Strategic Arms Limitation Treaty (II): Różnice pomiędzy wersjami

[[ImageGrafika:Carter Brezhnev sign SALT II.jpg|right|thumb|Podpisanie porozumienia przez głowy państw ZSRR i USA]]

'''SALT II''' (''Strategic Armaments Limitation Talks'') - – druga runda rokowań w sprawie ograniczenia zbrojeń strategicznych między [[Stany Zjednoczone|USA]] a [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], zakończona podpisaniem traktatu ustalającego limity ilościowe i jakościowe systemów broni strategicznej.

== Negocjacje ==

Niespodziewanie poważne wyniki osiągnęli [[Gerald Ford]] i [[Leonid Breżniew]] podczas spotkania zapoznawczego spotkania we [[Władywostok]]u, na którym ustalono wstępnie, że w wyniku porozumienia SALT II obydwie strony zredukują arsenał środków przenoszenia [[broń jądrowa|broni jądrowej]] do 2300 sztuk, przy czym tylko 1320 z nich wyposażonych będzie w wielogłowicowe ładunki nuklearne. Układ SALT II w znacznej mierze opierający się na uzgodnionych w Władywostoku zasadach, podpisany został [[18 czerwca]] [[1979]] r. podczas szczytu w Wiedniu, na którym się spotkali [[Carter]] i [[Leonid Breżniew]]. Już w chwili podpisywania budził on liczne wątpliwości i nie został ratyfikowany przez [[Senat USA]], niemniej obydwa kraje przestrzegały zgodnie jego postanowień.

== Kulisy porozumień ==

[[ImageGrafika:SS20 irbm.jpg||right|thumb|RSD-10 Pionier ([[SS-20 Saber]])]]

Głównym powodem rozpoczęcia rozmów, były rozmieszczone w Europie radzieckie rakiety średniego zasięgu [[SS-20 Saber]]. Chcąc utrzymać równowagę na starym kontynencie, prezydent USA [[Carter|J.Carter]], prezydent [[Francja|Francji]] [[Valéry Giscard d'Estaing|V.Giscard d'Estaing]], kanclerz [[RFN]] [[Helmut Schmidt|H.Schmidt]] oraz premier brytyjski [[James Callaghan|J.Callaghan]] podczas obrad w [[Gwadelupa|Gwadelupie]] podjęli [[6 stycznia]] [[1979]] r. jedną z najważniejszych decyzji strategicznych Zachodu po [[II wojna światowa|II Wojniewojnie Światowejświatowej]]. Zdecydowali o rozmieszczeniu w Europie 464 supernowoczesnych manewrujących pocisków typu Cruise ([[BGM-109 Tomahawk]]) i 108 nie mniej nowoczesnych rakiet [[MGM-31 Pershing]]. Decyzja ta połączona była z ofertą niezwłocznych rozmów rozbrojeniowych na temat broni średniego zasięgu. Gospodarka radziecka nie była w tak krótkim czasie wyprodukować porównywalnej broni. W rezultacie [[ZSRR]] musiał albo powrócić do polityki odprężenia i wycofać rakiety SS-20, albo pogodzić się z tymczasową przewagą militarna [[NATO]] i jednocześnie uruchomić ogromne środki finansowe, konieczne do technologicznego współzawodnictwa z Zachodem.

== Bibliografia ==