Pietro Martire Vermigli: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków
Linia 4:
Pochodził ze średniozamożnej rodziny; był synem Stefano i Marii Fumantiny. Na [[chrzest|chrzcie]] otrzymał imiona: "Piero Mariano", a gdy wstąpił do [[klasztor]]u [[augustianie|augustianów]] w [[Fiesole]] przybrał imię zakonne "Piotr Męczennik" (''Pietro Martire''). W [[1519]] przeniósł się do klasztoru koło [[Padwa|Padwy]], gdzie uzyskał w [[1527]] stopień doktora teologii. Znał [[język hebrajski]] i [[język grecki]]. Następnie głosił kazania w [[Brescia|Brescii]], [[Piza|Pizie]], [[Wenecja|Wenecji]] i [[Rzym]]ie. W [[1530]] został [[opat]]em klasztoru augustianów w [[Spoleto]], a w [[1533]] [[przeor]]em klasztoru w [[Neapol]]u.
 
W Neapolu nawiązał kontakt z [[mistycyzm|mistykiem]] [[Juan de ValdèsValdés|Juanem de ValdèsemValdésem]], zaczął czytać dzieła reformatorów: [[Marcin Bucer|Bucera]] i [[Huldrych Zwingli|Zwinglego]] i pod ich wpływem przyjął teologię [[protestantyzm]]u. Zarzucono mu błędne poglądy i zabroniono wygłaszania kazań. Przeniesiony w [[1541]] do [[Lukka|Lukki]], został oskarżony przez własny zakon. W [[1542]] uciekł do Pizy, a potem do Florencji, do włoskiego reformatora [[Bernardino Ochino]], z którym razem uciekli z Włoch; Vermigli wyjechał do [[Zurich]]u, potem do [[Bazylea|Bazylei]] i w końcu do [[Strasburg]]a, gdzie z poparciem Bucera, został wykładowcą teologii i ożenił się z byłą [[zakonnica|zakonnicą]].
 
Vermigli razem z Ochino zostali zaproszeni do [[Anglia|Anglii]] przez [[Thomas Cranmer|Thomasa Cranmera]] w [[1547]] i otrzymali pensję rządową. W [[1548]] Vermigli został wykładowcą teologii w [[Oxford]]zie. W [[1549]] odrzucił [[luteranizm|luterańską]] doktrynę o [[Konsubstancjacja|konsubstancjacji]] i przyjął reformowaną ([[kalwinizm|kalwińską]]) doktrynę o duchowej obecności [[Chrystus]]a podczas [[eucharystia|eucharystii]]. Wywarł znaczny wpływ na ukształtowanie teologii [[anglikanizm]]u ([[Book of Common Prayer]] w 1552).