Danieł Borimirow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
aktualizacja |
m ujednoznaczniono wiki, Replaced: [[Liga Mistrzów| → [[Liga Mistrzów UEFA| (2) |
||
Linia 23:
'''Daniel Borisow Borimirow''' (ur. [[15 stycznia]] [[1970]] roku w [[Widin]]ie), [[Bułgaria|bułgarski]] piłkarz, grający na pozycji środkowego obrońcy lub - na ostatnim etapie kariery - defensywnego pomocnika, a także działacz piłkarski.
Jest wychowankiem [[Bdin Widin|Bdinu Widin]]. W wieku dwudziestu lat trafił do [[Lewski Sofia|Lewskiego Sofia]], z którym przez kolejne pięć lat zdobył trzy tytuły mistrza oraz trzy [[Puchar Bułgarii w piłce nożnej|Puchary kraju]]. Był aktywnym [[stoper]]em, nierzadko włączającym się w akcje ofensywne (w [[I liga bułgarska w piłce nożnej (1993/1994)|sezonie 1993-1994]] strzelił 15 goli, rok później - 17). Łącznie w tym czasie wystąpił w 123 meczach. Od [[1995]] do [[2003]] roku był zawodnikiem [[TSV 1860 Monachium]], gdzie pod trenerskim okiem głównie [[Werner Lorant|Wernera Loranta]] wyrósł na czołową postać drużyny - w ciągu ośmiu lat spędzonych w TSV opuścił tylko 75 spotkań ligowych, w ostatnim okresie pełnił funkcję kapitana. Największym osiągnięciem z okresu gry w [[Monachium]] jest czwarte miejsce w [[I liga niemiecka w piłce nożnej|Bundeslidze]] w sezonie [[1999]]-[[2000]] i udział w [[Liga Mistrzów UEFA|Lidze Mistrzów]]. Po zakończeniu rundy jesiennej rozgrywek [[2003]]-[[2004]] powrócił do Lewskiego. W zespole prowadzonym od [[2004]] roku przez [[Stanimir Stoiłow|Stanomira Stoiłowa]] piłkarz występował w drugiej linii i wraz z [[Richard Eromoigbe|Richardem Eromoigbe]] tworzył parę defensywnych pomocników. Od rundy wiosennej [[I liga bułgarska w piłce nożnej (2007/2008)|sezonu 2007-2008]], po odejściu [[Elin Topuzakow|Elina Topuzakowa]], był kapitanem zespołu. Ostatni mecz w barwach Lewskiego rozegrał w [[maj]]u [[2008]] roku. Następnie, w wieku 38 lat ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery.
W [[Reprezentacja Bułgarii w piłce nożnej|reprezentacji Bułgarii]] zadebiutował w [[1993]] roku. Jest młodszy o kilka lat od najlepszego pokolenia bułgarskich piłkarzy (urodzonego na początku [[Lata 60. XX wieku|lat 60.]] m.in. [[Christo Stoiczkow]]a, [[Emil Kostadinow|Emila Kostadinowa]], [[Krasimir Bałykow|Krasimira Bałykowa]] i [[Jordan Leczkow|Jordana Leczkowa]]), jednak znalazł się w kadrze na [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1994|Mundial 1994]], na którym podopieczni [[Dimityr Penew|Dimityra Penewa]] zajęli czwarte miejsce (obok [[Canko Cwetanow]]a był najmłodszym członkiem ekipy). Borimirow zagrał w czterech meczach. Wystąpił również na [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 1996|Euro 1996]] (trzy mecze, jako rezerowy), [[Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 1998|Mundialu 1998]] (trzy mecze, jako rezerwowy) oraz - jako jedyny uczestnik Mundialu 1994 - na [[Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej 2004|Euro 2004]] (jeden mecz). Rok później postanowił pożegnać się z kadrą.
Linia 30:
==Sukcesy piłkarskie==
* mistrzostwo Bułgarii [[1993]], [[1994]], [[1995]], [[2006]] i [[2007]], Puchar Bułgarii [[1991]], [[1992]], 1994, [[2005]] i [[2007]] oraz ćwierćfinał [[Puchar UEFA|Pucharu UEFA]] 2006 oraz start w [[Liga Mistrzów UEFA|Lidze Mistrzów]] [[2006]]-[[2007]] z Lewskim Sofia
W [[I liga niemiecka w piłce nożnej|Bundeslidze]] rozegrał 214 meczów i strzelił 31 goli.
| |||