Tarantula ukraińska
Tarantula ukraińska[2], tarantula rosyjska[3] (Lycosa singoriensis) – gatunek dużego pająka z rodziny pogońcowatych (Lycosidae).
| Lycosa singoriensis | |||||
| Laxmann, 1770 | |||||
| |||||
| Systematyka | |||||
| Domena | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Królestwo | |||||
| Typ | |||||
| Podtyp | |||||
| Gromada | |||||
| Rząd | |||||
| Rodzina | |||||
| Rodzaj | |||||
| Gatunek |
tarantula ukraińska | ||||
| |||||
Budowa edytuj
Tarantula ukraińska jest jednym z największych przedstawicieli pogońcowatych – dorosłe samice mierzą 28–40 mm długości (bez odnóży) i ważą od 2,6 do 7 g[4] – i największym pająkiem występującym w Europie Środkowej[5]. Aparat jadowy składa się z pary gruczołów jadowych i masywnych szczękoczułków zbudowanych z grubej podstawy i ruchomych kolców jadowych[6].
Etologia edytuj
L. singoriensis żyje w norach o średnicy 2–4 cm i długości 30–60 cm, wyłożonych nicią pajęczą. Wejście do nory często również pokryte jest oprzędem. W dzień pająk przebywa na dnie nory, zaś nocą czyha na ofiarę przy wejściu. Po upolowaniu zdobyczy zaciąga ją w głąb tunelu. L. singoriensis jest pająkiem agresywnym – notowano przypadki ukąszeń ludzi i innych zwierząt. Ukąszenia wywołują zauważalne efekty, takie jak zaczerwienienie i ból w okolicach miejsca ukąszenia[4]. Ze względu na duże rozmiary kolców jadowych L. singoriensis ich ugryzienie jest bolesne, a ślady po nim – widoczne[6]. Niektóre peptydy znajdujące się w jadzie L. singoriensis wykazują liczne właściwości antydrobnoustrojowe przeciw bakteriom Gram-ujemnym i Gram-dodatnim oraz grzybom[7].
Występowanie edytuj
L. singoriensis jest gatunkiem szeroko rozprzestrzenionym od Chin do środkowej Europy[4][6]. Najbardziej na zachód wysunięty punkt jego zasięgu występowania znajduje się we wschodniej Austrii[5]. Po wycofaniu się lodowców zaczął rozprzestrzeniać się na tereny Europy Środkowej – w połowie XVIII wieku dotarł do Węgier, a w połowie XX wieku do Moraw. W latach 60. XX wieku proces ten ustał, a zasięg występowania L. singoriensis nieco się zmniejszył[8].
Przypisy edytuj
- ↑ Norman I. Platnick: Lycosa singoriensis. [w:] World Spider Catalog [on-line]. [dostęp 2016-08-15].
- ↑ Wojciech Staręga. Galimatias z tarantulami. „Wiedza i Życie”.
- ↑ tarantula, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-08-15].
- ↑ a b c Liu ZH, Qian W, Li J, Zhang Y, Liang S. Biochemical and pharmacological study of venom of the wolf spider Lycosa singoriensis. „Journal of Venomous Animals and Toxins including Tropical Diseases”. 15 (1), s. 79–92, 2009. DOI: 10.1590/S1678-91992009000100008. (ang.).
- ↑ a b Klaus Peter Zulka, Norbert Milasowszky: Conservation problems in the Neusiedler See–Seewinkel National Park, Austria: an arachnological perspective. W: Proceedings of the 17th European Colloquium of Arachnology, Edinburgh 1997. Paul Selden (red.). European Society of Arachnology, 1998, s. 331–336. ISBN 0-9500093-2-6. (ang.).
- ↑ a b c Yigit N, Bayram A, Danisman T, Sancak Z, Tel MG. Morphological characterization of the venom apparatus in the wolf spider Lycosa singoriensis (Laxmann, 1770). „Journal of Venomous Animals and Toxins including Tropical Diseases”. 15 (1), s. 146–156, 2009. DOI: 10.1590/S1678-91992009000100013. (ang.).
- ↑ Budnik BA, Olsen JV, Egorov TA, Anisimova VE, Galkina TG, Musolyamov AK, Grishin EV, Zubarev RA. De novo sequencing of antimicrobial peptides isolated from the venom glands of the wolf spider Lycosa singoriensis. „Journal of Mass Spectrometry”. 39 (2), s. 193–201, 2004. DOI: 10.1002/jms.577. (ang.).
- ↑ Čeleď Lycosidae, Lycosa singoriensis – rozšíření. Bionomie a faunistika řádu Araneae. [dostęp 2009-12-04]. (cz.).