Krucyfiks Wita Stwosza: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
+ szablon |
|||
Linia 5:
==Opis i analiza dzieła==
Jest to dzieło [[gotyk|późnogotyckie]]. Postać [[Chrystus]]a została wykonana z [[wapień|wapienia]] pińczowskiego. Chrystus jest prawie symetryczny w stosunku do krzyża, co ciekawe jest maksymalnie napięty, wyprężony. Ten krucyfiks jest inny pod względem formalno-artystycznym niż np. późniejsze krucyfiksy, które Stwosz wyrzeźbił po powrocie do [[Norymberga|Norymbergi]] (np. [[Krucyfiks Mikołaja Wickla|krucyfiks
Dzieła Stwosza wykazują silny wpływ jego mistrza [[Mikołaj z Lejdy|Mikołaja Gerhaerta z Lejdy]], którego Stwosz poznał już w młodości podczas pobytu w [[Strasburg]]u. Za dzieło mogące mieć największy wpływ na kształt krakowskiej rzeźby uważa się krucyfiks w [[Baden-Baden]] z [[1467]] r. To co wyróżnia stwoszowski krucyfiks, to [[naturalizm]], charakterystyczne dla rzeźby [[Niderlandy (region historyczny)|niderlandzkiej]] XV w. Chrystus ma ramiona ułożone bardzo horyzontalnie, silnie opadającą głowę, silnie wyłamujące się stawy barkowe, kurczące się palce dłoni. Tym samym Stwosz chciał ukazać moment agonii Chrystusa. Taki motyw znany był w XV-wiecznych krucyfiksach na terenie Brabancji. Wyprężenie Chrystusa można połączyć z motywem harfy Dawida, istnieje ponoć pewna rycina, gdzie zostało ukazane naciąganie ciała Chrystusa za pomocą sznura, a obok postać św. Dawida z harfą. Ostra wyrazistość anatomii świadczy o kontynuacji kierunku, który wytyczył Wit Stwosz tworząc [[Ołtarz Wita Stwosza w Krakowie|Ołtarz Mariacki]]. Realizm ten pogłębia ukazanie silnego wiatru, co widać w rozwichrzonym [[perizonium]]. Cechuje go plastyczność i ruch, to nadaje pewną dynamiczność całej kompozycji.
Na twarzy widać ogromny ból, zmęczenie, ale mimo tego Chrystus próbuje ten ból przezwyciężyć - oczy ma otwarte – jeszcze nie umarł. Patrzy się głęboko w stronę widza, tym samym artysta pragnął ukazać moment zbawienia i zwycięstwa nad złem. Jednakże ta myśl została wyraźnie zdystansowana przez ukazanie śmierci jako zjawisko fizjonomicznego. Istnieje
==Kwestia pierwotnej funkcji==
| |||