SZD-7 Osa
SZD-7 Osa – polski, jednomiejscowy szybowiec zaprojektowany w Szybowcowym Zakładzie Doświadczalnym w Bielsku-Białej.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
16 sierpnia 1950 |
| Wycofanie ze służby |
1959 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15 m |
| Wydłużenie |
16 |
| Długość |
6,80 m |
| Wysokość |
1,6 m |
| Powierzchnia nośna |
14,10 m² |
| Profil skrzydła |
NACA 652-515 |
| Masa | |
| Własna |
237 kg |
| Startowa |
327 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
250 km/h |
| Prędkość minimalna |
56 km/h |
| Doskonałość maks. |
26,1 przy 81 km/h |
| Współczynnik obciążenia konstrukcji |
+4,5 / -3 g |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
Historia edytuj
Szybowiec opracowano na bazie szybowca IS-2 Mucha w celu zbadania własności profili laminarnych. Konstruktorami byli Tadeusz Kostia i Irena Kaniewska[1]. Zastosowano profil laminarny 15% który u nasady płata pogrubiono do 18%. Osa była też pierwszą konstrukcją SZD, w której zastosowane płytkowe hamulce aerodynamiczne typu S.H. sprzężone z hamulcem koła. Wykorzystano kadłub i usterzenie z szybowca IS Mucha-ter, po wzmocnieniu wręg kadłuba i łączących ich podłużnic.
Prototyp został oblatany 16 sierpnia 1950 roku przez Adama Zientka. W testach porównawczych Osa okazała się lepsza od IS-2 Mucha (w zakresie wyższych prędkości) jednak nie trafiła do seryjnej produkcji, pozostała szybowcem eksperymentalnym[2].
Konstrukcja edytuj
Wolnonośny grzbietopłat o konstrukcji drewnianej z zakrytą kabiną[3].
Skrzydło dwudzielne, wolnonośne, jednodźwigarowe ze skośnym dźwigarkiem pomocniczym i dźwigarkiem lotkowym wyposażone w hamulce aerodynamiczne płytkowe oraz lotki szczelinowe. Całkowicie kryte sklejką o grubości 3 mm u nasady i 1,5 mm na końcu.
Kadłub o przekroju jajowym zwężonym u dołu, drewniany, konstrukcji półskorupowej kryty sklejką. Szybowiec zaopatrzono w zaczep przedni i dolny oraz hak do startu z lin gumowych.
Usterzenie poziome niedzielone. Statecznik kryty sklejką, ster kryty płótnem. Statecznik pionowy wykonany jako jedna całość z kadłubem, pokryty sklejką. Ster kierunku był kryty w partii przedniej i dolnej sklejką, w pozostałej płótnem.
Podwozie stałe, jednotorowe, składające się z przedniej drewnianej płozy, kółka umieszczonego w pobliżu środka ciężkości oraz płozy ogonowej.
Wyposażenie tablicy przyrządów składało się z: prędkościomierza, wysokościomierza, wariometru, busoli i zakrętomierza elektrycznego.
Przypisy edytuj
- ↑ Andrzej Błasik, Andrzej Glass, Stanisław Madeyski (praca zbiorowa), Konstrukcje lotnicze Polski Ludowej, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1965, s. 118
- ↑ Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 16
- ↑ IS-7 (SZD-7) "Osa", 1950. [dostęp 2019-01-02]. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Andrzej Błasik, Andrzej Glass, Stanisław Madeyski (praca zbiorowa), Konstrukcje lotnicze Polski Ludowej, Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1965, s. 118,
- Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945-2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 15-16.
Linki zewnętrzne edytuj
- SZD-7 (IS-7) Osa (pol.)
- Polskie szybowce: IS-7 (SZD-7) "Osa" (pol.)