Krążownik pomocniczy: Różnice pomiędzy wersjami

'''Zasięg''' był jednym z parametrów, który był ze względu na specyfikę działań bardzo ważny. Rajdery musiały krążyć po morzach aby natrafić na swoją "ofiarę", przy tym możliwości ich zawijania do portów były ograniczone. Okręty te, będąc przebudowywane ze statków handlowych, miały niejako bazowo duży zasięg, a dodatkowo był on zwiększany. Mimo ogromnego zasięgu rajderów, wynoszącego nierzadko 15000 mil morskich i tak okazywał się on mały, w związku z czym zachodziła potrzeba wysyłania specjalnych [[okręt zaopatrzeniowy|okrętów zaopatrzeniowych]] mających zaopatrywać je nie tylko w paliwo, ale i we wszelkie środki do życia dla załogi i amunicję. Statki te odbierały także wzięte do niewoli załogi zatopionych przez krążowniki statków.

Jednymi z pierwszych okrętów, odpowiadającymi charakterystyką i zastosowaniem krążownikom pomocniczym, były okręty przebudowane ze statków handlowych, używane podczas [[wojna secesyjna|wojny secesyjnej]] w Ameryce Północnej ([[1861]]-[[1865]]) przez [[Skonfederowane Stany Ameryki|konfederatów]] do zwalczania żeglugi [[Unia (USA)|Unii]]. Mimo, że były one określane w języku angielskim jako [[krążownik]]i (''Cruiser''), niemniej w tym okresie klasa krążowników jeszcze nie istniała i oznaczało to ich rolę. Z uwagi na przystosowanie jednostek cywilnych, konfederackie krążowniki można jednak uznać za [[protoplasta|protoplastów]] krążowników pomocniczych. Najbardziej znanymi z nich były [[CSS Sumter]] i [[CSS Alabama]] - okręty o napędzie żaglowo-[[napęd parowy|parowym]], uzbrojone w 5 i 8 dział.