Prawo oporu: Różnice pomiędzy wersjami

'''Prawo oporu''' - ([[łacina|łac.]] ''ius resistendi'') - prawo wypowiedzenia posłuszeństwa władcy przez szlachtę. Funkcjonowało w okresie średniowiecza i stopniowo rozwijane nie tylko w Polsce, lecz Europie. Często również wykorzystywane w celu wywarcia nacisku na monarchę. Stosowane do usuwania niewygodnych władców ([[Kazimierz Odnowiciel]], [[Bolesław Śmiały]]). Miało ono skutek zbrojnego "zegnania" z tronu panującego. W przypadku niepowodzenia i wygranej króla uznawano to za bunt. Często ustawodawca wydając normy/przywileje etc. obligując się do ich przestrzegania nadawał prawo do wypowiedzenia posłuszeństwa w razie ich nierespektowania. W późniejszym czasie prawo do oporu przekształciło się w konfederację zawiązywaną przeciwko królowi. Po 3 ostrzeżeniach nie wywołujących odpowiedniego "pohamowania" działań króla, szlachta starała się pozbyć knąbrnego króla.