Szpic miniaturowy
Szpic miniaturowy, pomeranian – rasa psa, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców europejskich. Nazwa bierze się od Pomeranii, czyli po polsku Pomorza. Typ lisowaty[1].
| |
| Inne nazwy |
Toy Spitz, Pomeranian, |
|---|---|
| Kraj patronacki |
Niemcy |
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość |
max. 24 cm |
| Masa |
max. 4 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa V, Sekcja 4, |
| AKC |
Toy |
| ANKC |
Grupa 1 (Toys) |
| CKC |
Grupa 5 – Toys |
| KC(UK) |
Toy |
| NZKC |
Toy |
| UKC |
Companion Breeds (pies do towarzystwa) |
Krótki rys historyczny edytuj
Początki istnienia pomeraniana, podobnie jak i innych szpiców, sięgają epoki kamienia. Wykopaliska na torfowiskach na terenie dzisiejszych północnych Niemiec odkryły niemal doskonale zachowane okazy, które wydają się być najstarszymi przodkami obecnych ras[2]. Jedna z teorii pochodzenia współczesnej rasy mówi, że na południowo-zachodnie wybrzeże Bałtyku pomeraniany zostały sprowadzone ze Skandynawii. Nazwa pomeranian oznacza bowiem psa z Pomorza, na które psy te przywędrowały z woźnicami.
Użytkowość edytuj
Pies do towarzystwa. Nadaje się dla domatora. Jest psem jednego pana, bardzo się przywiązuje, ale też często nie można nad nim zapanować. Można z nim uprawiać psie sporty np. agility, obedience lub taniec z psem.
Charakter edytuj
Szpic miniaturowy pomeranian ma wesołe usposobienie i żywy temperament. Jest ruchliwy, ciekawski, wszędobylski i chętny do zabawy. Bardzo przywiązany do opiekuna, wrażliwy i oddany, nie lubi zostawać na długo sam[3].
Szata i umaszczenie edytuj
Dopuszczalna jest szeroka gama typów umaszczenia: czarna, brązowa, biała, pomarańczowa, szara cieniowana (wilczasta). Również inne maści - wszystkie odcienie kolorów, takie jak: kremowy, kremowo-śniady, pomarańczowo-śniady, czarny podpalany oraz łaciaty (z dominującą bielą).
Utrzymanie edytuj
Wymaga regularnego trymowania oraz wyczesywania sierści. Szatę należy szczotkować szczotką ze sztywnego włosia. W okresie linienia należy kąpać psa w ciepłej wodzie, aby pozbyć się martwego włosa.
Zdrowie edytuj
Najbardziej typowe dla rasy problemy zdrowotne to niezarośnięte ciemiączko, wypadanie rzepki kolanowej i choroby oczu. Słabym punktem pomeraniana są też zęby, z tendencją do osadzania się kamienia nazębnego, nieraz wypadające już u młodych osobników[4]. Długość życia: 12 do 16 lat[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 126.
- ↑ D. Grandjean, F. Haymann, The Dog Encyclopaedia, 2010, s. 242.
- ↑ SZPIC MINIATUROWY POMERANIAN - cena, szczenię - Psy.pl [online], Wszystko, co warto wiedzieć o psach [dostęp 2020-12-07] (pol.).
- ↑ Izabela Przeczek, Psy rasowe. Pochodzenie, rasy, zachowania, s. 262.
- ↑ Izabela Przeczek, Psy rasowe. Pochodzenie, rasy, zachowania, s. 261.
Bibliografia edytuj
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Eva-Maria Krämer, Rasy psów, Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 2003
- Izabela Przeczek, Psy rasowe. Pochodzenie, rasy, zachowania. Warszawa: Wydawnictwo SBM, 2016. ISBN 978-83-8059-273-5.
- Hans Räber, Encyklopedia psów rasowych tom I, Oficyna Wydawnicza Multico, Warszawa 1999