Tichon Chriennikow

Tichon Chriennikow
Imię i nazwisko	Тихон Николаевич Хренников
Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1913 ; Jelec
Data i miejsce śmierci	14 sierpnia 2007 ; Moskwa
Zawód	kompozytor
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tichon Nikołajewicz Chriennikow, ros. Тихон Николаевич Хренников (ur. 28 maja^?/10 czerwca 1913, zm. 14 sierpnia 2007 w Moskwie) – rosyjski i radziecki kompozytor, pianista, w latach 1948–1991, z nadania politycznego, generalny sekretarz Związku Kompozytorów ZSRR.

Życiorys edytuj

Urodził się w muzykalnej rodzinie. W dzieciństwie zaczął naukę gry na fortepianie. W wieku kilkunastu lat przeniósł się do Moskwy, gdzie uczył się kompozycji i gry na fortepianie w szkole muzycznej Gnesinów (1929–1932), a potem studiował w moskiewskim Konserwatorium (1932–1936) u Wisariona Szebaldina i Heinricha Neuhausa. Podczas studiów skomponował koncert fortepianowy nr 1 i symfonię nr 1. Wykonaniem symfonii dyrygował Leopold Stokowski^[1]. W 1939 skomponował operę „Burza” o tematyce rewolucyjnej.

W 1947 wstąpił do Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Od 1948 z woli ówczesnych władz ZSRR został wybrany generalnym sekretarzem Związku Kompozytorów ZSRR, którą funkcję pełnił do 1991 roku. Przez tę nominację i swoją pozycję postrzegany był jako stalinowski komisarz, realizujący partyjną linię w muzyce. Na zjeździe kompozytorów w 1948 wygłosił przygotowany przez władze partyjne referat, w którym oskarżył Prokofjewa, Szostakowicza i Chaczaturiana o formalizm i naśladowanie Zachodu, co było elementem kampanii władz przeciw tym kompozytorom. Mimo to, dostrzega się też, że dzięki swojej pozycji starał się następnie chronić kompozytorów przed atakami władz i pomagać im, miał m.in. udział w przyznaniu Prokofjewowi i Szostakowiczowi nagród stalinowskich.

Skomponował 3 symfonie, 4 koncert fortepianowe, 2 koncerty skrzypcowe, 2 koncerty wiolonczelowe, opery, operetki, balety, muzykę kameralną i filmową. Jego muzyka realizowała estetykę socrealistyczną, nawiązywała do rosyjskich pieśni ludowych, była melodyjna, przeznaczona dla mas, pozbawiona eksperymentów formalnych.

Za swoje dokonania był nagradzany przez władze ZSRR tytułami Ludowego Artysty ZSRR (1963), Bohatera Pracy Socjalistycznej (1973), trzykrotnie Nagrodą Stalinowską (1942, 1946, 1952), Nagrodą Państwową (1967), Nagrodą Leninowską (1974), w Rosji Nagrodą Prezydencką (2003).