Ural (t. Jaik; ros. Урал – Urał) – rzeka w Rosji i Kazachstanie. Długość – 2428 km (trzecia co do długości rzeka Europy po Wołdze i Dunaju).

Ural
Ilustracja
Kontynent

Europa

Państwo

 Kazachstan
 Rosja

Rzeka
Długość 2428 km
Powierzchnia zlewni

231 000 km²

Średni przepływ

400 m³/s

Źródło
Miejsce Ural Południowy
Współrzędne

54°42′02,9″N 59°25′02,3″E/54,700800 59,417300

Ujście
Recypient Morze Kaspijskie
Współrzędne

46°53′02″N 51°37′01″E/46,883889 51,616944

Mapa
Mapa rzeki
Położenie na mapie Europy
Mapa konturowa Europy, blisko prawej krawędzi u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko prawej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „ujście”

Pierwotna nazwa rzeki brzmi Jaik (Яик), dopiero w 1775 wprowadzono obecną nazwę na rozkaz cesarzowej Katarzyny II, która chciała likwidacji nazwy Jaik w celu zatarcia pamięci historycznej – w powstaniu Pugaczowa wielką rolę odegrali Kozacy jaiccy[1]. Dawna nazwa rzeki przetrwała w Baszkirii oraz przede wszystkim w Kazachstanie, gdzie Żajyk (Жайык) jest oficjalną nazwą geograficzną.

Jej źródło znajduje się w górach Uralu Południowego. Uchodzi do Morza Kaspijskiego. Ujście tworzy deltę. W drugiej połowie XVIII wieku rzeka dzieliła się przy ujściu na 19 odnóg, których liczba stopniowo zmniejszała się, tak że po 100 latach były tylko 3 odnogi.

Większe miasta leżące nad rzeką to Atyrau, Uralsk, Orenburg, Orsk, Magnitogorsk.

Większość geografów, National Geographic Society i The World Factbook uznają, że od Morza Kaspijskiego rzeka Ural stanowi granicę między Europą a Azją.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Od stepowych pograniczy do pograniczy imperialnych, lata 1600-1800. W: Michael Khodarkovsky: Na granicach Rosji. Budowanie imperium na stepie 1500-1800. Bogumiła Malarecka (tłum.). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2009, s. 178. ISBN 978-83-06-03165-2. (pol.).