Bitwa pod Guilford Court House: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m robot dodaje: fr:Bataille de Guilford Court House |
m int. |
||
Linia 21:
'''Bitwa pod Guilford Court House'''<ref>Określenie Court House (pol. ''siedziba sądu'') odnosi się do budowli - zazwyczaj murowanych, w odróżnieniu od innych, drewnianych - będących siedzibą władz wszystkich szczebli w XVIII i XIX wieku w prowincjonalnej Ameryce</ref> została stoczona w dniu [[15 marca]], [[1781]] r. na terenie dzisiejszego miasta [[Greensboro (Karolina Północna)|Greensboro]] w stanie [[Karolina Północna]], podczas [[Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych|amerykańskiej Wojny Rewolucyjnej]]. Liczące 1 900 żołnierzy siły [[Wielka Brytania|brytyjskie]] pod dowództwem generała lorda [[Charles Cornwallis|Cornwallisa]], starły się z oddziałami [[Stany Zjednoczone|amerykańskimi]] liczącymi około 4 400 ludzi, a dowodzonymi przez pochodzącego z [[Rhode Island]] generała [[Nathanael Greene|Nathanaela Greene'a]].
Wprawdzie w bitwie zaangażowane były relatywnie nieznaczne siły, jest ona postrzegana jako jedna z najważniejszych bitew całej wojny. Nim do tego starcia doszło, Brytyjczycy - jak się wydawało - dość łatwo, przy wydatnym udziale [[lojaliści (rewolucja amerykańska)|lojalistów]] opanowali [[Georgia|Georgię]] i [[Karolina Południowa|Karolinę Południową]] i wszystko wskazywało na to, że również Karolina Północna zostanie szybko opanowana.
==Przed bitwą==
Linia 32:
Pierwsze starcie czołowych oddziałów kawalerii nastąpiło w odległości około 4 mil (6 km) od Guilford Court House. Brytyjski 23. pułk piechoty wsparł natychmiast własną kawalerię, co zmusiło Amerykanów pod dowództwem [[Henry Lee III|"Little Horse Harry'ego"]] do odwrotu ku pozycjom sił głównych.
Amerykanie zajęli pozycję na wzniesieniu około półtora mili (2.5 km) od budynku sądu. Cornwallis nie zdobył zbyt wielu informacji o przeciwniku ani od nielicznych jeńców, ani od miejscowej,niechętnie nastawionej ludności. Przed sobą miał plantację ze sporym polem uprawnym po obu stronach drogi i dwoma następnymi, oddzielonymi od siebie 200-metrowym zagajnikiem. Po prawej, za polem, las gęstniał i rozciągał się na kilka kilometrów w głąb. Za polem po lewej rozciągał się ogrodzony las głęboki na 1 milę (1
Greene ustawił swe wojska w trzech liniach. Pierwszą z nich - flankowaną przez strzelców mających swym ogniem dezorganizować frontalne ataki Brytyjczyków - stanowiła milicja północnokarolińska. W drugiej linii stanęła milicja z Wirginii. Oddziały regularne stanowiły linię ostatnią, z dwoma działkami 6-funtowymi w centrum. Wprawdzie powtórzył ustawienie [[Daniel Morgan|Daniela Morgana]] spod Cowpens, ale poszczególne linie znajdowały się setki metrów od siebie i nie były w stanie wspierać się wzajemnie.
Linia 38:
Po krótkiej wymianie ognia artylerii, o 13.30 Cornwallis wydał rozkaz do ataku. Gdy Brytyjczycy znaleźli się w odległości 150 metrów od ogrodzenia, padła pierwsza salwa ze strony Amerykanów, których długie strzelby miały większy zasięg od brytyjskich [[muszkiet]]ów, co jednak nie powstrzymało nacierających, którzy zbliżyli się na około 100 metrów i oddali salwę. W odległości 50 kroków od płotu padła ostatnia salwa Amerykanów, którzy następnie - mimo znacznych strat w brytyjskiej tyralierze - porzucili swe stanowiska i zaczęli uciekać przez las. W rezultacie Brytyjczycy dotarli wkrótce do drugiej i trzeciej linii obrony, przy czym las był tak gęsty, że walka na bagnety nie wchodziła w grę.
71 Regiment Grenadierów i 2 Pułk Gwardii parły naprzód wspierane ogniem 33. pułku piechoty na lewym skrzydle. Tymczasem na skrzydle prawym 1. Pułk Gwardii i pułk heski miały ciężką przeprawę, bowiem wprawdzie uderzyły na regularne oddziały [[Armia Kontynentalna|Armii Kontynentalnej]], zmusiły je do ucieczki do lasu i zdobyły dwa działa, ale zaraz zostały odparte i musiały odstąpić tracąc przed chwilą zdobyte działa i wielu ludzi, przede wszystkim od własnego ognia. Mimo
==Po walce==
| |||