Hezychazm: Różnice pomiędzy wersjami

'''Hezychazm''' (‘ησυχασμóς, ''hesychasmos''; od greckiego ‘ησυχία, ''hēsychía'' – wyciszenie: w teologii rozumiane jako „nieprzerwana cześć i służba Bogu ” <ref>Ioannēs Klimakos, ''Drabina raju'', XXVIII [w:] ''Patrologia Graeca'', t. 88, s. 1112c.</ref>) – [[Cesarstwo bizantyjskie|bizantyński]] nurt [[Mistycyzm|mistyczny]], który osiągnął szczytowy rozwój i popularność w wieku XIV. [[Hezychaści]] Twierdzilitwierdzili, zeże można sieodnaleźć zjednoczyczjednoczenie z Bogiem jedynie poprzez Chrystusa, praktykując cnoty i modlitwe,modlitwę. głoszącGłosili możliwość ujrzenia Światłości Bożej dzięki intensywnej modlitwie, kontemplacji i specyficznym praktykom ascetycznym polegającym na wstrzymywaniu oddechu (siadającskłoniwszy skinąwszy głowegłowę ku dołowibrzuchowi przezw dwiepozycji godzinysiedzącej, powtarzali modlitwegodzinami krótką modlitwę: "Panie Jezu Chryste, Synu Boży, miej miłosierdzie nade mną", wstrzymując przy tym oddech by siedla nierozpraszaćskupienia). Ruch wzbudził poważne kontrowersje w Kościele greckim, gdzie tradycja zażartych sporów teologicznych (por. [[Chrystologia|spory chrystologiczne]], [[Ikonoklazm|ikonoklazm]]) była długa. Ostatecznie jednak na kilku kolejnych synodach konstantynopolitańskich w połowie XIV wieku hezychazm odniósł trwałe zwycięstwo nad swymi przeciwnikami.