Anke Huber: Różnice pomiędzy wersjami

W styczniu [[1990]] zadebiutowała w seniorskim turnieju [[Wielki Szlem|Wielkiego Szlema]] w [[Australia|australijskim]] [[Melbourne]]. Był to dopiero jej drugi występ w cyklu WTA, doszła w nim do trzeciej rundy, pokonana przez [[Włochy|Włoszkę]] [[Rafaella Reggi|Rafaellę Reggi]]. W sierpniu w [[Stany Zjednoczone|amerykańskim]] [[Schenectady]] wygrała swój pierwszy turniej profesjonalny, zwyciężając w finale Marianne Werdel. Miesiąc później w [[Bayonne]] pokonała [[Zina Garrison|Zinę Garrison]] i [[Catherine Tanvier]]. W finale nie sprostała [[Nathalie Tauziat]]. W styczniu [[1991]] roku była już na ustach całego tenisowego świata jako najmłodsza w historii ćwierćfinalistka [[Australian Open]] (rekord ten poprawiła [[Martina Hingis]] w [[1996]] roku). Huber wygrała między innymi z [[Manuela Malejewa|Manuelą Malejewą-Fragniere]], [[Pam Shriver]] i [[Natasza Zwieriewa|Nataszą Zwieriewą]], ulegając dopiero [[Monica Seles|Monice Seles]]. W ciągu kilku kolejnych miesięcy dominatorki światowych kortów udowodniły jej jednak, że wciąż jest od nich słabsza. Przegrała z rodaczką [[Steffi Graf]], [[Arantxa SanchezSánchez Vicario|Arantxą SanchezSánchez]] i [[Martina NavratilovaNavrátilová|Martiną NavratilovąNavrátilovą]]. W sezonie [[1991]] grała ze zmiennym szczęściem, nie obroniła tytułu z Schenectady, ale wygrała tam z [[Lindsay Davenport]]. Imponująco zagrała przed własną publicznością w [[Filderstadt]], eliminując kolejno [[Lori McNeil]], Zwieriewą, Garrison, [[Helena SukovaSuková|Sukovą]] i wreszcie NavratilovąNavrátilovą. Amerykanka została po raz pierwszy od ośmiu lat pokonana przez nierozstawioną tenisistkę. Huber zdecydowała się na porzucenie wyższej szkoły.

Rok [[1992]] Huber rozpoczęła od półfinału w [[Sydney]] i ćwierćfinału w [[Melbourne]], dwukrotnie wygrywając z [[Jana NovotnaNovotná|Janą Novotną]]. W lipcu po raz pierwszy pojechała na letnie igrzyska olimpijskie do [[Barcelona|Barcelony]] i doszła do ćwierćfinału, ulegając [[Jennifer Capriati]]. W maju [[1993]] osiągnęła półfinał [[French Open|Roland Garros]], pokonana przez [[Steffi Graf]]. Na [[Wimbledon]]ie po raz drugi w karierze dotarła do czwartej rundy, nigdy później nie poprawiając tego rezultatu. W listopadzie wystąpiła w turnieju Mistrzyń WTA. Po zwycięstwach nad [[Conchita MartinezMartínez|Conchitą MartinezMartínez]] i [[Magdalena Malejewa|Magdaleną Malejewą]] uległa nikomu innemu, jak odwiecznej narodowej rywalce, Steffi Graf. W październiku [[1994]] ponownie zwyciężyła w [[Filderstadt]]; ograła NavratilovąNavrátilovą i obrończynię tytułu, [[Mary Pierce]] w finale. Nad Francuzką triumfowała także w drodze do wygranej w [[Filadelfia|Filadelfii]] kilka tygodni później. W mistrzostwach WTA pokonana w pierwszym spotkaniu przez [[Lindsay Davenport]].

Przez cały sezon [[1995]] osiągała wymierne wyniki, wciąż przegrywając z tymi samym zawodniczkami, czyli Graf, Malejewą, SanchezSánchez Vicario, Novotną i Hingis. Najlepszy wynik w roku osiągnęła w ostatnim występie, WTA Championships, gdzie została wicemistrzynią. Wygrała z [[Mary Pierce]], [[Kimiko Date]] i [[Brenda Schultz|Brendą Schultz]]. W styczniu [[1996]] osiągnęła najlepszy rezultat w swojej karierze tenisowej, znajdując się w finale wielkoszlemowego [[Australian Open]]. Przegrała z [[Monica Seles|Monicą Seles]] 4:6, 1:6. Większe problemy sprawiły jej jedynie [[Amanda Coetzer]] i [[Conchita MartinezMartínez]] w ćwierćfinale i półfinale. Wygrywając turniej na trawiastych kortach w [[Rosmalen]] została dziewiętnastą tenisistką ery open, której udziałem stały się główne premie imprez zawodowych na wszystkich nawierzchniach. Niepokonana także w Manhattan Beach i [[Lipsk]]u; w finale w Filderstadt przegrała z [[Martina Hingis|Martiną Hingis]]. W pierwszej rundzie turnieju mistrzyń odpadła z [[Iva Majoli|Ivą Majoli]]. Sklasyfikowana na najwyższym, czwartym miejscu w rankingu [[Women's Tennis Association|WTA]].

Po nieudanym sezonie [[1997]] osiągnęła półfinał [[Australian Open]] w styczniu [[1998]]. Uległa Hingis, ale wcześniej wyeliminowała z zawodów SanchezSánchez Vicario i Coetzer. Był to jej najlepszy rezultat w roku; przeszła operację kontuzjowanego ścięgna Achillesa i zrezygnowała z występów na cztery miesiące, opuszczając turnieje wielkoszlemowe w [[Paryż]]u i [[Londyn]]ie. W czasie ostatnich siedemnastu tygodni rozgrywek [[WTA]] w [[1999]] roku występowała aż przed piętnaście tygodni - dwa pozostałe to rozgrywki Fed Cupu i wielkoszlemowe turnieje. Jako jedna z ostatnich zdołała zakwalifikować się do turnieju kończącego sezon, gdzie pokonała [[Julie Halard-Decugis]], ale przegrała z Davenport. Wygrała turniej [[Women's Tennis Association|WTA]] w [[Sopot|Sopocie]]. Tymczasem zmagała się urazem stopy i nadgarstka. Te kontuzje wykluczyły ją z [[Australian Open 2000]]; wystąpiła dopiero na hali w [[Paryż]]u, osiągając finał (porażka z [[AmelieAmélie Mauresmo]]). Następnie w półfinale w [[Nicea|Nicei]], ćwierćfinale w [[Miami]] (miała setbola przeciwko Hingis) i finale w [[Strasburg]]u. Na [[Wimbledon]]ie pokonana przez sensacyjną wicemistrzynię, [[Belgia|Belgijkę]] [[Justine Henin]]. W sierpniu osiągnęła półfinał w Canadian Open. Zakwalifikowała się do Mistrzostw WTA, w których przegrała w pierwszej rundzie z Henin 1:6, 2:6. Był to jej ostatni mecz w karierze zawodowej; na jej zakończenie zdecydowała się po tym właśnie turnieju.

== Wygrane turnieje ==

| {{Flaga|USA}} [[Martina NavratilovaNavrátilová]]

| {{Flaga|CZE}} [[Helena SukovaSuková]]

| {{Flaga|LUX}} [[Luksemburg (miasto)|Luksemburg]]

| {{Flaga|SVK}} [[Karina HabsudovaHabšudová]]

| {{Flaga|ESP}} [[Gala LeonLeón GarciaGarcía]]

== Linki zewnętrzne ==