Uwierzytelnienie
Uwierzytelnienie – czynność polegająca na sprawdzeniu, stwierdzeniu i poświadczeniu, że przyrząd pomiarowy spełnia wymagania metrologiczne ustalone w przepisach, normach, zaleceniach międzynarodowych lub innych właściwych dokumentach, a jego wskazania zostały odniesione do państwowych wzorców jednostek miar i są z nimi zgodne w granicach określonych błędów pomiaru[1].
Użycie w polskim prawodawstwie edytuj
To określenie jest nieobowiązujące wraz z wejściem w życie w dniu 1 stycznia 2003 r. ustawy „Prawo o miarach” z dnia 11 maja 2001 r.[2] W związku z ujednolicaniem przepisów przed wstąpieniem Polski do Unii Europejskiej jego funkcję przejęła w zakresie metrologii prawnej – legalizacja oraz w zakresie przewidzianym w trybie art. 15 ustawy „Prawo o miarach” z dnia 3 kwietnia 1993[1] – wzorcowanie. Jednak wciąż można spotkać się z tym określeniem w niektórych środowiskach.
Zastosowanie edytuj
Obowiązkowi uwierzytelnienia podlegały przyrządy pomiarowe określone przez Prezesa Urzędu, na wniosek lub w porozumieniu z zainteresowanym ministrem albo kierownikiem urzędu centralnego, mające znaczenie dla bezpieczeństwa życia, ochrony zdrowia i ochrony środowiska[1].
Dowodem uwierzytelnienia było świadectwo albo cecha uwierzytelnienia. Wzory cech uwierzytelnienia określał Prezes Urzędu.
Art. 15 Ustawy edytuj
„Przyrządy pomiarowe nie podlegające legalizacji ani obowiązkowemu uwierzytelnieniu mogą być uwierzytelnione na wniosek zainteresowanych.”[1]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Ustawa z dnia 3 kwietnia 1993 r. „Prawo o miarach”. (Dz.U. z 1993 r. nr 55, poz. 248)
- ↑ Ustawa z dnia 11 maja 2001 r. „Prawo o miarach” (Dz.U. z 2021 r. poz. 2068)