Samborzec
Samborzec – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie sandomierskim, siedziba gminy Samborzec[5][6].
| wieś | |
 Kościół pw. Trójcy Świętej w Samborcu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) | |
| Strefa numeracyjna |
15 |
| Kod pocztowy |
27-650[4] |
| Tablice rejestracyjne |
TSA |
| SIMC |
0807040[5] |
Położenie na mapie gminy Samborzec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu sandomierskiego  | |
 50°38′37″N 21°38′39″E/50,643611 21,644167[1]
| |
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.
Historycznie położony jest w Małopolsce, w ziemi sandomierskiej.
Przez wieś przebiega droga krajowa nr 79 z Krakowa do Sandomierza.
We wsi znajduje się jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej, której prezesem jest Wiesław Jarosz. Wchodzi ona w skład krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego (KSRG)[7].
Historia edytuj
Pierwsze wzmianki o Samborcu umieścił w swoich dziełach Jan Długosz. Wspomina on o założeniu wsi przez rycerza o nazwisku Sambor. W XIII wieku został wybudowany kościół murowany pod wezwaniem św. Trójcy – wg podania – na miejscu dawnej świątyni pogańskiej. Obecny kościół w Samborcu pochodzi z 1691 roku. Jeszcze w okresie międzywojennym na obszarze obecnego Samborca znajdowały się 3 miejscowości: Samborzec – folwark, Samborzec – wieś i Samborzec Poduchowny – wieś. Z okresu okupacji hitlerowskiej pozostały tutaj bolesne ślady w postaci miejsca rozstrzelania dziesięciu Polaków, przywiezionych przez gestapowców z Ostrowca Świętokrzyskiego, więzionych tam jako zakładników w 1943 roku. Miejscem tej pamięci narodowej jest płyta przed gmachem szkolnym w Samborcu.
Urodzili się tutaj bł. ks. Antoni Rewera, bł. ks. kmdr ppor. Władysław Miegoń beatyfikowani w gronie 108 męczenników oraz Jerzy Krzesimowski żołnierz 1 pp Legionów Polskich, członek POW, uczestnik wojny 1918–1920, więzień obozu w Starobielsku, zamordowany w Charkowie.
Zabytki edytuj
- Kościół parafialny pw. Świętej Trójcy z XIII w., odbudowany pod koniec XVII w., przebudowany w XVIII w., wpisany do rejestru zabytków nieruchomych (nr rej.: A.714 z 20.01.1957 i z 20.01.1966)[8].
- Cmentarz parafialny, (nr rej.: A.715 z 13.06.1988)[8].
Dawne części wsi – obiekty fizjograficzne edytuj
W latach 70. XX wieku przyporządkowano i opracowano spis lokalnych części integralnych dla Samborca zawarty w tabeli 1.
Tabela 1. Wykaz urzędowych nazw miejscowych i obiektów fizjograficznych[9] Nazwa wsi – miasta Nazwy części wsi
– miastaNazwy obiektów fizjograficznych
– charakter obiektuI. Gromada SAMBORZEC
- Samborzec
- Łąka
- Samborzec Poduchowny
- Byczysko – łąka
- Leszcza – pole, łąka
- Łąka – pole, łąka
- Plebańskie – pole
- Szewska Łąka – łąka
- Świerkowe – łąka
- Świńska Góra – pole, wzniesienie
- Za Wałem – łąka
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 9 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 120574
- ↑ Wieś Samborzec w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-02-20] (pol.), liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1132 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ OSP Samborzec KSRG. samborzec.pl. [dostęp 2016-01-20].
- ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 54 [dostęp 2016-01-20].
- ↑ Leon Kaczmarek (red. nauk. zeszytu), Witold Taszycki (red. nauk. wyd.): Urzędowe Nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych. 32. Powiat sandomierski województwo kieleckie. Komisja ustalania nazw miejscowości i obiektów fizjograficznych (do użytku służbowego). Z: 33. Warszawa: Urząd Rady Ministrów. Biuro do Spraw Prezydiów Rad Nadzorczych, 1970, s. 49.