Charles Henri d’Estaing: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
MastiBot (dyskusja | edycje)
m poprawa linków
Linia 6:
Mający świetne [[arystokracja|arystokratyczne]] pochodzenie D'Estaing początkowo robił karierę w armii lądowej, zostając od razu [[pułkownik]]iem, a już w roku [[1757]] [[generał]]em [[brygada|brygady]]. W [[Wojna siedmioletnia|wojnie siedmioletniej]] walczył w [[Indie|Indiach]], i został wzięty do [[Wielka Brytania|brytyjskiej]] niewoli podczas oblężenia [[Madras]]u w roku [[1759]]. Zwolniony na słowo honoru, że nie będzie walczył na terytorium Indii, wyekwipował na własny koszt dwa okręty i we wrześniu [[1759]] roku wyruszył w 22 miesięczny [[korsarz|korsarski]] rejs, w trakcie którego przemierzył cały [[Ocean Indyjski]] od [[Zatoka Perska|Zatoki Perskiej]] po [[Sumatra|Sumatrę]], paląc brytyjskie [[faktoria|faktorie]] i niszcząc napotkane statki. W spragnionej jakiegokolwiek morskiego sukcesu Francji D'Estaing został obwołany bohaterem, i w roku [[1761]] otrzymał etat [[kontradmirał|kontradmiralski]].
 
Podczas wojny siedmioletniej D'Estaing nie wyruszył już do walki, jednak dzięki umiejętnym zabiegom na dworze w roku [[1777]] specjalnie dla niego utworzono trzeci etat admiralski - obok tradycyjnych admirałów [[Ocean Atlantycki|Atlantyku]] i [[Morze Śródziemne|Morza Śródziemnego]] D'Estaing został tytularnym dowódcą sił morskich w [[Azja|Azji]] i [[Ameryka|Ameryce]] - ''Viceamiral d'Asie et d'Amerique''. Tytuł ten zaczął mieć powiązanie z rzeczywistością kiedy w kwietniu [[1778]] roku D'Estaing z 12 [[okręt liniowy|liniowcami]] opuścił [[Tulon]] w celu wspomożenia [[rewolucja amerykańska|amerykańskiej rewolucji]], a następnie udania się na [[Antyle]]. W dniach [[12 sierpnia|12]] i [[13 sierpnia]] [[1778]] roku D'Estaing stoczył na wysokości [[Rhode Island]] bitwę z siłami adm. [[Richard Howe|Richarda Howe'a]], nie dała ona jednak rozstrzygnięcia, ponieważ drugiego dnia walki obie floty zostały rozproszone przez sztorm. Następnie francuski admirał udał się na [[Antyle]], gdzie we wrześniu nie zdołał zapobiec upadkowi wyspy [[Saint Lucia]], jednak na przełomie [[1778]] i [[1779]] roku opanował praktycznie nie bronione wyspy [[Sint Maarten (wyspa)|Sint Maarten]], [[Saint Barthélemy]] i [[Saint Vincent]], a [[4 lipca]] [[1779]] roku, wzmocniony w międzyczasie do 24 liniowców, zdobył [[Barbados]]. Dwa dni później D'Estaing stoczył zwycięską bitwę ze spóźnioną brytyjską odsieczą dowodzoną przez kontradmirała [[John Byron|Johna Byrona]], w której zadowolił się jednak jedynie odparciem ataku nieprzyjaciela, który błędnie szacował wielkośċ francuskiej floty, opieszałością i niezdecydowaniem swojego pościgu zaprzepaszczając szanse na zniszczenie czterech pozbawionych masztów nieprzyjacielskich liniowców. Po tejże bitwie D'Estaing udał się na wody amerykańskie, gdzie wspólnie z [[Jerzy Waszyngton|Waszyngtonem]] próbował odebrać brytyjczykom [[Savannah]]. Mimo początkowego sukcesu w postaci opanowania nieprzyjacielskiego liniowca i [[fregata|fregaty]], [[Bitwa pod Savannah|natarcie]] przeprowadzone [[9 października]] zakończyło się dużymi stratami (zginął w nim m. in. [[Kazimierz Pułaski]]), tak że ranny i zniechęcony D'Estaing zdecydował się wracaċ do Tulonu . Jego długa amerykańska [[kampania (wojskowość)|kampania]] przyniosła zatem w sumie ograniczone sukcesy, co było spowodowane przede wszystkim ostrożnością admirała, który, chociaż osobiście odważny, nie bez racji nie był zbyt pewny swoich czysto morskich kwalifikacji.
 
D'Estaing nie wziął udziału w dalszych etapach [[Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych]], i zajął się polityką. W roku [[1787]] został wybrany do [[Zgromadzenie Notabli|Zgromadzenia Notabli]], a jego akceptacja dla ideałów [[Wielka Rewolucja Francuska|rewolucji]] była jednym z powodów dla których w roku [[1792]] [[Zgromadzenie Narodowe we Francji|Zgromadzenie Narodowe]] wybrało go admirałem Francji. Bedąc lojalnym wobec rewolucji, D'Estaing chciał też jednak być lojalnym wobec monarchii. W czasie procesu królowej [[Maria Antonina Austriaczka|Marii Antoniny]] nie wahał się zeznawać na jej korzyść, co w połączeniu z odnalezieniem przyjaznych listów jakie wymieniał z królową było dla zaciekle [[rojalizm|antyrojalistycznych]] [[Jakobini|jakobinów]] wystarczającym powodem do zaprowadzenia go pod [[gilotyna|gilotynę]]. Prowadzony na miejsce egzekucji powiedział: "Poślijcie moją głowę Anglikom, drogo wam za nia zapłacą"<ref>Ch. de La Roncière, G. Clerc-Rampal ''Histoire de la Marine Française'', Paris 1934, s . 156 za: Paweł Piotr Wieczorkiewicz ''Historia wojen morskich. Wiek żagla'', Wydawnictwo Puls, Londyn 1995, s. 428.</ref>.
 
{{Przypisy}}