Samuel David Dealey
Samuel David Dealey (ur. 13 września 1906 w Dallas, zm. 24 sierpnia 1944 k. Luzonu na wodach Filipin) – komandor porucznik United States Navy, dowódca okrętów podwodnych podczas wojny na Pacyfiku. Dowodząc okrętem USS „Harder” (SS-257) podczas prowadzonej na tym akwenie wojny podwodnej, zdobył uznanie jako jeden z najskuteczniejszych dowódców amerykańskiej floty podwodnej. Zyskał miano „Zabójcy niszczycieli” za sprawą zatopienia czterech japońskich jednostek tej klasy, w tym trzech w ciągu 3 dni.
| |
 Commander
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1930–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska |
dowódca: |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
            
| |
Życiorys edytuj
Samuel David Dealey Junior urodził się 13 września 1906 w prominentnej rodzinie teksańskiej, jako najmłodsze z pięciorga dzieci swoich rodziców. Jego ojciec zmarł, gdy Samuel skończył sześć lat. Później przez pewien czas mieszkał w Santa Monica w Kalifornii i tam rozpoczął naukę w szkole średniej. Powrócił jednak do Dallas, gdzie ukończył Oak Cliff High School. Następnie przez dwa lata studiował na tamtejszym Southern Methodist University. Przerwał jednak studia uniwersyteckie i w 1925 wstąpił do Akademii Marynarki Wojennej w Annapolis. Z powodu słabych wyników w nauce z zakresu matematyki i chemii, został zmuszony do opuszczenia uczelni, do której jednak powrócił rok później i ukończył ją w 1930[1].
W tym samym roku poślubił Edwinę Vawter, co było wydarzeniem niezwykłym w marynarce amerykańskiej, gdyż absolwenci uczelni zobowiązani byli zwykle do służby przez co najmniej dwa lata przed zawarciem małżeństwa[1]. Rok później narodziła się pierwsza córka Dealeyów – Joan. Dwa lata później przyszedł na świat syn – David, zaś w 1941 druga córka – Barbara Lee.
Kariera wojskowa edytuj
Przed objęciem dowództwa swojego finalnego okrętu, pełnił służbę na kilku jednostkach, zaczynając od pancernika USS „Nevada”. Motywowany jednak perspektywą spędzania dłuższego czasu na lądzie (niż nawodniacy) z rodziną oraz zwiększenia poborów, w 1934 złożył wniosek o skierowanie go do szkoły okrętów podwodnych (Submarine School) w Groton. Po jej ukończeniu, został skierowany na Hawaje, gdzie służył na kilku okrętach podwodnych. 5 kwietnia 1940 objął stanowisko zastępcy dowódcy niszczyciela USS „Reuben James”, który 31 października 1941 – kilka miesięcy po opuszczeniu jednostki przez Dealeya – stał się pierwszym zatopionym przez marynarkę niemiecką okrętem amerykańskim w II wojnie światowej[2].
Wiosną 1941 objął swój pierwszy okręt podwodny, USS S-20 (SS-125), którym dowodził niemal dwa lata. 2 grudnia 1942 został dowódcą USS „Harder”, okrętu podwodnego nowego typu – „Gato”. 24 sierpnia 1944 okręt wraz z całą załogą został zatopiony w pobliżu wyspy Luzon na wodach Filipin.
Po przeprowadzonej w okresie powojennym weryfikacji, komandorowi porucznikowi Dealeyowi oficjalnie przyznano zatopienie szesnastu jednostek japońskich, o łącznym tonażu 54 000 ton.
Daley został pośmiertnie odznaczony przez Kongres Stanów Zjednoczonych Medalem Honoru. Uhonorowano nim zaledwie siedmiu oficerów broni podwodnej.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Japanese Naval and Merchant Shipping Losses During World War II by All Causes – Appendix. Naval History Haritage Command. [dostęp 2014-01-31]. (ang.).
- Clay Blair: Silent Victory: the U.S. Submarine War Against Japan. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2001. ISBN 1-55750-217-X.
- Michael Sturma: Death at a Distance: The Loss of the Legendary USS Harder. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2006. ISBN 1-59114-845-6.