Stylobat – górna powierzchnia kamiennej podstawy (krepidomy) antycznych budowli (głównie świątyń), najwyższy stopień stereobatu[1][2][3]. Dźwigał on całą konstrukcję budowli. W porządku doryckim bezpośrednio na nim stały kolumny. Powierzchnia stylobatu była lekko wybrzuszona, co powodowało złudzenie optyczne polegające na usunięciu pozornej wklęsłości perystazy i jednocześnie sprzyjało lepszemu odprowadzaniu wód opadowych[1].

Schemat porządku jońskiego

Przypisy edytuj

  1. a b Encyklopedia sztuki starożytnej. Warszawa: PWN, 1998, s. 542-543. ISBN 83-01-12466-0.
  2. Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996, s. 392. ISBN 83-01-12365-6.
  3. Stefan Parnicki-Pudełko: Architektura starożytnej Grecji. Warszawa: Arkady, 1985, s. 76. ISBN 83-213-3179-3.

Bibliografia edytuj