Niewydolność oddechowa: Różnice pomiędzy wersjami

'''Niewydolność oddechowa''' - to stan, gdy zaburzenia czynności [[układ oddechowy|układu oddechowego]] doprowadzają do upośledzenia wymiany gazowej w [[płuco|płucach]] i do spadku stężenia parcjalnego [[tlen]]u poniżej 60 mmHg (8,0 kPa) ([[hipoksemia]]) lub wzrostu ciśnienia [[dwutlenek węgla|dwutlenku węgla]] powyżej 45 [[Tor (jednostka)|mmHg]] (6,0 kPa) ([[hiperkapnia]]).

 

Istnieje kilka podziałów niewydolności oddechowej.

 

*typ IV - hipoperfuzyjna - spowodowana zmniejszeniem przepływu [[krew|krwi]] przez płuca.

 

{{main|Zespół ostrej niewydolności oddechowej}}

Ostra niewydolność oddechowa jest ciężką postacią ostrego uszkodzenia płuc (acute lung injury – ALI), spowodowanego nagłym nieswoistym, rozlanym odczynem zapalnym w płucach, z towarzyszącym wzrostem przepuszczalności naczyń płucnych dla wody i białka.

 

{{Dopracować|sekcja}}

Ostra niewydolność oddechowa jest najczęściej spowodowana chorobami układu oddechowego, ale może powstać także w wyniku uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego lub niektórych zatruć. Dochodzi wtedy do niedoboru tlenu i obniżenia się ciśnienia cząsteczkowego O₂ we krwi tętniczej, a następnie do gromadzenia się dwutlenku węgla i wzrostu ciśnienia cząsteczkowego CO₂.

*Nadmierne przetoczenie krwi (> 10 jednostek w ciągu 24 h)

 

 

Objawy kliniczne w pierwszym okresie to: duszność, [[sinica]], trzeszczenia, rzężenia wilgotne i świsty nad płucami oraz [[hipoksemia]] z [[zasadowica oddechowa|zasadowicą oddechową]]. W drugim okresie (po 1-2 dniach) pojawiają się zmiany radiologiczne w płucach w postaci obustronnych słabo odgraniczonych zacienień siateczkowo-smużkowo-plamistych, którym towarzyszy narastanie duszności. W trzecim okresie zmiany radiologiczne powiększają się, a duszności towarzyszy narastająca hipoksemia z [[kwasica oddechowa|kwasicą oddechową]]. Stopień nasilenia objawów zależy od choroby podstawowej.

 

 

Podejrzewając u chorego ostre uszkodzenie płuc, należy bezzwłocznie zapewnić drożność dróg oddechowych, należną wentylację i optymalne natlenowanie krwi, a następnie przeprowadzić [[gazometria|badanie gazometryczne krwi]], badanie biochemiczne i [[morfologia krwi|morfologiczne krwi]], posiew krwi i plwociny oraz wykonać [[Elektrokardiografia|EKG]] i [[RTG (medycyna)|rtg]] klatki piersiowej. [[Tlenoterapia|Tlenoterapię]] należy rozpocząć przez [[cewnik donosowy]] lub [[maska Venturiego|maskę Venturiego]] nr 60 zapewniając oddychanie 60% mieszaniną tlenu. Jeżeli w ten sposób uzyskano u chorego PaO2 > 8,0 kPa 60 mmHg), należy kontynuować podawanie tlenu i leczyć choroby współwystępujące, pamiętając o utrzymaniu należytej objętości krwi krążącej, alkalizacji treści żołądkowej, stosowaniu w razie potrzeby antybiotyków i leków wazopresyjnych. Dożylna podaż płynów powinna być monitorowana ośrodkowym ciśnieniem żylnym (0,98-1,47 kPa; 10-15 cm H₂O), w przypadkach [[hipoalbuminemia|hipoalbuminemii]] wskazane jest podawanie płynów koloidalnych. Intubacji wymagają chorzy z hipoksemią (PaO2 <8,0 kPa, tj. 60 mmHg), u których należy stosować wentylację mechaniczną.

 

 

*[[zespół ostrej niewydolności oddechowej]]

[[de:Ateminsuffizienz]]

[[en:Respiratory failure]]

[[ja:呼吸不全]]

[[no:Respirasjonssvikt]]