Michael Küchmeister von Sternberg: Różnice pomiędzy wersjami

Urodził się w 1370 r. na Śląsku. Po wstąpieniu w młodym wieku do Zakonu Krzyżackiego rozpoczął swą służbę w Bałdze, skąd wychodziły wyprawy zakonnych rycerzy i ich gości na Litwę, następnie został komturem na zamku w Rhein (Ryn). Michał Küchmeister w latach [[1396]]-[[1402]] był [[prokuratorzy kętrzyńscy|prokuratorem kętrzyńskim]], późniejw 1400 roku został także szafarzem elbląskim. Później w [[Kaliningrad|Królewcu]] sprawował urząd [[wielki szafarz|wielkiego szafarza]]. Od [[1404]] r. był wójtem [[Żmudź|Żmudzi]], a od [[1410]] r. wójtem [[Nowa Marchia|Nowej Marchii]]. Po [[bitwa pod Grunwaldem|bitwie grunwaldzkiej]] próbował z [[wojska zaciężne|wojskami zaciężnymi]] i własnymi [[wasal]]ami odzyskać utracone przez [[zakon krzyżacki|zakon]] pozycje. W [[bitwa pod Koronowem|bitwie pod Koronowem]] (wrzesień [[1410]]) poniósł klęskę i dostał się do niewoli. Z Polski powrócił latem [[1411]] r., aby objąć urząd wielkiego marszałka i przewodniczyć delegacji krzyżackiej podczas sądu polubownego w Budzie w [[1412]] r., który potwierdził ustalenia pokoju toruńskiego z 1411 r. Niezadowolony z takiego obrotu sprawy wielki mistrz oskarżył go o nieprzestrzeganie wcześniej ustalonych z nim instrukcji. W wyniku klęski zakonu w bitwie pod [[Grunwald]]em jego militarna i ekonomiczna potęga podupadła. Nastąpiła też przebudowa świadomości mieszkańców [[Prusy|Prus]]. Nic więc dziwnego, że gdy wielki mistrz [[Henryk von Plauen]] dążył do wojny z Polską, zgromadzone wojsko krzyżackie (pruska szlachta i chłopi) we wrześniu [[1413]] r. pod [[Lidzbark Welski|Lidzbarkiem Welskim]] odmówiło walki z Polską . Küchmeister odsunął od władzy Plauena, a 7 stycznia [[1414]] r. oficjalnie wybrany został na urząd wielkiego mistrza krzyżackiego. Znacząco złagodził politykę wewnętrzną państwa zakonnego: przywrócił rady miejskie i pozwolił na powrót członków pruskiego Towarzystwa Jaszczurczego. Zobowiązał się także ukrócić nadużycia państwowych urzędników. Wobec ponownego konfliktu z Polską zwanego wojną głodową wysłał rozpaczliwy list do papieża Jana XXIII w którym błagał go o powstrzymanie polskiego króla Władysława Jagiełły. Jednocześnie, świadomy słabości militarnej zakonu, nakazał wycofanie sił do obronnych zamków i miast oraz utrudnianie polskiego pochodu poprzez niszczenie pól i młynów wodnych. W marcu [[1422]] r. złożył rezygnację z urzędu wielkiego mistrza.