Bies – zbudowany sposobem gospodarczym jacht morski, kecz typu Dziwna 2, pływający po Bałtyku i Morzu Północnym. Jego armatorem był przez wiele lat Klub Żeglarski "Nysa"[1] w Głębinowie, obecnym armatorem jest Wojciech Kaczor.

Bies
Ilustracja
Bies w Nærøyfjord
Bandera

 Polska

Numer na żaglu

POL 67

Znak wywoławczy

SPS 2041

Port macierzysty

Szczecin

Armator

Wojciech Kaczor

Dane podstawowe
Typ

Dziwna 2

Materiał

stal

Historia
Stocznia

Zakłady Urządzeń Przemysłowych Przedsiębiorstwo Państwowe w Nysie, Morska Stocznia Jachtowa im. Leonida Teligi

Data budowy

1972

Data wodowania

1972

Dane techniczne
Liczebność załogi

min. 2 / max. 10

Długość całkowita (L)

15,48 m

Długość kadłuba

13,10 m

Szerokość (B)

3,45 m

Zanurzenie (D)

2,50 m

Pojemność

19,02 ton rej. 53,87 m³ (netto) RT

Ożaglowanie
Typ ożaglowania

kecz bermudzki

Liczba żagli

3

Powierzchnia ożaglowania

80 m²

Wysokość masztów

17

Liczba masztów

2

Napęd mechaniczny
Silnik

stacjonarny PZM Puck 38

Moc silnika

38 KM, 28 kW

Nazwa edytuj

Nazwa pochodzi od imienia przedsłowiańskiego demona Bies, które oznaczało „powodujący strach, przerażenie”. Nazwa typu jachtu (Dziwna 2) nawiązuje do nazwy cieśniny łączącej Zalew Szczeciński z Morzem Bałtyckim.

Parametry i wyposażenie jachtu edytuj

Rodzaj, typ i klasa jachtu edytuj

Pozostałe parametry kadłuba edytuj

  • wysokość boczna = 3,38 m
  • kokpit = 0,62 m³
  • maksymalna wysokość w kabinie = 1,85 m
  • liczba kabin = 3 (kubryk w części dziobowej, mesa w części środkowej kadłuba i kabina w części rufowej)
  • liczba koi = 10 (4 w kubryku w części dziobowej, 4 w mesie i 2 w kabinie rufowej)
  • liczba zejściówek = 2 (do kabiny nawigacyjnej i do kubryku w części dziobowej)
  • liczba toalet (kingstonów) = 1
  • liczba kambuzów = 1
  • zbiornik na wodę = 400 l
  • zbiornik na paliwo = 400 l
  • ster = koło sterowe.

Jacht typu Dziwna 2 posiada dużą dzielność morską. Ma bardzo wygodną mesę oraz dużą kabinę nawigacyjną. Może bez trudu pomieścić dziesięcioosobową załogę.

 
Plan rozmieszczenia pomieszczeń w SY Bies

Plan rozmieszczenia pomieszczeń edytuj

 
s/y Bies z dwoma suszącymi się fokami: normalnym i sztormowym, zacumowany w Bergen, 2010

Żagle edytuj

Jacht nosi białe, dakronowe żagle. Wyposażony jest w następujący komplet:

Nazwy, wymiary i oznaczenia żagli Biesa
Nazwa żagla Powierzchnia ożaglowania m² Oznaczenie żagla
Fok 33 F
Grot 34 G
Bezan 13 B
Fok sztormowy 6,5 F sz
Grot sztormowy 13,5 G sz
Bezan sztormowy 6,5 B sz
Fok mały 19 F m
Kliwer 24 K
Genua fok 54 G f
Spinaker 80 S
Grot mały 20 G m
Grot stary (zapas) 34 G

Wyposażenie edytuj

Jacht ma dosyć podstawowe wyposażenie, na pokładzie znajdują się m.in.:

Wyposażenie eksploatacyjne edytuj

  • akumulator, gniazdo 12 V, oświetlenie elektryczne, gniazda 230 V (po podłączeniu do zewnętrznego zasilania)
  • 2 butle z gazem, kambuz z pełnym wyposażeniem, w tym kuchenką gazową na "kardanie" i zlewozmywakiem
  • skrzynka narzędziowa

Wyposażenie nawigacyjne edytuj

Wyposażenie bezpieczeństwa edytuj

Historia edytuj

Kadłub Biesa został wybudowany na początku lat 70. XX wieku w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie, a następnie zabudowany i wyposażony w Stoczni Jachtowej w Szczecinie. W lipcu 1972 roku został wodowany i od tej pory pływa po morzach w rejsach żeglarskich organizowanych przez klub sportowy MZKS Nysa.

Na początku lat 80. jacht został przekazany do eksploatacji w Okręgowym Opolskim Związku Żeglarskim, który do końca 2006 roku organizował rejsy żeglarskie dla żeglarzy z Opolszczyzny oraz innych rejonów Polski.

Z początkiem roku 2007 jacht Bies powrócił do Klubu Żeglarskiego Nysa (następcy klubu sportowego MZKS Nysa)[1]. W 2012 roku jacht zmienił właściciela. Obecnie jest nim Wojciech Kaczor.

Rejsy edytuj

Galeria edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Strona Klubu Żeglarskiego Nysa.
  2. Opis jachtu typu Dziwna-2 (dostęp 25 września 2010 r.)
  3. Polski Rejestr Statków. Przepisy klasyfikacji i budowy jachtów morskich. [dostęp 2009-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-18)].
  4. Historia Klubu Żeglarskiego w Nysie - lata 1970-1974 (dostęp 11 października 2010 r.)
  5. Opis wyprawy po Bałtyku (dostęp 27 września 2010 r.)

Linki zewnętrzne edytuj