Związek Syndykalistów Polskich: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne zmiany |
Filipfkn92 (dyskusja | edycje) m poprawa linków |
||
Linia 15:
* idea stworzenia wspólnoty słowiańskiej w [[Europa|Europie]] Środkowej.
Podczas [[powstanie warszawskie|Powstania Warszawskiego]] na [[Stare Miasto (Warszawa)|Starym Mieście]] walczyła [[104 Kompania Syndykalistów]] pod dowództwem ppor. [[Kazimierz Puczyński|Kazimierza Puczyńskiego]] ps. "Wroński", a w [[Śródmieście|Śródmieściu]] – tzw. [[Brygada Syndykalistyczna]] pod dowództwem [[Edward Wołonciej-Czemier|Edwarda Wołoncieja-Czemiera]] formalnie związana z [[Syndykalistyczny Porozumienie Powstańcze|Syndykalistycznym Porozumieniem Powstańczym]], a nie ZSP.
W lutym [[1944]] r. ZSP współtworzyło [[Centralizacja Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych|Centralizację Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych]]. Z inicjatywy ZSP zaczęły powstawać wówczas (głównie w Warszawie i na Kielecczyźnie) liczne komitety fabryczne, będące konspiracyjną namiastką związków zawodowych. We wrześniu 1944 r. ZSP uznał [[Krajowa Rada Narodowa|Krajową Radę Narodową]] i [[Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego]]. W zamian komuniści podpisali wspólną deklarację (nie zrealizowaną), która miała oddawać po zakończeniu wojny zarządzanie przemysłem w ręce związków zawodowych, a z Krajowej Rady Związków Zawodowych uczynić najwyższy organ polityki gospodarczej w państwie. ZSP oficjalnie nigdy nie została rozwiązana, jednak po [[1945]] r. nie podjęła dalszej działalności. Niektóre z osób z dawnego ZSP po wyzwoleniu włączyły się w odbudowę ruchu spółdzielczego.
| |||