Kal (Polska): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Filip T (dyskusja | edycje)
→‎Historia: linki wewnętrzne
Filip T (dyskusja | edycje)
m →‎Historia: linki wewnętrzne
Linia 35:
== Historia ==
Wieś została założona przez Anzelma von Tettau, który w 1469 roku, ze swym bratem Janem, otrzymał zamek Węgobork wraz z otaczającą puszczą, od namiestnika [[Henryka Reuss von Plauen]]. Przywilej lokacyjny wystawił na prośbę Anzelma von Tettau, wielki mistrz [[Marcin Truchsess von Wetzhausen]] 8 kwietnia 1478 roku. Nazwa wsi (Kele, Kehlen) przejęta została zapewne od pruskich nazw wodnych. W roku 1540 w Kalu, liczącym 60 włók na [[prawie magdeburskim]], mieszkały 24 rodziny, utrzymujące się z obowiązkowego [[bartnictwa]], [[rybołówstwa]] i [[polowania]]. Kal był [[wsią królewską]]. Mieszkańcy byli ludźmi wolnymi. Nie odbywali służby wojskowej na sposób [[rycerski]] oraz nie pracowali przy budowie i naprawie zamków. W 1540 roku po raz pierwszy odnotowano funkcję [[sołtysa]]. Mieszały się tu wpływy [[pruski/, litewski], polski]], o czym mogą świadczyć napisy w tych językach, na legendarnym słupie w Kalu. Jednak już w XVI wieku, wieś uległa całkowitej polonizacji. W drugiej połowie XVII wieku, [[kartograf]] książęcy, [[Józef Naroński]], odkrył i odnotował na swej mapie ślady staropruskiego [[grodziska]], położonego nad brzegiem jeziora, na południowym krańcu wsi. W późniejszym czasie na ślady te już nie natrafiono. W 1737 roku we wsi funkcjonowała jednoklasowa szkoła. W spisie z roku 1858 odnotowano 58 włók i 10 mórg ziemi oraz 590 mieszkańców. Mieszkańcy Kalu posiadali zagwarantowany [[przywilej główszczyzny]] w wysokości ośmiu grzywien („jeśli zabije się człowieka … przyznaje się jego główszczyznę krewnym” . Główszczyzny wymagano też za naruszenie pokoju, ugody między ludźmi). W roku 1939 mieszkało we wsi 770 osób.
 
== Bibliografia ==