Neolamarkizm: Różnice pomiędzy wersjami

Szybko zauważono, że kierunkowość niestety prowadzi nieuchronnie do fazy inadaptatywnej (nieprzystosowawczej) o charakterze przerostu. Taki nadmiernie przerośnięty narząd (lub cale ciało), nie może należycie spełniać swej pierwotnej roli prowadząc w końcu do wymarcia danej linii rozwojowej. Jako przykłady hipertrofii (hipertelii, hiperspecjalizacji) przytaczano zakręcone lub przekrzyżowane ciosy mamutów, kły kotowatego smilidona albo rogi jelenia Megaloceros hibernicus.

Neolamarkizm rozwijał się również w Rosji i w ZSRR. [[Nikołaj Wawiłow]] starał się wykazać że o kierunku zmian decyduje zawartość chromosomów. Zwrócił on uwagę na tzw. serie homologiczne czyli istnienie jednakowych cech o gatunków blisko spokrewnionych. U zbóż np. Truticum vulgare, T. compactum, T. spelat, T. dicoccum zauważył istnienie form ościstych i bezościstych co uznał za dowód występowania zmian równoległych świadczących o jednakowym potencjale wewnętrznym tych gatunków i obecności takich samych genów w tym samym miejscu (nie jest to reguła bo występuje też zjawisko [[konwergencja|konwergencji]]). Najbardziej znanym przedstawicielem radzieckiego neolamarkizmu był [[Trofim Łysenko]] u którego głównym grzechem nie było to że się mylił (bo nierozumiejących Darwina było wielu) ale na tym że dla wykazania swoich racji posłużył się aparatem przymusu swego państwa.

 

===Bibliografia===