xD Picture Card

xD Picture Card
	; Karta Fujifilm xD Card 16 MB
Typ nośnika	karta pamięci
Data premiery	2002
Pojemność	Oryginał: do 512 MB Typ M/M+, typ H: do 2 GB
Opracowany przez	Olympus, Fujifilm
Wykorzystanie	aparaty cyfrowe, nagrywanie dźwięku
Wymiary nośnika	20 mm × 25 mm × 1.78 mm
Masa	2.8 g
	Multimedia w Wikimedia Commons

Karta pamięci xD (ang. xD Picture Card) – karta pamięci flash stosowana dawniej głównie w aparatach cyfrowych Olympus i Fujifilm. xD jest skrótem od extreme Digital. Karty te zadebiutowały na rynku w lipcu 2002 r. Produkowały je Toshiba i Samsung dla Olympus i Fujifilm, a sprzedawały je również pod swoimi markami Kodak, SanDisk oraz Lexar. Ostatnim obsługującym je aparatem fotograficznym był Fujifilm FinePix F200EXR, który trafił na rynek w 2009 roku.

Dane techniczne edytuj

xD-Picture Card Olympus 32 MB

Z kart pamięci xD korzystały cyfrowe aparaty fotograficzne Olympus oraz Fujifilm, a także cyfrowe dyktafony Olympus. Fujifilm wyprodukował też odtwarzacz MP3 używający kart xD. Karty dostępne były w sprzedaży o pojemnościach 16 MB, 32 MB, 64 MB, 128 MB, 256 MB, 512 MB, 1 GB oraz 2 GB. Karta ma wymiary 20 × 25 × 1,78 mm (porównywalne ze znaczkiem pocztowym) i waży 2,8 g.

Typ M, M+ i typ H (wycofany ze sprzedaży) edytuj

Karta pamięci xD typ M Fujifilm o pojemności 1 GB

Karta pamięci XD typ H Olympus o pojemności 512 MB (wycofana z produkcji i sprzedaży)

Karta xD o pojemności 2 GB

Karty typu M wykorzystują architekturę Multi Level Cell (MLC) co dawało im teoretyczną możliwość produkcji kart o pojemnościach do 8 GB.

Karty typu M+ oferowały półtora razy większą prędkość odczytu i zapisu od kart typu M. Są kompatybilne z „efektami artystycznymi, 3D i panoramicznymi” dostępnymi w aparatach cyfrowych Olympus (w przeciwieństwie do kart typu M). Pozwalały wtedy na nagrywanie filmów najwyższej jakości aż do całkowitego zapełnienia karty, a nie jak ma to miało miejsce w typie M, jedynie 15 sekundowych kawałków. Zastąpiły one zawodne karty typu H.

Karty typu H oferowały teoretycznie trzykrotnie wyższej prędkości odczytu i zapisu od kart typu M, lecz były dostępne jedynie w pojemnościach 256 MB, 512 MB i 1 GB. Były także kompatybilne z „efektami specjalnymi” dostępnymi w aparatach cyfrowych Olympus. Z powodu zmian w architekturze, nowsze modele typu M i H mogą być niekompatybilne z niektórymi starszymi aparatami oraz czytnikami kart.

Tabela prędkości transferu edytuj

Typ	Pojemność	Zapis (MB/s)	Odczyt (MB/s)
Standardowe	16 MB, 32 MB	1.3	5
Standardowe	64 MB, 128 MB, 256 MB, 512 MB	3	5
Typ M	256 MB, 512 MB, 1 GB, 2 GB	2.5	4
Typ M+	1 GB, 2 GB	3.75	6
Typ H	256 MB, 512 MB, 1 GB (2 GB Fujifilm)	9	15

Zalety edytuj

Duża wytrzymałość i odporność na zniszczenie.
Mniejsze wymiary w porównaniu do innych formatów (choć karty Memory Stick M2 są mniejsze).
Niski pobór mocy.
Większa szybkość od kart starszych formatów, tj. SmartMedia (SM), MultiMedia Card (MMC) oraz Memory Stick (MS).

Wady edytuj

Mała maksymalna teoretyczna pojemność kart.
Mniejsza liczba akcesoriów obsługujących te karty.
O wiele mniejsza prędkość od głównego rywala – Secure Digital Card (SD).
Szczegółowa specyfikacja jest własnością przedsiębiorstw Olympus oraz Fujifilm i jest niedostępna dla podmiotów zewnętrznych.
Większa cena od kart innych formatów identycznej pojemności.
Zdecydowanie mniejsza dostępność kart xD na rynku w porównaniu z innymi kartami, np. SD.