Torpeda Mark 54 MAKO
Mark 54 MAKO (Mk 54) – amerykańska torpeda lekka przeznaczona w pierwszym rzędzie do zwalczania okrętów podwodnych (ZOP), zwłaszcza cichych okrętów podwodnych o napędzie konwencjonalnym, znana pierwotnie jako Lightweight Hybrid Torpedo (LHT). Mark 54 dostosowana jest do wymagań walki w płytkich wodach przybrzeżnych. Torpeda ta jest pociskiem lotniczym do zastosowań na samolotach i helikopterach ZOP, może jednakże być stosowana również z pokładów małych okrętów nawodnych. Aktualnie, w ramach programu HAAWC (High Altitude Anti-Submarine Warfare Weapons Concept), prowadzone są prace nad konstrukcją LongShot, będącą niewielkim - samosterującym skrzydlatym nosicielem różnego rodzaju broni powietrze-powierzchnia, dzięki któremu - w celu zapewnienia bezpieczeństwa samolotu i jego załogi - Mk 54 będzie mógł być zrzucany z pokładu samolotu bądź helikoptera z bardzo dużych wysokości oraz odległości od celu (Standoff weapon).
_launches_Mk_54_torpedo_in_April_2014.JPG)
| |
| Producent | |
|---|---|
| Platforma przenoszenia | |
| Przeznaczenie |
Lekka torpeda ZOP |
| Historia | |
| Lata konstrukcji |
2000 |
| Lata produkcji |
2003 |
| Lata używania |
od 2004 (WGO) |
| Dane techniczne | |
| Długość |
2,715 m |
| Średnica |
324 mm |
| Masa |
276 kg |
| Napęd |
spalanie zewnętrzne |
| Zasięg |
tajny |
| Pułap zrzutu |
6000 m. |
| Prędkość |
> 40 węzłów |
| Rodzaj głowicy |
odłamkowa z eksplozją kierunkową |
| Masa głowicy |
44,45 kg PBXN-103 (ekwiwalent 83 kg TNT) |
Konstrukcja edytuj
Zbyt wysoki koszt (niemal 3 mln dolarów za sztukę) torpedy Mark 50 spowodował wstrzymanie produkcji, mimo jej doskonałych parametrów bojowych i niewielkich zapasów w arsenałach. Dowództwo Systemów Morskich Marynarki Wojennej USA postanowiło opracować nową, tańszą torpedę, zdolną spełniać zadania stawiane Mk 50. Wynikiem programu Lightweight Hybrid Torpedo prowadzonego przez tzw. "Team Torpedo" (koncern Raytheon i Naval Undersea Warfare Center (NUWC – Centrum broni Podwodnych) było stworzenie lekkiej torpedy Mark 54 “MAKO”. Torpeda ta łączy system wyszukiwania i naprowadzania (Advanced Guidance & Control Section - G&C) torpedy Mark 50, z zespołem napędowym lekkiej torpedy Mark 46, czerpie także z technologii ciężkiej torpedy Mark 48 ADCAP. Program konstrukcji zakończono w roku 2000, a Mk 54 wprowadzono do użytku Marynarki w roku 2003. Pocisk ten wykorzystuje także najnowsze cywilne rozwiązania technologiczne w ramach komponentów elektronicznych (elektroniczna obróbka sygnału) oraz oprogramowania taktycznego, wprowadzone dzięki programowi Marynarki USA umożliwiania przedsiębiorstwom spoza "wielkiej czwórki" potentatów przemysłu zbrojeniowego[1] uczestnictwa w programach zbrojeniowych Pentagonu (program COTS). Pozwoliło to na dalsze obniżenie kosztu torpedy.
Dzięki wykorzystaniu technologii z innych modeli torped, technologii COTS oraz wyników badań własnego programu Lightweight Hybrid Torpedo, Mk54 ma wysokie zdolności do działania w bardzo płytkich wodach (odporność na zakłócenia spowodowane odbiciami fali dźwiękowej między płytko umiejscowionym dnem a powierzchnią wody oraz powodowane szumami przypadkowych jednostek znajdujących się w strefie operacji), atakowania najnowszych generacji cichych okrętów podwodnych o napędzie konwencjonalnym (spalinowo-elektrycznym) oraz działania w warunkach wysokiej aktywności obronnych środków przeciwdziałania (countermeasures).
Torpeda ta stanowi podstawowe uzbrojenie samolotów ZOP P-3C Orion Marynarki Wojennej USA; jej głównym konkurentem na rynku międzynarodowym jest MU90 Eurotorp.
