John Gorton: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
nowy, na podst. enWiki
 
drobne redakcyjne
Linia 8:
Podczas [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Gorton zgłosił się na ochotnika do lotnictwa i służył podczas walk w [[Azja Południowo-Wschodnia|Azji Południowo-Wschodniej]]. Po powrocie do cywila związał się z nowopowstałą [[Liberalna Partia Australii|Liberalną Partią Australii]] (LPA). W 1949 został z jej ramienia wybrany do [[Senat (Australia)|Senatu]]. Zasiadał w gabinetach [[Robert Menzies|Roberta Menziesa]] i [[Harold Holt|Harolda Holta]], kierując m.in. resortami marynarki wojennej, robót publicznych, spraw wewnętrznych i edukacji.
 
[[19 grudnia]] [[1967]] premier Holt został uznany za zmarłego, po tym jak dwa dni wcześniej zaginął (najpewniej utonął, choć nigdy nie odnaleziono ciała), pływając w oceanie. Naturalnym kandydatem na nowego szefa rządu był dotychczasowy wicelider LPA, [[William McMahon]]. Współpracy z nim odmówił jednak szef koalicyjnej [[Partia Krajowa|Partii Krajowej]], tymczasowo sprawujący funkcję premiera [[John McEwen]]. W tej sytuacji partia musiała szukać nowego przywódcy. [[9 stycznia]] [[1968]] wybory na lidera wygrał Gorton, a dzień później został zaprzysiężony jako premier Australii. W lutym [[1968]] wygrał wyboru uzupełniające do [[Izba Reprezentantów (Australia)|Izby Reprezentantów]] w okręgu wyborczym zaginionego Holta. Tym samym dopełnił tradycji konstytucyjnej mówiącej, by szef rządu zasiadał w izbie niższej parlamentu.
 
Początkowo opinia publiczna bardzo ciepło przyjęła nowego premiera, który starał się kreować na zwykłego faceta, który lubi po pracy posiedzieć przy piwie. Z czasem tego typu wizerunek stał się jednak jego przekleństwem - prasa zaczęła spekulować na temat jego rzekomego [[alkoholizm]]u i słabości do kobiet. Choć starał się prowadzić bardziej niezależną politykę zagraniczną od poprzedników, utrzymał obecność australijskich wojsk w [[Wietnam]]ie, co po wydarzeniach roku [[1968]] było bardzo niepopularne. W polityce wewnętrznej dążył do umocnienia władz federalnych kosztem stanów, co w naturalny sposób antagonizowało przeciw niemu, często bardzo wpływowych i popularnych na swoim terenie, premierów stanowych. W dodatku nie dorównywał medialnością przywódcy [[Australijska Partia Pracy|labourzystowskiej]] opozycji, którym był wówczas [[Gough Whitlam]].