Tiapryd

Tiapryd
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C15H24N2O4S
Masa molowa	328,43 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	51012-32-9
PubChem	5467
DrugBank	DB13025
SMILES
	CCN(CC)CCNC(=O)C1=C(C=CC(=C1)S(=O)(=O)C)OC
InChI
	InChI=1S/C15H24N2O4S/c1-5-17(6-2)10-9-16-15(18)13-11-12(22(4,19)20)7-8-14(13)21-3/h7-8,11H,5-6,9-10H2,1-4H3,(H,16,18)
	InChIKey
	JTVPZMFULRWINT-UHFFFAOYSA-N
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2016-09-17]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Substancja nie jest klasyfikowana jako; niebezpieczna według kryteriów GHS; (na podstawie podanej karty charakterystyki).
	Klasyfikacja medyczna
ATC	N05AL03
Farmakokinetyka
Działanie	przeciwpsychotyczne
Okres półtrwania	2,9–3,6 h
Metabolizm	wątrobowy
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania	doustna, domięśniowa, dożylna
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tiapryd – organiczny związek chemiczny, pochodna benzamidu, stosowany jako lek przeciwpsychotyczny atypowy (II generacji) z grupy neuroleptyków^[1].

Mechanizm działania edytuj

Tiapryd jest wybiórczy antagonistą receptorów dopaminergicznych D₂ i D₃^[2].

Biodostępność leku wynosi około 75% przy podaniu doustnym lub domięśniowym. Lek wydalany jest w postaci niezmienionej przez nerki^[3].

Tiapryd znajduje zastosowanie w leczeniu stanów pobudzenia u osób starszych, alkoholowego zespołu abstynencyjnego z majaczeniem lub bez, w pląsawicy Huntingtona, a także w neurologicznej chorobie tikowej zwanej zespołem Tourette'a^[4]. W Polsce ma rejestrację we wszystkich tych wskazaniach.

↑ Leki [online], Centrum Medyczne Medicover [dostęp 2021-04-27] .
↑ B. Scatton, C. Cohen, G. Perrault, A. Oblin i inni. The preclinical pharmacologic profile of tiapride. „European Psychiatry”. 16 Suppl 1, s. 29s–34s, 2001. PMID: 11520476.
↑ D.H. Peters, D. Faulds. Tiapride. A review of its pharmacology and therapeutic potential in the management of alcohol dependence syndrome. „Drugs”. 47 (6), s. 1010–1032, 1994. DOI: 10.2165/00003495-199447060-00009. PMID: 7521826.
↑ PiotrP. Janik PiotrP., Behawioralne, farmakologiczne i neurochirurgiczne leczenie tików — aktualny stan wiedzy, „Polski Przegląd Neurologiczny”, 12 (3), 2016, s. 162–173, ISSN 1734-9745 [dostęp 2020-09-09] (pol.).