza rzymskiego.

W I w. p.n.e. armia rzymska, która była bardziej wierna swym dowódcom niż politykom, stworzyła okazję takim ludziom jak Gajusz Mariusz, Sulla, Pompejusz i Cezar, by mogli sięgnąć po władzę. W 44 p.n.e. Gajusz Juliusz Cezar, obaliwszy rządy Senatu, proklamował się dyktatorem permanentnym i miesiąc później zapłacił za to życiem. Przez 17 lat trwała wojna domowa, a w 27 p.n.e. August został pierwszym cesarzem. Był to koniec republiki rzymskiej.

 
Koloseum

Cesarstwo Rzymskie edytuj

Osobny artykuł: Cesarstwo Rzymskie.

W 27 roku p.n.e. Gajusz Oktawiusz otrzymał od senatu tytuł augusta (wywyższony przez bogów). Republika rzymska przekształcona została w państwo o systemie monarchicznym. Decyzję senatu przyjmuje się za początek cesarstwa rzymskiego.

W 59 roku n.e. cesarz Neron zorganizował igrzyska wzorowane na greckich. W 64 wybucha Wielki Pożar Rzymu, po którym rozpoczyna się odbudowa miasta. Rzym staje się jeszcze piękniejszy niż wcześniej. W 72 rozpoczęto budowę Koloseum, w 125 Panteonu, a w 216 zostają ukończone Termy Karakalli. Imperium do tego czasu rozrosło się do gigantycznych rozmiarów. W 212 otrzymują obywatelstwo rzymskie wszyscy jego mieszkańcy. W 247 celebrowano pierwsze tysiąclecie Rzymu. W latach 70. III w. n.e. zbudowano nowe mury miasta, zwane Murami Aureliana.

Do najstarszych części miasta należą:

Ok. 324 r. nad grobem Świętego Piotra przez Konstantyna Wielkiego wybudowana została wczesnochrześcijańska pięcionawowa bazylika. Świątynia o wymiarach 122,0 × 64,0 m zakończona była poprzeczną nawą – transeptem z przylegającą do niej absydą w osi nawy głównej. Od wschodu poprzedzało ją duże atrium z fontanną. W XVI w. zastąpiona została obecną bazyliką św. Piotra.

W roku 330 cesarz Konstantyn Wielki przeniósł stolicę Cesarstwa rzymskiego do Konstantynopola.

W 395 r. zmarł Teodozjusz I Wielki – ostatni cesarz, który rządził całym imperium. Po jego śmierci cesarstwo podzielone zostało między jego dwóch synów – na wschodniorzymskie ze stolicą w Konstantynopolu i zachodniorzymskie ze stolicą w Mediolanie, a potem w Rawennie[9]. Imperium wschodnie – greckie przypadło Arkadiuszowi, zachodnie – łacińsko-romańskie otrzymał Honoriusz.

Od tego czasu rola Rzymu ulegała dalszej marginalizacji. Miasto zostało zdobyte przez Wizygotów pod wodzą Alaryka w 410 r. i przez północnoafrykańskich Wandalów w 455 roku. Za symboliczną datę upadku cesarstwa przyjmuje się 4 września 476 r., kiedy to Odoaker, dowódca germańskich najemników w służbie Rzymu, obalił cesarza Romulusa Augustulusa i został obwołany przez wojsko królem.

Średniowiecze edytuj

Po upadku zbudowanego przez Rzymian imperium, miasto, razem z resztą Italii, przechodziło z rąk do rąk. W 500 roku dla upamiętnienia wizyty Teodoryka Wielkiego zorganizowano ostatni adventus, czyli uroczysty ceremoniał rzymski, realizowany z okazji przybycia cesarza do miasta. W 525 r. na polecenie papieża Jana I Dionizjusz Mały ustalił datę narodzin Jezusa Chrystusa w nowej tabeli paschalnej wzorowanej na tabeli Cyryla Aleksandryjskiego. Wprowadzony system obliczania czasu od narodzenia Jezusa Chrystusa a nie od założenia Rzymu był ostatnim znakiem całkowitego upadku cesarstwa rzymskiego.

W 546 roku Rzym zdobył król Ostrogotów Totila, zaś później na ponad 200 lat miasto znalazło się pod panowaniem Cesarstwa Bizantyjskiego. W połowie VIII w. stał się stolicą Państwa Kościelnego i siedzibą papieży. W 846 roku bazylika św. Piotra została ograbiona przez arabskich piratów, w związku z czym papież Leon IV nakazał zbudować wokół niej mury obronne. W ten sposób powstało tzw. „miasto leonowe”. W średniowieczu zależność od papiestwa była silniejsza bądź słabsza, siedziba papiestwa była też wielokrotnie przenoszona, m.in. do Awinionu.

Historia nowożytna Rzymu edytuj

W czasie Wojny Ligi z Cognac niemiecko-hiszpańskie wojska Karola V zdobyły i złupiły Rzym (6–14 maja 1527). Wydarzenia te przeszły do historii jako Sacco di Roma. Barbarzyńskie zniszczenie miasta położyło kres epoce odrodzenia w Rzymie. W latach 1809-1814 Napoleon I wcielił miasto do Francji, następnie metropolia trafiła ponownie pod władzę papieży. Wreszcie w efekcie wojen zjednoczeniowych i likwidacji ponad 1000-letniego Państwa Papieskiego, w 1871 Rzym stał się stolicą zjednoczonych Włoch. W 1929 traktaty laterańskie ustanowiły między papiestwem a faszystowskim rządem Królestwa Włoch odrębność Państwa Watykańskiego, uznając jego niezależność i niepodległość.

Geografia edytuj

Klimat edytuj

Rzym znajduje się w strefie klimatu subtropikalnego[10][11] typu śródziemnomorskiego[12], z łagodnymi zimami i ciepłymi, miejscami gorącymi latami. Średnia roczna temperatura wynosi 21 °C w dzień i 11 °C w nocy[13].

Średnia temperatura najchłodniejszych miesięcy – grudnia, stycznia i lutego wynosi 13 °C w dzień i 4 °C w nocy[13], zima pod względem temperatury i nasłonecznienia przypomina nieco październik w Polsce. Okres z letnimi temperaturami trwa pół roku, od maja do października. Dwa miesiące – kwiecień i listopad mają charakter przejściowy, ze średnią temperaturą około 17–19 °C w ciągu dnia i 8 °C podczas nocy[13], pod względem temperatury i nasłonecznienia przypominają nieco maj i wrzesień w Polsce.

Rzym ma 70–80 dni deszczowych rocznie dla wartości ≥1 mm oraz około 130 dni deszczowych dla wartości ≥0,1 mm[14], od średnio 2–7 dni deszczowych w lipcu i sierpniu, do 9–15 dni deszczowych w listopadzie[14]. Miasto ma około 2500–2600 godzin czystej słonecznej pogody rocznie, od około 120 h (średnio 3–4 godziny dziennie, około 3 razy więcej niż w Polsce) w grudniu do ponad 330–350 h (średnio ok. 11 godzin czystego słońca na dobę) w lipcu[15]. Średnia roczna wilgotność wynosi 75%, od 72% w lipcu do 77% w listopadzie. Temperatura morza waha się od około 14 °C w okresie styczeń-marzec do 24–25 °C od lipca do września[16][17].

Średnia temperatura i opady dla Rzymu (Rzym-Ciampino, na dalekich obrzeżach miasta, 13 km od koloseum)
Miesiąc Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Roczna
Średnie temperatury w dzień [°C] 11.6 12.6 15.5 19.0 23.6 28.3 31.1 31.6 27.0 22.7 17.4 12.9 21,2
Średnie dobowe temperatury [°C] 7.5 7.7 10.5 13.8 18.1 22.6 25.2 25.4 21.2 17.3 12.8 8.6 15,9
Średnie temperatury w nocy [°C] 3.2 3.2 5.6 8.7 12.9 17.0 19.5 19.7 16.0 12.3 8.5 4.5 11,0
Opady [mm] 91.8 83.2 74.3 77.9 78.7 45.9 26.8 30.8 65.5 78.8 126 111 890
Średnia liczba dni z opadami 12.9 11.6 11.6 13.0 11.0 9.1 7.1 6.9 11.0 11.0 15.0 13.9 134
Średnie usłonecznienie [h] 127 148 180 210 273 300 350 316 237 205 138 121 2605
Źródło: climatebase.ru[14] (liczba dni z opadami dla wartości 0,1 mm, wysokość 105 m n.p.m., 22 km od morza, 2000-2017)
Średnia dobowa temperatura morza (°C)[20]
Sty Lut Mar Kwi Maj Cze Lip Sie Wrz Paź Lis Gru Rok
14,5 13,9 14,1 15,5 18,8 22,9 24,7 25,0 24,0 21,1 19,0 16,1 19,1

Demografia edytuj

Panorama Rzymu z północnego wschodu na południe, zrobiona z kopuły bazyliki świętego Piotra
 
Rzym na mapie Miasta Stołecznego Rzym

Rzym liczy 2 869 461 mieszkańców[21] wewnątrz centrum administracyjnego na powierzchni 1287 km²[1], będąc trzecim co do wielkości miastem Unii Europejskiej po Berlinie i Madrycie. Zespół miejski liczy 3 970 000 mieszkańców, będąc siódmym co do wielkości zespołem miejskim w Unii Europejskiej po Paryżu, Zagłębiu Ruhry, Madrycie, Mediolanie, Barcelonie i Berlinie[22]. Cała metropolia Rzym (obszar metropolitalny) ma ponad 4 mln mieszkańców, w zależności od źródeł: 4 008 095 mieszkańców według Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju[23], 4 194 068 mieszkańców według Europejskiego Urzędu Statystycznego Eurostat[24], 4 293 100 mieszkańców według Brookings Institution[25]. Miasto metropolitalne Rzym utworzone z terenów byłej prowincji o tej samej nazwie ma 4 331 856 mieszkańców[3].

Populacja samego miasta stanowi 48,8% populacji regionu Lacjum i 4,72% populacji Włoch. Około 270 tysięcy mieszkańców (co stanowi około 10% populacji centrum administracyjnego Rzymu) to osoby urodzone poza Włochami. Najwięcej imigrantów pochodzi z Rumunii (65 099 osób), Filipin (26 933 osoby) i Polski (12 679 osób)[26]. Około 510 tysięcy mieszkańców (co stanowi blisko 12% populacji byłej prowincji Rzym a obecnie miasta metropolitalnego Rzym) to osoby urodzone poza Włochami. Z Polski pochodzi 17 485 osób[27].

Gospodarka edytuj

W 2018 roku został sklasyfikowany na 65. miejscu wśród centrów finansowych świata, o 4 miejsca niżej, niż będący stolicą finansową Włoch Mediolan[28].

Rzym jest klasyfikowana jako metropolia o znaczeniu globalnym[5][6]. Światowy ośrodek turystyczny z bardzo bogatymi zabytkami starożytności i średniowiecza (kościoły, bazyliki, Koloseum, pałace, akwedukty, fontanny i wiele innych budowli), niezwykle bogate muzea, nowoczesne osiedla mieszkaniowe na przedmieściach. W 1960 roku organizował Letnie Igrzyska Olimpijskie. W 2017 roku Rzym odwiedziło 9,5 mln turystów w ciągu roku[7]. Znajdują się tu siedziby dwóch organizacji ONZ: organizacji do spraw Wyżywienia i Rolnictwa oraz Międzynarodowego Funduszu Rozwoju Rolnictwa.

Znane miejsca w Rzymie edytuj

 
Fontanna di Trevi
 
System informacji komunikacji miejskiej w Rzymie
 
Il Vittoriano
 
Ulica Adama Mickiewicza w Rzymie
 
Aleja Marszałka Piłsudskiego w Rzymie

Polonica edytuj

 
Herb Rzeczypospolitej na Palazzo Zuccari

Transport edytuj

 
Pociąg wysokich prędkości na peronie na dworcu Roma Termini

Transport kolejowy edytuj

Głównym dworcem osobowym jest Roma Termini, pozostałe to: Roma Capanelle, Roma Fidene, Roma Monte Mario, Roma Nomentana, Roma Ostiense, Roma Nuovo Salario, Roma Prenestina, Roma San Pietro, Roma Tiburtina, Roma Tor Sapienza, Roma Torricola, Roma Trastevere, Roma Valle Aurelia, Roma Villa Bonelli.

Rzym jest hubem dla kolei wysokich prędkości. Zaczynają się tu dwie główne linie przystosowane dla prędkości 250–300 km/h: linia kolejowa Rzym – Neapol (KDP) i linia kolejowa Florencja – Rzym (KDP), gdzie następnie poprzez linię Florencja – Bolonia, Rzym zyskał szybkie połączenie kolejowe z miastami na północy Włoch takimi jak Mediolan, Turyn czy Wenecja.

Transport lotniczy edytuj

Rzym jest obsługiwany przez dwa międzynarodowe lotniska: port lotniczy Rzym-Ciampino, który obsłużył w 2017 roku 5,6 mln pasażerów oraz port lotniczy Rzym-Fiumicino, który obsłużył w 2017 roku 41 mln pasażerów.

Transport wodny edytuj

W prowincji Rzym znajduje się duży port morski Port Civitavecchia, nazywany również Portem Rzym[34].

Transport drogowy edytuj

Rzym przecinają trzy główne autostrady: A1 łącząca północną część Włoch (m.in. miasta Mediolan, Parma, Bolonia) z południową częścią (Neapol), A12 łącząca północno-zachodnią część Włoch (m.in. miasta Genua i Piza) z Rzymem oraz A24/A25 łącząca Rzym ze wschodnią częścią Włoch i Adriatykiem. Ponadto istnieją tu także dwie autostrady miejskie: A90 (Grande Raccordo Anulare) – obwodnica autostradowa oraz A91 łącząca centrum Rzymu z lotniskiem Rzym-Fiumicino. Jest tu również kilka dróg ekspresowych (Strade statali): SS1, SS2, SS3, SS4, SS5, SS6, SS7 i SS8.

Miasto przecinają również cztery trasy międzynarodowe: E35, E45, E80 oraz lokalna E821.

Transport miejski edytuj

Przedsiębiorstwem świadczącym w Rzymie miejskie usługi transportowe jest ATAC[35]. Działa od 1909 roku. ATAC obejmuje 254 linie autobusowe i 5798 przystanków autobusowych[36].

System transportu miejskiego w Rzymie stanowią:

Metrebus Card(inne języki) to karta uprawniająca do korzystania z transportu publicznego.

Sport edytuj

W Rzymie swoją siedzibę mają kluby sportowe takie jak AS Roma, S.S. Lazio, odbywały się tu również największe imprezy jak Letnie Igrzyska Olimpijskie 1960, Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1934 oraz Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1990, które swój finał miały na Stadio Olimpico. Rzym gościł uczestników uniwersjady w 1975 roku, a w 1987 rozgrywane były tu także lekkoatletyczne mistrzostwa świata.

Co roku w mieście odbywa się turniej tenisowy Internazionali d’Italia.

Miasta partnerskie edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Superfici delle unità amministrative a fini statistici. La superficie dei Comuni, delle Province e delle Regioni italiane al 9 ottobre 2011 – Istituto Nazionale di Statistica.
  2. a b Dato Istat [online] [dostęp 2020-11-13] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-10].
  3. a b Bilancio demografico Anno 2014 (dati provvisori). Provincia: Roma. Demo.istat.it. [dostęp 2014-11-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  4. caput mundi – Zapytaj.onet.pl [online], portalwiedzy.onet.pl [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-05-05] (pol.).
  5. a b The World According to GaWC 2018. Globalization and World Cities Study Group and Network, Loughborough University.
  6. a b 2012 Global Cities Index – A.T. Kearney.
  7. a b "Euromonitor International's Top 100 City Destinations Ranking"
  8. Gajusz Juliusz Solinus, Zbiór wiadomości godnych uwagi albo Polihistor I.1.
  9. Praca zbiorowa, 2005, Wielka Historia Świata, t. 9, Polskie Media Amer. Com, s. 271, ISBN 83-7425-034-8.
  10. Jahreszeitenklimate nach Troll und Paffen.
  11. Die Klimatypen der Erde – Pädagogische Hochschule in Heidelberg.
  12. World Map of Köppen–Geiger Climate Classification.
  13. a b c d Tabelle climatiche 1971–2000 della stazione meteorologica di Roma-Fiumicino Ponente dall’Atlante Climatico 1971–2000 – Servizio Meteorologico dell’Aeronautica Militare.
  14. a b c Rome, Italy – climatebase.ru
  15. Visualizzazione tabella CLINO della stazione / CLINO Averages Listed for the station Roma Ciampino.
  16. Monthly Civitavecchia water temperature chart – seatemperature.org.
  17. Monthly Tor San Lorenzo water temperature chart – seatemperature.org.
  18. Tabelle climatiche 1971–2000 della stazione meteorologica di Roma-Urbe Ponente dall'Atlante Climatico 1971–2000 – Servizio Meteorologico dell’Aeronautica Militare.
  19. Valori climatici normali di temperatura e precipitazione in Italia – Istituto Superiore per la Protezione (ISPRA)
  20. Tor San Lorenzo (Rome) average sea temperature – seatemperature.org.
  21. Bilancio demografico Anno 2014 (dati provvisori). Comune: Roma. demo.istat.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].Istituto Nazionale di Statistica, 2014.
  22. Demographia: World Urban Areas – Demographia, kwiecień 2018.
  23. Metro eXplorer – OECD.
  24. Population by sex and age groups on 1 JanuaryEurostat, 2012.
  25. 2014 Global Metro Monitor – Brookings Institution, 2015.
  26. Cittadini Stranieri. Bilancio demografico anno 2009 e popolazione residente al 31 Dicembre – Tutti i paesi di cittadinanza. Comune: Roma. demo.istat.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-25)].Istituto Nazionale di Statistica, 2014.
  27. Foreign Citizens. Resident Population by sex and citizenship on 31st december october 2013. Province: Roma. demo.istat.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-10)]. – Istituto Nazionale di Statistica, 2014.
  28. Long Finance: The Global Financial Centres Index 23. Marzec 2018.
  29. Strona Duszpasterstwa Polskiego w Rzymie. [dostęp 2015-10-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-04)].
  30. Epitafium serca Marii Klementyny Sobieskiej w bazylice Świętych Apostołów w Rzymie [online], Podróże po Europie, 13 grudnia 2016 [dostęp 2018-12-27] (pol.).
  31. Turystyka Kulturowa – portal popularyzacyjny
  32. M. Kałuski „Śladami Polaków po świecie”, Polonicum Machindex Institut. Szwajcaria 2008.
  33. Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2020-07-09].
  34. Storia del Porto di Civitavecchia – cittadicivitavecchia.com. cittadicivitavecchia.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-12)]..
  35. Azienda per la mobilità – ATAC S.p.A.
  36. percorsiBus ATAC, orari Bus nell'area di Roma. moovitapp.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-24)]. – moovitapp.com

Bibliografia edytuj

  • Pliniusz Starszy: Naturalis Historia, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2004.
  • Kasjusz Dion: Historia rzymska, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2005.
  • Tytus Liwiusz: Ab urbe condita libri, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 2004.
  • Ostrowski Janusz: Starożytny Rzym. Polityka i sztuka, PWN.
  • Ziółkowski Adam: Historia Rzymu, Poznańskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Poznań 2004.
  • Sadurska Anna: Archeologia starożytnego Rzymu.

Linki zewnętrzne edytuj