Niszczyciele typu 1936: Różnice pomiędzy wersjami

Niszczyciele '''typu ''1936''''' (typu ''36''), określanego też '''''Diether von Roeder''')'' - seria [[III Rzesza|niemieckich]] [[okręt|okrętów]] klasydużych [[niszczyciel]]i z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. 6 okrętów tego typu, wraz z 16 niszczycielami wcześniejszych typów [[Niszczyciele typu 1934|1934 i 1934A]], stanowiłystanowiło jedyne niemieckie okręty tej klasy na początku wojny. Pięć z nich utracono w [[1940]] roku [[Bitwy_morskie_o_Narwik|pod Narwikiem]], jeden służył do końca wojny, a po wojnie w marynarce [[ZSRR]].

Niszczyciele typu 1936 (typu 36) stanowiły dalsze rozwinięcie [[Niszczyciele typu 1934|typu 1934/1934A]] - pierwszych niemieckich niszczycieli skonstruowanych po I wojnie światowej i odejściu Niemiec od ograniczeń ilości i wielkości okrętów nałożonych [[traktat wersalski|traktatem wersalskim]]. W braku możliwości szybkiego nadrobienia ilości okrętów, Niemcy zdecydowali wówczas projektować wielkie niszczyciele, przewyższające niszczyciele potencjalnych przeciwników, czego efektem były typy 1934/1934A, 1936 i kolejne. NoweNiszczyciele niszczycieletypu 1936 były jeszcze nieco powiększone w stosunku do poprzedniego typu. Rząd niemiecki przy tym zaniżał podawaną oficjalnie [[wyporność]] standardową nowych niszczycieli typu 1936, określając ją jedynie na 1811 t, co mieściło się w górnej granicy wyporności dla wielkich niszczycieli - liderów flotylli, określonej w [[traktat londyński (1930)|traktacie londyńskim]] z 1930 (1850 ton). W rzeczywistości, z wypornością odstandardową 2411 t, stanowiły jedne z największych niszczycieli przedwojennych, porównywalnych pod tym względem jedynie z francuskimi wielkimi niszczycielami (klasy ''contre-torpilleur'').

Na okrętach typu 1936, mimo, że projekt opracowano jeszcze przed wejściem do służby i badaniami pierwszych niszczycieli typu 1934/34A, zdołano poprawić szereg ich wad. Przede wszystkim, na skutek zmianypoprawienia obwodówlinii teoretycznych części dziobowej i zastosowania łukowato wydłużonej [[stewadziobnica|stewydziobnicy]] dziobowej, poprawiłypolepszyła się ich własności[[dzielność morskiemorska]], kiepskiekiepska w poprzednim typie. Ponadto zwiększono niezawodność [[siłownia |siłowni]], opierając się na nieco bardziej dopracowanych kotłach Wagnera i zastosowanostosując lepsze turbiny. Uzbrojenie pozostało takie samo, a wygląd okrętów zmienił się w niewielkim stopniu.

Dalsze niemieckieprojekty niszczycieleniemieckich niszczycieli okresu II wojny światowej, typów [[niszczyciele typu 1936A|1936A]] i [[niszczyciele typu 1936B|1936B]], w prostej linii wywodziły się z okrętów typu 1936.

Pierwszym okrętem serii był "Diether von Roeder", od którego nazywany jest także nieoficjalnie typ niszczycieli. Wszedł on do służby 29 sierpnia [[1938]]. Cztery dalsze okręty weszły do służby jeszcze przed wybuchem wojny, a ostatni, szósty, we wrześniu [[1939]]. Ich nazwy pochodziły od nazwisk niemieckich oficerów marynarki i marynarzy poległych podczas I wojny światowej. Cała seria okrętów została zamówiona 6 stycznia [[1936]] w stoczni Deschimag w [[Brema|Bremie]] i(nie zajmującej się budową okrętów tamtypu zbudowana1934/34A). Ich koszt budowy wynosił po 12,874 mln reichsmarek[[Reichsmark]].

{| numerNumer i nazwa (początkowy nr burtowy)|| położeniePołożenie stępki || wodowanie  Wodowanie  || wejścieWejście do służby || los  Los

|Z-17Z17 "[[Diether von Roeder]]" (51)||909.9 09. 1936 || 19.8 08. 1937  || 29.8 08. 1938 || zatopiony 13 kwietnia 1940

|Z-18Z18 "[[Hans LudemannLüdemann]]" (53)||909.9 09. 1936 || 101. 12. 1937 || 808. 10. 1938|| zatopiony 13 kwietnia 1940

|Z-19Z19 "[[Hermann Künne]]" (52)||505. 10. 1936 || 22. 12. 1937 ||12.1 01. 1939|| zatopiony 13 kwietnia 1940

|Z-20Z20 "[[Karl Galster]]" (42)|| 14.9 09. 1937|| 15.6 06. 1938|| 21.3 03. 1939|| 1946 → ZSRR, złom. po 1956

|Z-21Z21 "[[Wilhelm Heidkamp]]" (43)||15. 12. 1937|| 20.8 08. 1938|| 20.6 06. 1939 || zatopiony 11 kwietnia 1940

|Z-22Z22 "[[Anton Schmitt]]" (41)||303.1 01. 1938|| 20.9 09. 1938|| 24.9 09. 1939|| zatopiony 1110 kwietnia 1940

Niszczyciele typu 1936 miały architekturę typową dla niszczycieli, z pokładem dziobowym podniesionym na ok. 40% długości kadłuba. Kadłub okrętów dzielił się na 15 przedziałów wodoszczelnych. Okręty miały trzy kotłownie i dwie maszynownie w układzie liniowym, ale przedzielone innymi przedziałami w celu zwiększenia odporności na uszkodzenia (w układzie, od dziobu: kotłownia, kotłownia, przedział kotła pomocniczego, kotłownia, maszynownia, przedział mechanizmów pomocniczych, maszynownia). Spaliny z kotłowni były odprowadzane przez dwa kominy. Na okrętach zastosowano nie do końca dopracowane kotły parowe Wagnera pracujące pod wysokim ciśnieniem roboczym pary (70 [[atmosfera techniczna|atm]]), które na okrętach typu 1934 powodowały częste awarie, lecz na okrętach typu 1936 polepszono ich sprawność (większość okrętów typu zresztą szybko utracono, więc trudno powiedzieć więcej o ich sprawności). W porównaniu z typem 1934, ulepszono siłowniesiłownię, zwłaszcza turbiny oraz zwiększono zapas paliwa, lecz w dalszym ciągu ich wadą był stosunkowo niewielki zasięg (będący pośrednią przyczyną utraty 5 niszczycieli typu 34/34A i 5 typu 36 [[bitwy morskie pod NarvikiemNarwikiem|pod Narwikiem]]). PrzyOprócz dobrej dzielności morskiej, okręty te rozwijały jednak wysoką prędkość 38 [[węzeł (jednostka)|węzłów]] (główny okręt "Diether von Roeder" na próbach osiągnął 40,45 w.). Trzy ostatnie niszczyciele Z20-Z22 otrzymały jeszcze wydłużoną o 2 metry "atlantycką" stewę dziobową.

'''Uzbrojenie''' niszczycieli typu 1936, podobnie jak typu 1934, było dość silne - 5 pojedynczych dział kalibru 128 mm (nominalnie 12,7 jednakżecm). ichIch wadą jednakże okazał się stosunkowo mały zapas amunicji - 120 pocisków na działo (plus po 20 pocisków oświetlających). Działa były chronione pancernymi maskami przeciwodłamkowymi grubości 8 mm. Jak na początek wojny, dysponowały one także dość silnym uzbrojeniem przeciwlotniczym, aczkolwiek półautomatyczne armaty plot 37 mm [[Armata przeciwlotnicza 37 mm SKC30|SK C/30]] miały umiarkowaną skuteczność (w toku wojny uzbrojenie to stało się ono jednak niewystarczające i pod koniec wojny było ono dodatkowo zwiększane na jedynym ocalałym niszczycielu tego typu). Silne było również uzbrojenie torpedowe; oprócz ośmiu wyrzutni dodatkowo okręty zabierały maksymalnie do ośmiu torped zapasowych (zwykle 4), co nie było powszechnie spotykane na niszczycielach europejskich.