Tugan Sochijew

rosyjski dyrygent

Tugan Tajmurazowicz Sochijew (oset. Сохиты Таймуразы фырт Тугъан, ros. Туган Таймуразович Сохиев; ur. 21 października 1977 we Władykaukazie, w Osetii Północnej) – rosyjski dyrygent pochodzenia osetyjskiego.

Tugan Sochijew
Туган Таймуразович Сохиев
ilustracja
Imię i nazwisko

Tugan Tajmurazowicz Sochijew

Data i miejsce urodzenia

21 października 1977
Władykaukaz

Pochodzenie

osetyjskie

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

dyrygent

Powiązania

Teatr Bolszoj, Orchestre national du Capitole de Toulouse, Deutsches Symphonie-Orchester Berlin

Strona internetowa

Życiorys edytuj

Sochijew rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 7 lat[1]. Swój pierwszy występ z orkiestrą w charakterze dyrygenta odbył w wieku lat 17 z inicjatywy Anatolija Briskina, dyrygenta Narodowej Orkiestry Symfonicznej Osetii Północnej. Następnie rozpoczął studia muzyczne w Konserwatorium Petersburskim, będąc jednym z ostatnich uczniów Ilji Musina przed jego śmiercią w 1999 r.

Pierwszą operą dyrygowaną przez Sochijewa była inscenizacja Cyganerii Giacoma Pucciniego wystawiona w Islandii. Po obejrzeniu tej produkcji dyrektor naczelny Walijskiej Opery Narodowej (WNO, wal. Opera Cenedlaethol Cymru) Anthony Freud w grudniu 2001 r. zaproponował Sochijewowi stanowisko dyrektora muzycznego tej instytucji (planowany na 5 lat kontrakt rozpoczął się w 2003 r.). Pierwsze wspólne wystąpienia obejmowały wznowienia oper: Don Giovanni Wolfganga Amadeusa Mozarta, Rycerskość wieśniacza Pietra Mascagniego oraz Pajace Ruggera Leoncavalla. Pierwszą produkcją zrealizowaną od podstaw przez Sochijewa jako dyrektora muzycznego WNO było wystawienie opery Eugeniusz Oniegin Piotra Czajkowskiego. Sochijew zrealizował również projekt pod nazwą Russian Series, w ramach którego WNO zaprezentowała wybitne dzieła operowe kompozytorów rosyjskich. W sierpniu 2004 r. Sochijew zrezygnował ze współpracy z operą z powodu nieporozumień przy obsadzie kolejnej produkcji – Traviaty Giuseppe Verdiego. Po jego odejściu pojawiły się wątpliwości, czy widoczny spadek morale u członków orkiestry i chóru WNO nie był związany ze zbyt młodym wiekiem Sochijewa i wynikającym z tego brakiem doświadczenia niezbędnego do prowadzenia zespołu opery.

W 2005 r. Sochijew rozpoczął współpracę z Orchestre national du Capitole de Toulouse w Tuluzie (Francja) w charakterze pierwszego dyrygenta gościnnego. Po występie z Orkiestrą w Théâtre des Champs Élysées w 2005 r. członkowie Związku Krytyków Francuskich okrzyknęli go mianem Révélation musicale de l’année (fr. objawienie muzyczne roku). Od 2008 r. jest dyrektorem muzycznym i pierwszym dyrygentem tej orkiestry (kontrakt do końca sezonu 2020/2021)[2].

W 2009 r. odbył swoje premierowe koncerty z orkiestrami filharmoników berlińskich i wiedeńskich, po których krytycy określili go jako Dirigentenwunderwaffe (niem. cudowny dyrygent, dosł. cudowna broń dyrygentury). Przez dwa sezony współpracował z Philharmonia Orchestra w Londynie. We wrześniu 2010 r. ogłoszono jego nominację na głównego dyrygenta i dyrektora artystycznego Deutsches Symphonie-Orchester Berlin. Funkcję tę objął z początkiem sezonu artystycznego 2012/2013[3] i pełnił do 2016 r.[4] Od 2014 r. jest dyrektorem artystycznym i głównym dyrygentem Teatru Bolszoj[5].

13 lutego 2013 r. wystąpił wraz z Jelizawietą Leonską i Orchestre national du Capitole de Toulouse na koncercie z cyklu Orkiestry świata/Wielkie koncerty fortepianowe w Filharmonii Narodowej w Warszawie[6].

Przypisy edytuj

  1. An all-new baton charge. [dostęp 2013-02-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  2. Tugan Sokhiev à la tête de l’orchestre de Toulouse jusqu'à l’été 2021 [online], La Croix, 19 grudnia 2019 [dostęp 2021-05-24] (fr.).
  3. Notka biograficzna na stronie Deutsches Symphonie-Orchester Berlin.
  4. Tugan Sokhiev verlässt Berlin [online], Der Tagesspiegel, 8 października 2014 [dostęp 2021-05-24] (niem.).
  5. Sokhiev named Bolshoi’s new artistic director [online], Deutsche Welle, 23 stycznia 2014 [dostęp 2021-05-24] (ang.).
  6. Repertuar (koncerty własne) Filharmonii Narodowej.

Linki zewnętrzne edytuj