Tętnica nerkowa (łac. arteria renalis) – silna (6–8 mm średnicy), parzysta tętnica człowieka[1].

Jama brzuszna widok od tyłu. Duże tętnice zaznaczone są kolorem czerwonym, te prowadzące do nerek są tętnicami nerkowymi

Przebieg edytuj

Tętnica ta rozpoczyna się na bocznym obwodzie aorty brzusznej, tuż pod odejściem tętnicy krezkowej górnej, odchodząc niemal pod kątem prostym. U dorosłego jest to poziom krążka międzykręgowego pomiędzy kręgami L1 a L2. U noworodków jest to poziom trzonu kręgu L1, a tętnice biegną skośnie w dół. Położenie tych naczyń u dorosłych ma związek z obniżaniem się aorty wraz z wiekiem. Czasem występują dodatkowe tętnice nerkowe (zwykle jedna, rzadko do 4 tętnic dodatkowych)[2]. Mogą one stanowić przeszkodę w prawidłowym przepływie moczu przez moczowód.

Tętnice początkowo biegną po odnodze przepony, a następnie po mięśniu lędźwiowym większym. Prawa tętnica, w związku z przesunięciem aorty w lewą stronę jest dłuższa i leży ku tyłowi od żyły głównej dolnej, prawej żyły nerkowej, części zstępującej dwunastnicy oraz głowy trzustki. Natomiast lewa biegnie za lewą żyłą nerkową i trzonem trzustki[2].

Gałęzie edytuj

Tętnica nerkowa oddaje następujące gałęzie:

Aspekt kliniczny edytuj

Zwężenie tętnicy nerkowej, najczęściej z powodu miażdżycy lub dysplazji, powoduje najczęstszą postać wtórnego nadciśnienia tętniczegonadciśnienia naczyniowonerkowego[3].

Przypisy edytuj

  1. a b Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 512–513, ISBN 978-83-200-4501-7.
  2. a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom III. Układ naczyniowy, wyd. IX, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 273–275, ISBN 978-83-200-3257-4.
  3. Radovan Hudak: Memorix Anatomia. Wrocław: Edra Urban&Partner, 2017, s. 228. ISBN 978-83-65373-64-9.