Louis de Rouvroy: Różnice pomiędzy wersjami

Ojciec przyszłego pisarza był wysokim, małomównym człowiekiem znanym jako zapalony myśliwy. Syn zaś był gadatliwym domatorem. Rouvroy-ojciec był faworytem uwielbiającego polowania [[Ludwik XIII Burbon|Ludwika XIII]], który uczynił go "Mistrzem Wilczarzy", po czym obdarował go tytułem książęcym. Saint-Simon-senior miał 68 lat gdy urodził się jego słynny syn. Saint-Simonowie mieli wysoką pozycję rodową między książętami Francji lecz nie dorównywali większości z nich majątkiem.

Matka pisarza Charlotte de l'Aubespine, należała do rodziny szlacheckiej wywyższonej za króla [[Franciszek I Walezjusz|Franciszka I]]. Rodzice zadbali o edukację syna kształconego minm.in. przez matkę i rodziców chrzestnych: [[Ludwik XIV Burbon|Ludwika XIV]] i królową [[Maria Teresa Hiszpańska|Marię Teresę]]. Później jego edukacją zajęli się [[Jezuici]] (zwł. ojciec Sanadon, wydawca dzieł Horacego). Następnie od 1692 roku, młody arystokrata był kształcony w sztuce wojennej w oddziale zwanym "Szarymi muszkieterami" (''mousquetaires gris''). uczestniczyłUczestniczył w oblężeniu miasta [[Namur]] i w [[bitwa pod Neerwinden|bitwie pod Neerwinden]] (1693).

W [[1695]] roku poślubił Gabrielle de Durfort. Było to małżeństwo pełne miłości i uczucia, rzadkie w tamtych czasach małżeństw kontraktowych. Wydaje się, że uczucie to zmieniło jego pogląd na świat na bardziej krytyczny i mniej "arystokratyczny". Gdy nie otrzymał upragnionego stanowiska w armii wycofał się z niej w ogóle (1702), co zraziło mudo niego samego króla. Ludwik XIV tak go znielubił, ze Rouvroy z trudem utrzymał się na dworze, choć był tam raczej lubiany i ufano mu.

Saint-Simon był raczej bierny jeśli chodzi o podejście do spraw własnej kariery. W 1705 roku mianowano go ambasadorem w Rzymie lecz wycofano się z tego pomysłu zanim tam pojechał. Tak potraktowany zbliżył się zdo bratankiembratanka Ludwika XIV [[Filip I Burbon-Orleański|FilipemFilipa I OrleańskimOrleańskiego]], przyszłymprzyszłego (od 1715) [[regent]]ema Francji. Saint-Simon zaskarbił sobie też sympatię [[Ludwik Burbon (książę Burgundii)|Ludwika, księcia Burgundii]], syna [[Ludwik Burbon|Wielkiego Delfina]]. Tak jak jego przyjaciele książę de Saint-Simon nie znosił bastardów króla, którzy mieli po nim dziedziczyć.

Rok 1715 przyniósł zmiany na lepsze w przebiegu kariery księcia. Orleańczyk został regentem, a bastardów zdegradowano i odsunięto od sukcesji. Saint-Simon miał jednak mniejszy wpływ na regenta niż miał nadzieję posiadać. W [[1721]] roku został ambasadorem w Hiszpanii, by zaaranżować ślub [[Ludwik XV Burbon|Ludwika XV]] i [[Marianna Wiktoria Burbon|Marianny Wiktorii]], [[infant]]ki hiszpańskiej (ślub nie doszedł do skutku ze względu na powikłania dyplomatyczne lecz wówczas wydawało się, że wszystko idzie zgodnie z planem). Sama wizyta Saint-simonaSimona była sukcesem. Poseł otrzymał tytuł granda Hiszpanii. Był zadowolony mimo, że zaraził się tam ospą.

Po powrocie do Francji ([[1722]]) stwierdził, że jego wpływ polityczny zmalał. Kardynał [[Guillaume Dubois]] nie darzył go (z wzajemnością) sympatią. Jednak jeszcze przez 30 lat Saint-Simon brał udział w pracy rządu. W [[1743]] roku zmarła mu żona, a w 1744 roku najstarszy syn. Rodzina popadła w długi. Sam książę zmarł w 1755 roku w Paryżu. [[Henri de Saint-Simon|Claude Henri de Rouvroy, hrabia Saint-Simon]], jeden z utopistów socjalistycznych, był jego dalekim krewnym. Wszystkie dobra księcia przejęło państwo., zaginęła przytymprzy tym spora partia słynnych "Pamiętników".