Maciej Mirosławski: Różnice pomiędzy wersjami

Urodzony w 1762 r. prawdopodobnie w Koniuszowej, był Maciej synem Gabriela i Rozalii z Trzecieskich herbu Strzemię. Gabriel został wykazany w publikacji „Poczet szlachty galicyjskiej...” z 1782 r. przy okazji akcji potwierdzania szlachectwa. Wezwał do tego, osiadłą w swej nowej prowincji ludność, rząd austriacki a postępowanie toczyło się przed Sądem Ziemskim w Czchowie. Sam Gabriel Mirosławski przybył w te strony za sprawą ożenku z Rozalią z Trzecieskich, wszak objął w posiadanie tytułem wiana sądeckie dobra w Koniuszowej, rodzinnej wsi Andrzeja Trzecieskiego starszego. W latach konfederacji barskiej 1768-1772 reprezentował okoliczną szlachtę w obozie konfederackim pod Nowym Sączem wespół z Kazimierzem Waligórskim, posiadaczem folwarku Przybyszowa, z pobliskiej wsi Wojnarowa. Maciej już od 18 roku życia znajdował się u boku ks. Kołłątaja, będąc jego osobistym sekretarzem.

Musiał też zajmować się sprawami uniwersyteckimi o czym zaświadcza Jan Śniadecki (list z 6 listopada 1782 r. do Kołłątaja). Od lipca 1782 r. tj. od objęcia rektorstwa szkoły Głównej Koronnej przez Kołłątaja, Mirosławski zostaje sekretarzem rektora, archiwistą uczelni, regentem a później pisarzem aktów rektorskich i kierownikiem kancelarii rektora. W 1783 r. jest krótko sekretarzem Rady Szkoły Głównej i posiada pieczęć Akademii. Karol Lewicki w pracy „Archiwum Szkoły Głównej Koronnej w okresie 1777-1796” wymienia wśród porządkujących archiwalia z Collegium Maius: regenta sądu rektorskiego Mirosławskiego.

Był postacią niepospolitą, w swoich zasadach zadziwiającą radykalizmem poglądów, w głównym zarysie zawsze zgodnych z linią postępowania jego mistrza i ideowego przewodnika księdza Hugo Kołłątaja. Stanowił mu podporę w ciężkim okresie ekskomuniki (rzuconej przez bp-a Kajetana Sołtyka w dobie reformy Akademii), wspierał go w administrowaniu za jego rektorskiej kadencji. Był uważany za powiernika i zausznika Kołłątaja. Z tej racji nie cieszył się sympatią profesorów. Zazdrośni byli o swoje przywileje wchodzenia w skład Rady Szkoły Głównej. Broniąc swego dobrego imienia pisał o sobie, że jest „...osobą bez skazy, nie wykracza poza obręb swych obowiązków i uprawnień, jest uprzejmy dla podwładnych, nie zaślepiony miłością własną, grzeczny dla zwierzchników...”. To fragment rękopisu z Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Potwierdziła kompetencje Mirosławskiego jako regenta Archiwum komisja profesorów. Czynnie angażował się w dzieło Sejmu 4-letniego. Był autorem niektórych anonimowych druków tej chwili. Obdarzony odwagą, śmiało stawał do walki np. przeciwko Korytowskim, chroniąc Stanisława Kostkę Potockiego w czasie misji do Jass przed zuchwałymi rosyjskimi oficerami.

Obracał się w kręgu najwybitniejszych ludzi owego czasu, na czele z Kościuszką, gen. Orłowskim czy gen. Zajączkiem, Joubertem i Championettem. Interesował się prawem krajowym, studiując Volumina Legum, będąc regentem Szkoły Głównej, żołnierzem i audytorem, sędzią Sądu Kryminalnego Wojskowego podczas Insurekcji. I mimo, że posiadał ludzi sobie niechętnych, całym życiem udowodnił, że żył dla ojczyzny, dla niej znosząc rany i trudy emigracji.

źródło: Aspiracje nr 7(42), wyd. MBP Tarnów.