Wikipedia

Wiesław Śmigiel

polski biskup katolicki

Wiesław Andrzej Śmigiel[1] (ur. 3 stycznia 1969 w Świeciu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor habilitowany nauk teologicznych, biskup pomocniczy pelpliński w latach 2012–2017, biskup diecezjalny toruński od 2017, administrator apostolski sede vacante diecezji bydgoskiej w 2021 oraz diecezji płockiej w 2022.

Wiesław Śmigiel
Ilustracja
Wiesław Śmigiel (2018)
Herb duchownego Omnibus omnia factus
Stawszy się wszystkim dla wszystkich
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

3 stycznia 1969
Świecie

Biskup diecezjalny toruński
Okres sprawowania

od 2017

Biskup pomocniczy pelpliński
Okres sprawowania

2012–2017

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Diakonat

20 czerwca 1993

Prezbiterat

29 maja 1994

Nominacja biskupia

24 marca 2012

Sakra biskupia

21 kwietnia 2012

Multimedia w Wikimedia Commons
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 kwietnia 2012

Miejscowość

Pelplin

Miejsce

katedra pelplińska

Konsekrator

Sławoj Leszek Głódź

Współkonsekratorzy

Henryk Muszyński
Andrzej Suski

Życiorys edytuj

Urodził się 3 stycznia 1969 w Świeciu. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Bydgoszczy. W latach 1988–1994 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie[2]. Święcenia diakonatu otrzymał 20 czerwca 1993 przez posługę biskupa diecezjalnego pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi, który 29 maja 1994 udzielił mu również święceń prezbiteratu[3]. W 1994 w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał magisterium z teologii[2]. Dalsze studia odbył w latach 1998–2002 w Instytucie Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[4]. W 2000 uzyskał licencjat z teologii pastoralnej[2], a w 2003 na podstawie dysertacji Czytelnictwo religijne jako środek formacji religijnej wiernych. Studium teologiczno-pastoralne doktorat teologii w zakresie teologii pastoralnej[4]. W 2010 również na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na podstawie rozprawy Uczestnictwo wiernych świeckich w budowaniu Kościoła-Wspólnoty. Studium teologiczno-pastoralne w świetle nauczania Kościoła 1962–2009 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii pastoralnej[1].

W latach 1994–1996 pracował jako wikariusz w parafii Świętej Trójcy w Kościerzynie. Przez następne dwa lata był sekretarzem i kapelanem biskupa pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi[4]. W latach 2000–2002 był duszpasterzem Żeńskiego Domu Akademickiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na Poczekajce. W 2009 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości[2].

W został 2001 asystentem, a w 2006 adiunktem przy Katedrze Teologii Pastoralnej Ogólnej Instytutu Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[2][4]. W latach 2003–2006 pełnił funkcję sekretarza instytutu[4]. W latach 2011–2014 był kierownikiem Katedry Teologii Pastoralnej Szczegółowej KUL, a w latach 2011–2013 kierownikiem Specjalizacji Teologii Praktycznej KUL. W 2012 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego uniwersytetu[5]. Wykładowcą teologii pastoralnej został także w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, Instytucie Teologicznym Diecezji Pelplińskiej i Ośrodku Naukowo-Badawczym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Tczewie[2][4].

Pełnił funkcję konsultora Komisji Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski[2]. W 2007 został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, a także członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Został ponadto członkiem Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów. W latach 2004–2008 był sekretarzem „Roczników Teologicznych”, a w latach 2009–2011 „Roczników Pastoralno-Katechetycznych”. Został członkiem kolegium redakcyjnego „Zeszytów Chojnickich” i „Biblioteki Filomaty”, a także przewodniczącym rady naukowej „Studiów Pelplińskich”[6].

24 marca 2012 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji pelplińskiej ze stolicą tytularną Beatia[7][8]. Święcenia biskupie otrzymał 21 kwietnia 2012 w katedrze pelplińskiej[9]. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita gdański Sławoj Leszek Głódź, któremu asystowali Henryk Muszyński, arcybiskup senior gnieźnieński, i Andrzej Suski, biskup diecezjalny toruński[3]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Omnibus omnia factus” (Stawszy się wszystkim dla wszystkich)[9]. 25 kwietnia 2012 po śmierci biskupa diecezjalnego pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi został wybrany przez kolegium konsultorów na administratora diecezji[10]. Funkcję tę pełnił do 1 grudnia 2012, kiedy to urząd biskupa diecezjalnego objął Ryszard Kasyna[11].

11 listopada 2017 papież Franciszek przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnego diecezji toruńskiej[12][13]. 8 grudnia 2017 kanonicznie objął diecezję[14], natomiast 10 grudnia 2017 odbył ingres do katedry w Toruniu[15]. Jako biskup diecezjalny toruński z urzędu został wielkim kanclerzem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu[16].

Papież Franciszek dwukrotnie ustanawiał go administratorem apostolskim sede vacante polskich diecezji: od 12 maja 2021 do 28 września 2021 zarządzał diecezją bydgoską[17][18], a od 4 czerwca 2022 do 31 października 2022 diecezją płocką[19][20].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2018 został przewodniczącym Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja[21] i Rady ds. Rodziny[22]. W latach 2014–2018 był członkiem Rady Stałej z wyboru jako biskup pomocniczy[23][24], ponownie został wybrany do Rady Stałej w 2022[25]. Objął także przewodniczenie w Komitecie ds. Dialogu z Niewierzącymi działającym przy Radzie ds. Dialogu Religijnego[26] oraz wszedł w skład Komisji Duszpasterstwa, Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą[27] i Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych[28]. Ponadto w 2021 został członkiem Rady Fundacji na Rzecz Wymiany Informacji Katolickiej oraz Rady Programowej KAI[29], a w 2022 przewodniczącym Fundacji Radość Miłości[25].

Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego pelplińskiego Arkadiusza Okroja (2019) i biskupa diecezjalnego gliwickiego Sławomira Odera (2023)[3].

Opublikował dwa zbiory poezji: Zdany na pojedynek (1997) i Kartki z pamiętnika (2005)[2].

Odznaczenia edytuj

W 2012 został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej[6], a w 2014 odznaką honorową „Zasłużony dla Rolnictwa”[30].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Wiesław Śmigiel, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-09-02].[martwy link]
  2. ↑ a b c d e f g h Pastoralista z KUL-u biskupem pomocniczym w Pelplinie. radiomaryja.pl, 2012-03-24. [dostęp 2013-08-25].
  3. ↑ a b c Wiesław Śmigiel. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-03-11]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f Ks. dr hab. Śmigiel biskupem pomocniczym pelplińskim (życiorys). ekai.pl (arch.), 2012-03-24. [dostęp 2013-08-25].
  5. ↑ Wiesław Śmigiel o sobie samym na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. kul.pl (arch.). [dostęp 2018-12-16].
  6. ↑ a b Nota biograficzna Wiesława Śmigla na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II. kul.pl (arch.). [dostęp 2018-12-16].
  7. ↑ Nomina dell’Ausiliare di Pelplin (Polonia). press.vatican.va, 2012-03-24. [dostęp 2014-05-05]. (wł.).
  8. ↑ Komunikat Nuncjatury: Biskup pomocniczy w Pelplinie. episkopat.pl (arch.), 2012-03-24. [dostęp 2013-08-26].
  9. ↑ a b Ks. Wiesław Śmigiel konsekrowany na biskupa pomocniczego. ekai.pl (arch.), 2012-04-21. [dostęp 2013-08-25].
  10. ↑ Pelplin: pogrzeb biskupa Jana Bernarda Szlagi w sobotę. ekai.pl (arch.), 2012-04-25. [dostęp 2013-08-25].
  11. ↑ Bp Kasyna objął kanonicznie diecezję pelplińską. ekai.pl (arch.), 2012-12-01. [dostęp 2018-12-16].
  12. ↑ Rinuncia del Vescovo di Toruń (Polonia) e nomina del successore. press.vatican.va, 2017-11-11. [dostęp 2017-11-11]. (wł.).
  13. ↑ Toruń: bp Wiesław Śmigiel nowym biskupem diecezjalnym. episkopat.pl, 2017-11-11. [dostęp 2017-11-11].
  14. ↑ Bp Wiesław Śmigiel objął kanonicznie diecezję toruńską. diecezja-torun.pl, 2017-12-08. [dostęp 2017-12-08].
  15. ↑ Ingres w Toruniu. gosc.pl, 2017-12-10. [dostęp 2017-12-10].
  16. ↑ Nowy Wielki Kanclerz WT UMK. home.umk.pl, 2017-12-12. [dostęp 2020-07-16].
  17. ↑ Komunikat Nuncjatury Apostolskiej w Polsce. episkopat.pl, 2021-05-12. [dostęp 2021-05-12].
  18. ↑ Kanoniczne objęcie diecezji bydgoskiej przez ks. bp. Krzysztofa Włodarczyka. radiomaryja.pl, 2021-09-28. [dostęp 2021-09-29].
  19. ↑ Płock: Bp Piotr Libera przechodzi na emeryturę. Bp Wiesław Śmigiel – administratorem apostolskim „sede vacante”. nuncjatura.pl, 2022-06-04. [dostęp 2022-06-04].
  20. ↑ W. Piętka: Już biskup płocki. plock.gosc.pl, 2022-10-31. [dostęp 2022-10-31].
  21. ↑ Wybory 378. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2018-03-13. [dostęp 2018-03-15].
  22. ↑ Wybory 379. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2018-06-07. [dostęp 2018-12-16].
  23. ↑ Zakończyło się zebranie Episkopatu. episkopat.pl (arch.), 2014-06-11. [dostęp 2016-08-28].
  24. ↑ Nowi członkowie Rady Stałej KEP: abp Skworc i bp Turzyński. episkopat.pl. [dostęp 2022-10-14].
  25. ↑ a b Wybory 393. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2022-10-12. [dostęp 2022-10-14].
  26. ↑ Rada ds. Dialogu Religijnego. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-18].
  27. ↑ Wiesław Śmigiel na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-18].
  28. ↑ Ubóstwo, migranci, rodzina, reakcja na nadużycia – tematami 369. Zebrania Plenarnego KEP. ekai.pl (arch.), 2015-06-11. [dostęp 2018-12-16].
  29. ↑ Wybory 389. Zebrania Plenarnego KEP. episkopat.pl, 2021-06-11. [dostęp 2021-06-13].
  30. ↑ S. Dadaczyński: Lubań: biskup Wiesław Śmigiel poświęcił zmodernizowaną remizę OSP. koscierzyna.naszemiasto.pl, 2014-05-04. [dostęp 2014-05-05].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiesław_Śmigiel&oldid=73433432”