Wybory parlamentarne na Węgrzech w 2010 roku

Wybory parlamentarne na Węgrzech w 2010 roku odbyły się w dwóch turach: 11 i 25 kwietnia. W ich wyniku został wyłoniony skład liczącego 386 posłów Zgromadzenia Krajowego (Országgyűlés).

Węgry Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Węgier Ustrój polityczny Ustrój polityczny Węgier Konstytucja Konstytucja Węgier Władza ustawodawcza Zgromadzenie Narodowe Władza wykonawcza Prezydent Premier Rząd Władza sądownicza Wymiar sprawiedliwości Trybunał Konstytucyjny Sąd Najwyższy Kontrola państwowa Państwowa Izba Obrachunkowa Finanse Narodowy Bank Węgier Samorząd terytorialny Podział administracyjny Węgier Samorząd terytorialny Partie polityczne Partie polityczne Fidesz Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Ludowa Węgierska Partia Socjalistyczna Jobbik Koalicja Demokratyczna Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Węgier

Wynik tych wyborów parlamentarnych jest cezurą w historii Węgier.

Historia

Wybory odbyły się w dwóch turach w związku ze specyfiką węgierskiego systemu wyborczego – posłów wybiera się częściowo z list partyjnych, a częściowo w okręgach jednomandatowych w dwóch turach. O mandaty ubiegali się przedstawiciele 44 ugrupowań.

Analitycy podkreślali, że wybory rozstrzygną nie tyle o zwycięzcy, co o stopniu dominacji partii Fidesz na węgierskiej scenie politycznej w latach 2010–2014. Ugrupowanie Viktora Orbána zapowiedziało, że nie przystąpi po wyborach do żadnej koalicji parlamentarnej, również wtedy, gdy nie zdobędzie większości 2/3 mandatów w Zgromadzeniu Krajowym.

W pierwszej turze z 11 kwietnia 2010 mandaty w Zgromadzeniu Krajowym uzyskały Fidesz z koalicyjną Chrześcijańsko-Demokratyczną Partią Ludową (53%), Węgierska Partia Socjalistyczna (19%), Ruch na rzecz Lepszych Węgier (16%) i Polityka Może Być Inna (7,5%). Centroprawica otrzymała w I turze większość bezwzględną 206 mandatów, socjaliści – 28 mandatów, nacjonaliści – 26, a zieloni – 5. W okręgach jednomandatowych Fidesz uzyskał 119 mandatów (pozostałe ugrupowania – 0). Zarazem centroprawica wygrała wybory w pierwszej rundzie w 174 z 176 okręgów jednomandatowych (poza dwoma w Budapeszcie, gdzie prowadzili socjaliści). W 57 okręgach odbyła się II tura w dniu 25 kwietnia oraz zostały rozdzielone mandaty z listy krajowej. Progu wyborczego nie przekroczyły i nie będą mieć swojej reprezentacji w parlamencie mniejsze ugrupowania obecne na węgierskiej scenie politycznej od początku lat 90. XX w.: konserwatywne Węgierskie Forum Demokratyczne (2,7%) oraz liberalny Związek Wolnych Demokratów, pozostający w latach 1994–1998 i 2002–2008 w koalicji rządowej z postkomunistyczną lewicą. Obie partie połączyły swe siły w poszczególnych regionach, m.in. Budapeszcie.

Ostatecznie Fidesz+KDNP uzyskały w Zgromadzeniu Krajowym 263 mandatów (konstytucyjna większość 2/3 wynosi 258), wygrywając we wszystkich okręgach jednomandatowych w pierwszej i w drugiej turze, Węgierska Partia Socjalistyczna – 59, Jobbik – 47, a LMP – 16.

Kandydatem Fidesz na węgierskiego premiera był pełniący ten urząd w latach 1998–2002 Viktor Orbán. Socjaliści wystawili z kolei Attilę Mesterházyego, Jobbik – Gábora Vonę, a Węgierskie Forum Demokratyczne – Lajosa Bokrosa.

Wynik

Wybory parlamentarne na Węgrzech

Partia	Liczba głosów	Procent głosów	Okręgi jednomandatowe	Lista krajowa	Okręgi wielomandatowe	Suma
Fidesz+KDNP	3 326 524	52,73%	173	87	3	263
Węgierska Partia Socjalistyczna	1 316 789	19,30%	2	28	29	59
Jobbik	996 851	16,67%	0	26	21	47
LMP	427 313	7,48%	0	5	11	16

Frekwencja w pierwszej turze - 64,38%.

Konsekwencje wyboru dokonanego przez Naród Węgierski w 2010 r.

Fundamentalną konsekwencją wyboru przez Węgrów - obywateli (polgárok) koalicji Fidesz-KDNP jest rewolucja państwa przeprowadzona poprzez wybory. Koalicja Fidesz-KDNP, która wolą narodu uzyskała większość kwalifikowaną posłów wprowadziła nową Konstytucję Węgier i zmieniła państwo, w tym jego politykę wewnętrzną i politykę zagraniczną oraz relacje w społeczeństwie, gospodarce i państwie. Władzę wykonawczą pełnił premier Viktor Orbán i drugi rząd Viktora Orbána oraz wybrany przez koalicję węgierski prezydent Pál Schmitt, a później János Áder.