Bitwa pod Mątwami: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
|||
Linia 42:
Jazda Sieniawskiego i Sobieskiego ściśnięta na przeprawie i naciskana przez następne oddziały weszła na dragonów w centrum i zaczęła się wysuwać przed ich szyki. I wtedy właśnie jazda rokoszan poszła do szarży (wg niektórych historyków szarża jazdy była spontaniczna i nieplanowana). W tym samym momencie zaprawieni w bojach pospolitacy wielkopolscy zaatakowali centrum, chorągwie konfederackie pod dowództwem Borka prawe skrzydło wojsk królewskich, a krakowskie pospolite ruszenie uderzyło na Litwinów. Szarża rokoszan była kompletnym zaskoczeniem dla wojsk królewskich, wprawdzie na lewym skrzydle rowy powstrzymały krakowian ale rozstrzygniecie zapadło na prawym - cześć chorągwi rokoszowych obeszła stanowiska jazdy koronnej i kombinowany atak od czoła i ze skrzydła szybko rozbił jazdę królewską, zatrąbiono na odwrót.<br>
Cofające się chorągwie wpadły na dragonów w centrum mieszając ich szyki i uniemożliwiając oddanie salwy. Sobieski próbował uratować sytuację rzucając się do szarży na czele 2 chorągwi jazdy, ale szybko został rozbity i sam musiał uciekać przez przeprawę (podobno ustrzelono konia pod nim, a przed dość prawdopodobną śmiercią uratował go jeden z żołnierzy królewskich). Do ucieczki porwała się także jazda litewska, a na polu bitwy pozostali jedynie dragoni, na których spadł teraz cały impet uderzenia. Strzelać mogły jedynie regimenty stojące na lewym krańcu ugrupowania (regimenty Briona i Bokuma) ale to nie mogło powstrzymać rokoszan. Dragoni zostali rozbici. Jan Kazimierz próbował zorganizować odsiecz dla walczących oddziałów, ale bród był kompletnie zatarasowany przez uciekających. W
W końcowej fazie bitwy nastąpił skwapliwie pomijany w podręcznikach historii epizod Polacy pod wodzą Lubomirskiego wymordowali kilka tysięcy próbujących się poddać Polaków, żołnierzy królewskich.
Linia 48:
W bratobójczej bitwie i w rzezi która nastąpiła później zginęło łącznie 3873 żołnierzy królewskich i niewielka, nieznana bliżej liczba rokoszan (wg niektórych zaledwie ok. 200(!)). Pod [[Mątwy|Mątwami]] wyginął kwiat armii polskiej - żołnierze [[Stefan Czarniecki|Stefana Czarnieckiego]], zahartowani w walkach w [[Polska|Polsce]], [[Dania|Danii]] i na [[Ukraina|Ukrainie]] (Czarniecki nie brał udziału w bitwie,zmarł kilkanaście miesięcy wcześniej).
W wyniku przegranej wojsk Jana Kazimierza, zawarto [[Ugoda w Łęgonicach|ugodę w Łęgonicach]]: król zmuszony został do rezygnacji z planów wprowadzenia w Polsce elekcji za życia króla ''([[vivente rege]])''. [[Jerzy Lubomirski]] przywrócony do czci i lecz nie do urzędów miał przeprosić władcę i udać się na wygnanie. [[8 sierpnia]] w [[Wielkopolska|wielkopolskim]] [[Jaroszyn (województwo wielkopolskie)|Jaroszynie]] nastąpił akt pojednania. Lubomirski zmarł we Wrocławiu [[31 grudnia]] [[1667]] roku.
| |||