Wikipedia

Historia powstania samolotu F-16: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Linia 71:
Kolejnym problemem był wybór, pomiędzy układem jedno- lub dwusilnikowym. Bardzo silna tendencja do zwiększenia bezpieczeństwa poprzez zastosowanie dwóch silników (tak zrobił [[Northrop]] w konkurencyjnym YF-17) nie wpłynęła jednak na decyzje konstruktorów General Dynamics. Po starannej analizie stwierdzono, że na 100 000 h lotu w [[1955]] wystąpiło ok. 50 wypadków na samolotach jedno- i 45 na dwusilnikowych. Wzrost niezawodności konstrukcji lotniczych powodował, że ówczesne prognozy na [[1980]] mówiły o 5,3 wypadkach na 100 000 godzin lotu samolotu jednosilnikowego i o 5,0 dwusilnikowego. Ponadto prawdopodobieństwo wyjścia z pracy jednego silnika na samolocie dwusilnikowym jest dwukrotnie większe niż na jednosilnikowym, i choć nie prowadzi to bezpośrednio do wypadku (jak na samolocie jednosilnikowym), to taka [[awaria]] zawsze zmusza do przerwania wykonywania zadania i powrotu na [[lotnisko]]. Odłączenie samolotu od grupy i samotny powrót znad terytorium nieprzyjacielskiego jest przesłanką do jego utraty w wyniku przeciwdziałania przeciwnika. I wreszcie układ jednosilnikowy daje ok. 15% zysk na masie konstrukcji. Po rozważeniu kilku układów jedno- i dwusilnikowych podjęto odważną decyzję o zastosowaniu ''niemodnego'' wówczas układu jednosilnikowego.
 
Do napędu samolotu wybrano silnik firmy [[Pratt Whitney]] [[F100]], specjalnie opracowany dla myśliwca F-15. Był to bardzo nowoczesny silnik dwuprzepływowy, charakteryzujący się wysokim ciągiem, niskim jednostkowym zużyciem paliwa i korzystnym stosunkiem ciągu do masy silnika. Prace nad YF100 firma Pratt Whitney rozpoczęła w sierpniu [[1968]]. Początkowo silnik oznaczano w wytwórni [[JTF22A-25A]], zanim otrzymał oznaczenie [[Stany ZjednoczoneF YF100-PW]]. Na początku [[1971]] w czasie pierwszych testów silników [[YF100-PW-100]] wystąpiły problemy z łopatkami turbiny i sprężarki, które nie wytrzymywały znacznych obciążeń i ulegały zniszczeniu. Problemy te zostały jednak w końcu rozwiązane i w połowie maja [[1971]] pierwsze 30 silników F100-PW-100 przeszło pomyślne wstępne próby, ale czekał je jeszcze ciężki test 150 h pracy na [[hamownia|hamowni]]. Mowa oczywiście o 150 godzinach nieprzerwanej pracy (bez wyłączania silnika), w tym 30 godzin w symulowanych warunkach odpowiadających prędkości Ma=2,3 i kolejnych 38 godzin dla symulowanej prędkości Ma=1,6. Po wielu wzmocnieniach i zmianach próbę taką podjęto dopiero w sierpniu [[1973]], w przeszło rok po oblocie pierwszego F-15 (latał on z licznymi ograniczeniami eksploatacyjnymi silników, które w dodatku często wymieniano). Jednak po przepracowaniu 132 h, w momencie gdy silnik pracował na pełnym [[dopalacz|dopalaniu]], w ciśnieniu odpowiadającym wysokości 12 200 m i napływie powietrza dla prędkości Ma=2,3, nastąpiła poważna awaria. Cały przedział dopalacza oderwał się od głównej części silnika, który w wyniku tego uległ zniszczeniu. Tego się nie spodziewano, dotychczas bowiem pękały jedynie łopatki.
 
Kolejny poprawiony silnik poddano próbom we wrześniu, ale tym razem zawiódł system chłodzenia turbiny powodując niebezpieczne naprężenia jej łopatek, silnik musiał zostać zatrzymany po niecałych 14 h pracy.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Historia_powstania_samolotu_F-16”