Zgniatacz głowy: Różnice pomiędzy wersjami

Urządzenie to znane było już w [[Średniowiecze|średniowieczu]]. Duże uznanie zdobyło w północnych Niemczech, gdzie było najczęściej stosowane. Głowę ofiary umieszczano między belką dolną, a metalową czaszą, wykonaną z żelaza i zaopatrzoną w mechanizm śrubowy. Jego przykręcanie powodowało stopniowe uszkadzanie głowy. Najpierw zgniatane były szczęki i kości jarzmowe, a następnie puszka mózgowa. Z czasem, instrument ten stracił znaczenie uśmiercające na rzecz środka do wydobywania zeznań. Ofiary wyrażały chęć współpracy już po kilku obrotach śruby. Popularnie zgniatacz nazywano czapką.

Uznanie [[kat]]ów wzbudzał też podwójny zgniatacz głowy. Urządzenie to było wzbogaconą wersją zwykłego zgniatacza głowy, używaną w razie potrzeby skonfrontowania dwóch różnych zeznań, dotyczących tych samych zdarzeń. Cała idea polegała na tym, że osoba mniej wytrzymała na ból, szybciej zmieniała szybciej zeznania, niż druga - bardziej wytrwała. Instrument stosowano także w przypadkach, gdy zachodziła różnica pochodzenia stanowego między podejrzanymi. Osobę nisko urodzoną brano wówczas na męki, a szlachetnemu fundowano jedynie sam pokaz funkcjonowania narzędzia. Wynikało to z faktu, że szlachetnie urodzeni i nobilitowani (jak też kobiety w ciąży, i starcy) nie mogli być poddawani torturom. Pozwalało to [[Szlachta|szlachcie]] na składanie zeznań, bez formalnego uciekania się do stosowania wobec niej tortur.