Orientalizm: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m zmiana kategorii |
m poprawa linków |
||
Linia 5:
Orientalizm występował czasem już w kulturze starożytnej. W kulturze średniowiecza, gdy Daleki Wschód był słabo znany, uznawano go za bajeczną krainę szczęśliwości i dostatku - jako taki Wschód występuje szczególnie często w romansie średniowiecznym, a także w epice barokowej.
Nową postać zainteresowanie Wschodem zyskało w literaturze oświecenia. Wschód służył w niej często jako "zwierciadło" cywilizacji Zachodniej - widać to np. w ''[[Listy perskie|Listach perskich]]'' [[Monteskiusz]]a, powiastkach [[Wolter]]a, twórczości [[Jan Potocki (pisarz)|Jana Potockiego]]. Ponadto liczne prądy i motywy orientalne w sztuce, literaturze i zdobnictwie (np. [[chinoiserie]]) stanowiły w kulturze oświecenia element [[preromantyzm|preromantyczny]].
Druga połowa XVIII wieku przyniosła, szczególnie w Niemczech, szybki rozwój [[orientalistyka|orientalistyki]] i zainteresowania Wschodem. Powstały też liczne przekłady z literatur orientalnych. Rozwój wiedzy o cywilizacjach Wschodu przyczynił się do powstania fali orientalizmu w literaturze romantycznej. Orientalność umożliwiała kreację pożądanych przez romantyków walorów literackich - niepospolitego bohatera, lokalnego kolorytu, bajecznego, odmiennego, tajemniczego i nieznanego świata. Obok ludowości orientalizm stał się jednym z podstawowych atrybutów literatury romantycznej (w tzw. "romantyzmie niskim" nabierając cech [[sztafaż]]u), znajdując wyraz w krytyce literackiej [[Friedrich Schlegel|Friedrica Schlegla]] i w twórczości najwybitniejszych pisarzy epoki - [[Goethe]]go (np. ''[[Dywan Wschodu i Zachodu]]''), [[Byron]]a (np. ''[[Giaur]]''), [[Wiktor Hugo|Wiktora Hugo]], w literaturze polskiej [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]] (np. ''[[Sonety krymskie]]'') i [[Juliusz Słowacki|Słowackiego]] (np. ''[[Ojciec zadżumionych]]'').
| |||