Wikipedia

Maria Letycja Bonaparte-Aosta: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Sonia89 (dyskusja | edycje)
697 edycji
Nie podano opisu zmian
m Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Alexvonf. Autor wycofanej edycji to Sonia89.
Linia 1:
{{SDU|link=Maria Letycja Bonaparte}}
[[ImageGrafika:Letycja bonaparte.jpg|300px200px|thumb|Maria Letycja Bonaparte-Aosta]]▼
 
▲[[Image:Letycja bonaparte.jpg|300px|thumb|Maria Letycja Bonaparte]]
 
'''Maria Letycja Bonaparte''' (ur. [[20 listopada]] [[1866]] w [[Paryż]]u, zm [[25 października]] [[1926]] w [[Moncalieri]]) -córka [[Napoleon Józef Bonaparte|Napoleona Józefa Bonaparte]] i [[Klotylda Maria Sabaudzka|Klotyldy Sabaudzkiej]], księżna [[Aosta|Aosty]] poprzez małżeństwo (ślub odbył się [[11 września]] [[1888]]r.) z księciem Aosty [[Amadeusz I Sabaudzki|Amadeuszem I Sabaudzkim]], byłym królem Hiszpanii (bratem jej matki), którego była drugą żoną. Ich jedynym dzieckiem był [[Humbert Sabaudzki (di Salemi)|Humbert Sabaudzki]].
 
{{Biografia stub}}
== Życie ==
Maria Letycja była córką [[Napoleon Józef Bonaparte|Napoleona Józefa Bonaparte]], bratanka cesarza [[Napoleon I Bonaparte|Napoleona I]], i [[Klotylda Maria Sabaudzka|Klotyldy Marii Sabaudzkiej]], siostry swojego przyszłego męża. Księżniczka w dzieciństwie często bawiła się z dziećmi [[Amadeusz I Sabaudzki|Amadeusza I]], żyli w wielkiej niemal braterskiej przyjaźni. Letycja najbardziej z charakteru przypominała swojego ojca. Po Napoleonie Józefie odziedziczyła wygląd i zachowanie. Bratanek cesarza [[Francja|Francji]] był ateistą i rozpustnikiem, prowadził rozrzutne życie i był zamieszany w tysiące politycznych intryg.
 
Urodziła się w [[1866]] roku we wspaniałym [[Paryż|paryskim]] Palais-Royal. Maria Letycja mieszkała razem z matką, która żyła w separacji z ojcem księżniczki, w zamku Moncalieri na północy [[Włochy|Włoch]], ponurej rezydencji, gdzie Letycja, mająca bardzo żwawy charakter, strasznie się nudziła. Do młodej Letycji zalecał się najstarszy syn Amadeusza [[Emanuel Filiberto d'Aosta]]. Jednak kiedy ten poprosił o błogosławieństwo ojca były król [[Hiszpania|Hiszpanii]] nie zgodził się aby ożenił się z księżniczką Bonaparte. Sam oświadczył się Marii Letycji trzy tygodnie później w obecności swoich dzieci.
 
Zaręczyny dwudziestodwuletniej siostrzenicy z czterdziestotrzyletnim "wujem Amadeuszem" - jak go nazywała - były na językach salonów całych Włoch. Narzeczona stawała się niejako własną ciotką, szwagierką swoich rodziców i swojego wuja - [[Humbert I|Humberta I]], króla Włoch, siostrzenicą własnego męża i macochą swojego ciotecznego rodzeństwa. Małżeństwo z księciem [[Apulia|Apulii]], z którym Letycja spotykała się od dwóch lat, wydawało się wszystkim o wiele bardziej moralne. O ile księżna Klotylda nie godziła się na prośbę brata do czasu, aż [[papież]] dał parze dyspensę niezbędną z tytułu więzów krwi, o tyle dla księcia Napoleona małżeństwo córki z Amadeuszem, członkiem rodu panującego wydawało się bardzo korzystne. Rząd włoski również nie czynił przeszkód. Letycja w odpowiedzi na oświadczyny wuja wysłała mu różę i przystroiła się w klejnoty swojej poprzedniczki królowej [[Maria Wiktoria del Pozzo della Cisterna|Marii Wiktorii]], co bardzo zdenerwowało Amadeusza.
 
Ślub ekskróla Hiszpanii z drugą żoną odbył się [[11 września]] [[1888]] roku w kaplicy Świętego Całunu w katedrze [[Turyn|turyńskiej]], z niezwykłą pompą. Letycja miała na sobie płaszcz z wyhaftowanymi złotem i srebrem stu trzydziestoma orłami cesarskimi i dwustoma pszczołami [[Bonapartowie|bonapartystowskimi]], na głowie miała książęcą koronę z tysiąc dwieście siedemnastoma wprawionymi w nią brylantami.
 
Maria Letycja sprawiała wiele kłopotów. Niezmiernie dumna ze swojego napoleońskiego pochodzenia nie tolerowała nazywania jej po nazwisku "Bonaparte" ani zwracania się do niej per "Wasza Królewska Wysokość", jak do pozostałych księżniczek [[Dynastia sabaudzka|sabaudzkich]]. Zgodnie ze statutem rodziny cesarskiej, nazwisko Bonaparte było zarezerwowane dla członków rodziny mających prawo dziedziczenia tronu. Członkowie innych linii nosili nazwisko Napoleon i tytułowano ich "Cesarskimi Wysokościami". Po śmierci [[Napoleon III Bonaparte|Napoleona III]] i jego jedynego syna ojciec Letycji stał się głową rodziny cesarskiej i dlatego młoda małżonka domagała się należnych jej zaszczytów. Crispi, prezes Rady Ministrów, próbował oponować, powołując się na to, że rodzina Bonaparte była wtedy dynastią na wygnaniu. Ale Letycja nie dała za wygraną i w akcie ślubnym z Amadeuszem figuruje jako "Jej Cesarska Wysokość".
 
Jedenaście miesięcy po ślubie Letycja wydała na świat syna, któremu nadano imię [[Humbert Sabaudzki (di Salemi)|Humbert]], a od korony sabaudzkiej otrzymał tytuł hrabiego Salemi. Księżna Aosta sprawiła, by jej męża tytułowano "Wasza Królewska Mość", co jest potwierdzone na piśmie. Ambicje Letycji dotyczące jej męża skończyły się w chwili jego śmierci. [[18 stycznia]] [[ 1890]] roku, niespełna dwa lata po ślubie, ekskról Hiszpanii zmarł na [[zapalenie płuc]].
 
Letycja owdowiała w wieku dwudziestu trzech lat, mając jednego trzymiesięcznego synka i trójkę dorosłych pasierbów, z którymi nie wypadało jej mieszkać pod jednym dachem. Reszcie życia młodej wdowy towarzyszyły najprzeróżniejsze plotki. W jej otoczeniu zawsze było wielu młodych oficerów, arystokratów i nawet studentów. [[Wilhelm II Hohenzollern]], cesarz [[Niemcy|Niemiec]], zawze nosił na piersi medalion z jej wizerunkiem. Letycja wprowadziła nowy zwyczaj uczestniczenia w imprezach urządzanych przez nowobogackich. Uznano za wstyd i hańbę, że wiodła prym w rozpasanej zabawie w domu Paoli Cinzano, właścicielki słynnej firmy wermutów, zamężnej z Alberto Marone. Letycja została postawiona pod pręgierz opinii publicznej i skarcona przez samego króla.
 
Wielkim nieszczęściem dla księżnej była śmierć jej syna Humberta, który zgłosił się do wojska wraz z wybuchem [[I wojna światowa|I wojny światowej]] i zmarł na [[grypa|grypę]], zanim zdołał odznaczyć się na polu walki.
 
Letycja powróciła do zamku Moncalieri, który w dzieciństwie wydawał się jej nieznośnym więzieniem. W wieku lat pięćdziesięciu całkowicie straciła głowę dla oficera karabinierów, pełniących służbę w zamku, młodszym od niej o dwadzieścia lat. Ukochany Letycji został w końcu mianowany administratorem jej dóbr i spodziewał się zostać ich posiadaczem na mocy testamentu księżnej, która uczyniła go generalnym spadkobiercą.
 
Księżna Letycja do końca życie nie mogła pogodzić się z nieuniknioną starością. Zmarła [[26 października]] [[1926]] roku w wieku sześćdziesięciu lat, po trzydziestu sześciu latach wdowieństwa. Pogrzebem księżnej Aosty zajął się [[Benito Mussolini|Mussolini]], będący wówczas w apogeum władzy. Pochowano ją w królewskim panteonie w bazylice Superga w Turynie obok swojego męża.
[[Kategoria:Bonapartowie]][[Kategoria:Urodzeni w 1866]][[Kategoria:Zmarli w 1926]]
 
==Źródła==
 
* Vila-San-Juan José Luis ''Życie i epoka Amadeusza I'' ( La vida y la época de Amadeo I ), Wydawnictwo Planeta, [[1997]] rok
* Speroni Gigi ''Amadeusz, książę Aosty, król Hiszpanii'' ( Amadeo d'Aosta, re di Spagna ), Wydawnictwo Juventud, [[1986]] rok
 
== Bibliografia ==
 
* [http://pages.prodigy.net/ptheroff/gotha/italy.html Almanach Gotajski],
* [http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k346900/f75.table Almanach de Gotha. Contenant diverses connaissances curieuses et utiles pour l'année 1910 (147e année)]
 
[[Kategoria:Bonapartowie]]
[[Kategoria:Urodzeni w 1866]]
[[Kategoria:Zmarli w 1926]]
 
[[de:Maria Letizia Bonaparte]]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Maria_Letycja_Bonaparte-Aosta”