Wikipedia

Wybory w Stanach Zjednoczonych w 2018 roku

Wybory w Stanach Zjednoczonych w 2018 roku – wybory do Kongresu USA, części władz stanowych i samorządowych, oraz liczne lokalne głosowania, które miały miejsce we wtorek 6 listopada 2018. Były to wybory przypadające w połowie kadencji prezydenckiej Donalda Trumpa. Rozstrzygały o przyznaniu 35 ze 100 miejsc w Senacie USA (ustawowej 1/3, oraz dwóch przedterminowo zwolnionych foteli), wszystkich 435 miejsc w Izbie Reprezentantów, 39 gubernatorstw stanowych i terytorialnych, oraz decydowały o różnorodnych stanowiskach samorządowych i referendach lokalnych[1].

Wybory charakteryzowano jako „niebieską falę” (od zwyczajowego koloru Demokratów), i referendum poparcia dla urzędującego prezydenta[2]. W ocenie FiveThirtyEight mapa wyborów wyjątkowo sprzyjała jednak Partii Republikańskiej, m.in. ponieważ głosowane w tym roku miejsca tzw. klasy I w Senacie reprezentowały szczególnie wiele spośród stanów, w których Partia Demokratyczna wygrała w 2012, ale przegrała w 2016[3][4]. W poprzedzającej wybory kampanii Partia Demokratyczna koncentrowała się na problemach służby zdrowia, natomiast Partia Republikańska na polityce podatkowej i imigracyjnej[5].

W wyniku wyborów Partia Demokratyczna zdobyła co najmniej 40 nowych miejsc i większość w Izbie Kongresu, kończąc okres samodzielnej kontroli Partii Republikańskiej we władzach federalnych. Partia Republikańska utrzymała większość w Senacie, zdobywając 2 nowe miejsca. W wyborach stanowych Partia Demokratyczna zyskała 7 nowych stanowisk gubernatorskich, co najmniej 350 nowych miejsc we władzach samorządowych, i nowe większości we władzach siedmiu stanów[1]. Wybory odnotowały najwyższą frekwencję spośród głosowań w połowie kadencji prezydenckiej od 1914[6]. Los jednego miejsca w Izbie pozostaje nierozstrzygnięty, ponieważ ze względu na dowody na oszustwa wyborcze dokonane przez sztab republikańskiego kandydata, Marka Harrisa, ostateczne wyniki głosowania w 9 okręgu Karoliny Północnej nie zostały zatwierdzone i ogłoszono tam powtórzone wybory[7].

Wyniki wyborów przyniosły szereg precedensowych zwycięstw – liczne stanowiska wygrały po raz pierwszy kobiety oraz kandydaci mniejszości etnicznych, religijnych i seksualnych. Zwycięstwo odniósł pierwszy jawnie homoseksualny gubernator i pierwsza jawnie biseksualna federalna senatorka[8]. Sukces odniosło wielu kandydatów, których Nature scharakteryzowało jako przedstawicieli i orędowników nauki[9]. W ramach lokalnych referendów poparcie uzyskały m.in. inicjatywy rozszerzenia programu Medicaid, ochrony praw wyborczych i legalizacji marihuany[10]. Według części analiz i tekstów opinii, m.in. Brookings, The Washington Post, Vox czy The Guardian, pomimo przykuwających uwagę pojedynczych zwycięstw tzw. progresywnych Demokratów, takich jak Alexandria Ocasio-Cortez, największymi zwycięzcami wyborów byli umiarkowani kandydaci demokratyczni, którzy w największym stopniu zyskali poparcie wyborców – na niekorzyść umiarkowanych Republikanów[11][12][13][14][15].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Midterm Election Results Leave a Divided Congress, „The New York Times”, 6 listopada 2018, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  2. ↑ Derek Watkins i inni, Sizing Up the 2018 Blue Wave, „The New York Times”, 7 listopada 2018, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  3. ↑ David Wasserman, The Congressional Map Has A Record-Setting Bias Against Democrats [online], FiveThirtyEight, 7 sierpnia 2017 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  4. ↑ Geoffrey Skelley, Why Did The House Get Bluer And The Senate Get Redder? [online], FiveThirtyEight, 16 listopada 2018 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  5. ↑ Demetrios Pogkas, David Ingold, What the 2018 Campaign Looks Like in Your Hometown, „Bloomberg”, 2 listopada 2018 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  6. ↑ S. Erdem Aytaç, Susan Stokes, Americans just set a turnout record for the midterms, voting at the highest rate since 1914. This explains why., „The Washington Post”, 20 listopada 2018.
  7. ↑ Leigh Ann Caldwell, Dartunorro Clark, New election ordered in North Carolina House district after possible illegal activities [online], NBC News, 21 lutego 2019 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  8. ↑ Eli Watkins, Women and LGBT candidates make history in 2018 midterms [online], CNN, 7 listopada 2018 [dostęp 2019-03-09].
  9. ↑ Jane J. Lee i inni, Science candidates prevail in US midterm elections, „Nature”, 563, 2018, s. 302, DOI: 10.1038/d41586-018-07322-z [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  10. ↑ Brady Dennis, David Weigel, From Medicaid to minimum wage, even red state voters backed progressive measures, „The Washington Post”, 7 listopada 2018.
  11. ↑ Elaine Kamarck, Alexander R. Podkul, Nicholas W. Zeppos, Progressives versus the establishment: What’s the score, and does it matter? [online], Brookings, 12 lipca 2018 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  12. ↑ Ryan Williamson, Jamie Carson, The story of the midterms is the triumph of the moderates – on both sides [online], London School of Economics United States Centre, 9 listopada 2018 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  13. ↑ Ella Nilsen, Progressive Democrats running in competitive House districts had a bad night on Tuesday [online], Vox, 7 listopada 2018 [dostęp 2019-03-09].
  14. ↑ Geoffrey Kabaservice, Moderation still won in the midterms – even if moderate Republicans didn’t, „The Guardian”, 20 listopada 2018, ISSN 0261-3077 [dostęp 2019-03-09] (ang.).
  15. ↑ Jim Kessler, Lanae Erickson, Don’t let progressives fool you. Moderate Democrats can win., „The Washington Post”, 7 listopada 2018.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wybory_w_Stanach_Zjednoczonych_w_2018_roku&oldid=73473643”