Jan Piwowarczyk: Różnice pomiędzy wersjami

W [[1907]] po zdaniu matury rozpoczął naukę w [[Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej|Arcybiskupim Seminarium Duchownym w Krakowie]]. Święcenia kapłańskie otrzymał [[2 lipca]] [[1911]] z rąk biskupa [[Anatol Nowak|Anatola Nowaka]] w [[katedra wawelska|katedrze na Wawelu]]. W latach [[1912]]- [[1916]] był wikarym w [[Podgórze|Podgórzu]]. Następnie był wikariuszem w parafii w [[Kraków|Krakowie]] św. Szczepana. [[8 września]] [[1939]] mianowany rektorem [[Wyższe Seminarium Duchowne Archidiecezji Krakowskiej|Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej]]. Funkcję tę pełnił do roku [[1945]]. Jako rektor czasów wojny był człowiekiem obdarzonym ogromnym wyczuciem sytuacji. Był zmuszony w związku z rekwizycją Gestapo przenieść seminarium do Domu Katolickiego- dziś [[Filharmonia Krakowska]] i Pałacu Arcybiskupiego. Dbał o wysoki poziom nauki. Od [[27 października]] [[1942]] do [[8 stycznia]] [[1943]] był więziony w więzieniu Montelupich. Po aresztowaniu profesorów [[UJ]] zorganizował nowe grono wykładowców. W [[1942]] przyjął do seminarium [[Jan Paweł II|Karola Wojtyłę]]. Był założycielem Tygodnika Powszechnego [[Tygodnik Powszechny]] i faktycznie przez pierwsze lata nim kierował, chociaż oficjalnie pełnił tylko funkcję asystenta kościelnego. Był także proboszczem parafii św. Floriana w Krakowie. Pochowany na [[Cmentarz Rakowicki|Cmentarzu Rakowickim]] w grobowcu kapituły.

 

 

[[Jan Paweł II]] po latach tak wspominał osobę ks. Piwowarczyka w swojej książce "Dar i Tajemnica":