Kampania Cromwella w Irlandii: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Arche (dyskusja | edycje)
m drobne techniczne
kat., poprawa linków
Linia 5:
W sierpniu [[1649]] r. Butler próbował zdobyć [[Dublin]], został jednak pokonany przez siły Michaela Jonesa w [[bitwa pod Rathmines|bitwie pod Rathmines]]. Krótko potem w Irlandii wylądował [[Oliver Cromwell]] na czele New Model Army. Co nieudało się Anglikom osiągnąć w przeciągu ośmiu lat wojny, Cromwell dokonał w trzy lata. Sukces Cromwellowi przynieść miała jego doskonale wyposażona i wyćwiczona armia.
 
Pierwszym celem Cromwella[[Cromwell]]a stało się wschodnie wybrzeże, gdzie liczył na wsparcie floty angielskiej. Cromwell obległ miasta Drogheda i [[oblężenie Wexford|Wexford]], w których jego żołnierze dokonali masakr na ludności cywilnej. Następnie wysłał częśc swoich sił w kierunku północnym, gdzie zamierzał wesprzeć działające tam oddziały osadników angielskich, którzy ponieśli porażkę w bitwie pod Lisnagarvey.
 
W starciu z wyposażonymi w artylerię wojskami CromellaCromwella, siły Butlera[[Butler]]a stały na straconej pozycji. Anglicy oblegali jedno miasto po drugim i szybko je zdobywali. Zdobyli między innymi silnie bronione [[oblężenie Waterford|Waterford]]. Wyjątkiem było [[oblężenie Clonmel]] w roku [[1650]], podczas którego Irlandczycy zadali Anglikom duże straty i obronili miasto. W tym samym roku Cromwell powrócił do [[Anglia|Anglii]], powierzając dowództwo Henry'emu Iretonowi. W maju 1650 r. Anglicy pokonali ponownie powstańców w [[bitwa pod Macroom|bitwie pod Macroom]].
 
Po porażce w [[bitwa pod Scarrifholis|bitwie pod Scarrifholis]] Butler zbiegł do Francji. Jego miejsce zajął Sir Ilick Burke. W lipcu roku 1651 po kolejnej porażce w [[bitwa pod Knocknaclashy|bitwie pod Knocknaclashy]] siły Irlandczyków i Rojalistów kontrolowały juz tylko niewielki obszar na zachód od rzeki Shannon, miasta [[Limerick]] i [[Galway]] a także niewielką enklawę w hrabstwie Kerry. Ireton obległ [[Limerick]], natomiast armia północna podeszła pod miasto [[oblężenie Galway|Galway]]. Oba miasta były silnie umocnione i dopiero głód i choroby w trakcie długiego oblężenia zmusiły obrońców do kapitulacji. Po kapitulacji Limerick (1651) i Galway (1652) opór irlandzki został stłumiony. Wielu Irlandczykom nie odpowiadały jednak warunki kapitulacji, dlatego też kontynuowali jeszcze rok walkę partyzancką. Anglicy surowo jednak karali wszystkich wspomagających partyzantów, paląc ich pola uprawne, niszcząc całe wioski co doprowadziło szybko do wybuchu głodu i zarazy. Ostatnia zorganizowana grupa rebeliantów skapitulowała w [[Cavan]] w roku [[1653]].
 
Liczba ofiar konfliktu była ogromna. Według danych Williama Petty w latach 1641-1653 w Irlandii śmierć poniosło od 400 000 do 620 000 ludzi. Obecne szacunki mówią o 200 000 ofiarach śmiertelnych w kraju liczącym ówcześnie 1,5 mln ludności. Porażka Irlandczyków zapoczątkowała w następnych 200 latach masowy odpływ ludności katolickiej i brytyjską (protestancką) dominację w [[Irlandia|Irlandii]].
Linia 16:
*James Scott Wheeler, Cromwell in Ireland, New York 1999.
*G.A.Hayes McCoy, Irish Battles, Belfast 1990.
[[Kategoria:Historia Irlandii]]