II wojna opiumowa: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
|||
Linia 1:
'''II wojna opiumowa''' – zbrojna interwencja [[kolonializm|kolonialna]] [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]] i [[Francja|Francji]] w [[Chińska Republika Ludowa|Chinach]] rządzonych przez cesarską dynastię [[Qing]]. Trwała cztery lata w dwóch etapach,
===Podłoże===
Linia 16:
Pomimo podpisania traktatu pokojowego, w następnym roku doszło do dalszych działań wojennych, określanych też jako trzecia wojna opiumowa. Powodem ich stało się przegrodzenie przez Chińczyków ujścia rzeki Peiho zagrodą i wzmocnienie fortów twierdzy Taku leżących nad jej ujściem. 20 czerwca [[1859]] Chińczycy odmówili przepuszczenia sojuszniczych okrętów do Tianjinu. Wobec tego, Brytyjczycy postanowili zaatakować forty z morza. 25 czerwca eskadra 10 [[kanonierka|kanonierek]] rozpoczęła ostrzeliwanie fortów, lecz okręty nie mogły sforsować zagród z bali i łańcuchów, a od skutecznego ognia chińskich baterii nadbrzeżnych zatonęły 3 kanonierki, dalsze odniosły uszkodzenia. Próba wysadzenia desantu załamała się i sojusznicy zmuszeni byli wycofać się ze stratami.
Niepowodzenie pod Taku wywołało wielki oddźwięk propagandowy w Anglii i Francji. Pod hasłem pomszczenia
1 sierpnia 1860 wojska brytyjskie i francuskie wylądowały na północ od ujścia Peiho, koło Pehtang ([[Beitang]]), po czym 21 sierpnia wojska interwencyjne zaatakowały i zdobyły od lądu forty Taku, przy wsparciu okrętów. Następnego dnia wojska sojusznicze zajęły [[Tianjin]], a 7 października, pokonując słaby opór Chińczyków, dotarły do Pekinu, opuszczonego przez dwór cesarski. Pałac cesarski został następnie splądrowany przez okupantów.
| |||