Anke Huber: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Anne Marie (dyskusja | edycje) |
Anne Marie (dyskusja | edycje) |
||
Linia 35:
W styczniu [[1990]] zadebiutowała w seniorskim turnieju [[Wielki Szlem|Wielkiego Szlema]] w [[Australia|australijskim]] [[Melbourne]]. Był to dopiero jej drugi występ w cyklu WTA, doszła w nim do trzeciej rundy, pokonana przez [[Włochy|Włoszkę]] [[Rafaella Reggi|Rafaellę Reggi]]. W sierpniu w [[Stany Zjednoczone|amerykańskim]] [[Schenectady]] wygrała swój pierwszy turniej profesjonalny, zwyciężając w finale Marianne Werdel. Miesiąc później w [[Bayonne]] pokonała [[Zina Garrison|Zinę Garrison]] i [[Catherine Tanvier]]. W finale nie sprostała [[Nathalie Tauziat]]. W styczniu [[1991]] roku była już na ustach całego tenisowego świata jako najmłodsza w historii ćwierćfinalistka [[Australian Open]] (rekord ten poprawiła [[Martina Hingis]] w [[1996]] roku). Huber wygrała między innymi z [[Manuela Malejewa|Manuelą Malejewą-Fragniere]], [[Pam Shriver]] i [[Natasza Zwieriewa|Nataszą Zwieriewą]], ulegając dopiero [[Monica Seles|Monice Seles]]. W ciągu kilku kolejnych miesięcy dominatorki światowych kortów udowodniły jej jednak, że wciąż jest od nich słabsza. Przegrała z rodaczką [[Steffi Graf]], [[Arantxa Sanchez Vicario|Arantxą Sanchez]] i [[Martina Navratilova|Martiną Navratilovą]]. W sezonie [[1991]] grała ze zmiennym szczęściem, nie obroniła tytułu z Schenectady, ale wygrała tam z [[Lindsay Davenport]]. Imponująco zagrała przed własną publicznością w [[Filderstadt]], eliminując kolejno [[Lori McNeil]], Zwieriewą, Garrison, [[Helena Sukova|Sukovą]] i wreszcie Navratilovą. Amerykanka została po raz pierwszy od ośmiu lat pokonana przez nierozstawioną tenisistkę. Huber zdecydowała się na porzucenie wyższej szkoły.
Rok [[1992]] Huber rozpoczęła od półfinału w [[Sydney]] i ćwierćfinału w [[Melbourne]], dwukrotnie wygrywając z [[Jana Novotna|Janą Novotną]]. W lipcu po raz pierwszy pojechała na letnie igrzyska olimpijskie do [[Barcelona|Barcelony]] i doszła do ćwierćfinału, ulegając [[Jennifer Capriati]]. W maju [[1993]] osiągnęła półfinał [[French Open|Roland Garros]], pokonana przez [[Steffi Graf]]. Na [[Wimbledon]]ie po raz drugi w karierze dotarła do czwartej rundy, nigdy później nie poprawiając tego rezultatu. W listopadzie wystąpiła w turnieju Mistrzyń WTA. Po zwycięstwach nad [[Conchita Martinez|Conchitą Martinez]] i [[Magdalena Malejewa|Magdaleną Malejewą]] uległa nikomu innemu, jak odwiecznej narodowej rywalce, Steffi Graf. W październiku [[1994]] ponownie zwyciężyła w [[
Przez cały sezon [[1995]] osiągała wymierne wyniki, wciąż przegrywając z tymi samym zawodniczkami, czyli Graf, Malejewą, Sanchez Vicario, Novotną i Hingis. Najlepszy wynik w roku osiągnęła w ostatnim występie, WTA Championships, gdzie została wicemistrzynią. Wygrała z [[Mary Pierce]], [[Kimiko Date]] i [[Brenda Schultz|Brendą Schultz]]. W styczniu [[1996]] osiągnęła najlepszy rezultat w swojej karierze tenisowej, znajdując się w finale wielkoszlemowego [[Australian Open]]. Przegrała z [[Monica Seles|Monicą Seles]] 4:6, 1:6. Większe problemy sprawiły jej jedynie [[Amanda Coetzer]] i [[Conchita Martinez]] w ćwierćfinale i półfinale. Wygrywając turniej na trawiastych kortach w [[Rosmalen]] została dziewiętnastą tenisistką ery open, której udziałem stały się główne premie imprez zawodowych na wszystkich nawierzchniach. Niepokonana także w Manhattan Beach i [[Lipsk]]u; w finale w Filderstadt przegrała z [[Martina Hingis|Martiną Hingis]]. W pierwszej rundzie turnieju mistrzyń odpadła z [[Iva Majoli|Ivą Majoli]]. Sklasyfikowana na najwyższym, czwartym miejscu w rankingu [[WTA]].
| |||