Tunel kolejowy Fréjus: Różnice pomiędzy wersjami

Linia kolejowa [[Paryż]] – [[Lyon]] została otwarta w [[1854]] r. Systematycznie przedłużana, w [[1860]] r. osiągnęła [[Saint-Michel de Maurienne]], już w sercu Alp. To ostatnie miasto leżało już w [[Sabaudia|Sabaudii]], która w tym czasie wraz z [[Piemont]]em wchodziły w skład [[Królestwo Sardynii|Królestwa Sardynii]]. Po [[Piemont|piemonckiej]] stronie głównego grzbietu Alp w tym czasie kolej dotarła do [[Susa (Włochy)|Susy]]. Pomysł połączenia obu linii przez Mont Cenis i stworzenia wielkiej trasy Paryż – [[Rzym]] nasuwał się nieodmiennie już od szeregu lat. Jego orędownikiem był polityk i szef rządu [[Camillo Cavour]].

Rząd ówczesnego Królestwa Sardynii podjął w [[1857]] r. decyzję o przystąpieniu do budowy. Głównym autorem projektu był sabaudzki inżynier [[Germain Sommeiller]]. W pracach pomagali mu włoscy inzynierowie Grandis i Gratteni. Tunel miał rozpoczynać się na wysokości 1335 m n.p.m. we włoskiej [[Bardonecchia]], by pod [[przełęcz Fréjus|przełęczą Fréjus]] (nieco na zachód od siodła [[Przełęcz Mont-Cenis|przełęczy Mont-Cenis]]) przebić się na stronę francuską do miejscowości [[Modane]].

Z roku na rok wprowadzano jednak kolejne udoskonalenia techniczne, poprawiano organizację pracy. W trakcie budowy zastosowano wiele innowacyjnych rozwiązań, których idea do dziś znajduje zastosowanie w budowie tuneli. Tunel budowano teraz tzw. metodą niemiecką, drążąc najpierw stosunkowo niski korytarz pierwotny, a następnie powiększając jego przekrój przez podbieranie [[strop (budownictwo)|strop]]u od spodu. Do drążenia [[sztolnia|sztolni]] zastosowano po raz pierwszy specjalnie skonstruowaną do tego celu maszynę: ważącą 12 ton [[wiertnica|wiertnicę]], poruszającą się po szynach i napędzaną sprężonym powietrzem. Zajmowała ona cały przekrój pierwotnego korytarza o szerokości 3,4 m i wysokości 2,4 m. Była wyposażona w zestaw nawet 10 niezależnie pracujących [[świder|świdrów]], chłodzonych wodą, wtryskiwaną również przy pomocy sprężonego powietrza. Znaczącym krokiem naprzód było zastosowanie wynalezionego w [[1866]] r. przez [[Alfred Nobel|Alfreda Nobla]] i opatentowanego rok później [[dynamit]]u, znacznie efektywniejszego i wygodniejszego w użyciu niż czarny proch.