Unia polsko-szwedzka: Różnice pomiędzy wersjami

'''Unia polsko-szwedzka 1592-1599''' - była [[unia personalna|unią personalną]] pomiędzy [[I Rzeczpospolita|Rzeczpospolitą]] i [[Szwecja|Szwecją]].

 

Uzyskawszy zgodę [[sejm walny|sejmu polskiego]] na wyjazd z Rzeczypospolitej, król udał się [[3 sierpnia]] [[1593]] do Szwecji. Tam jednak musiał stawić czoła [[9 stycznia]] [[1594]] zbuntowanym stanom niższym pod przywództwem kleru [[luteranizm|luterańskiego]] na zjeździe w [[Uppsala|Uppsali]]. Zjazd ten przyjął uchwałę o przeciwstawieniu się szerzeniu [[katolicyzm|katolicyzmu]] w Szwecji. Nie mając innego wyjścia i będąc naglony przez niepewne zachowanie stryja, Zygmunt III podpisał [[19 lutego]] [[1594]] "królewskie zaręczenie", w którym przyrzekał stanom szwedzkim zachować wolność religijną dla wyznania augsburskiego. Na jego mocy katolikom zabroniono publicznego praktykowania swojej religii. Dochodziło wówczas do wielu gorszących ekscesów, gdy świta króla wdawała się w bójki z luteranami.

 

Po podpisaniu tego aktu został uroczyście, w obecności żony, [[Anna Habsburżanka|Anny Habsburżanki]], koronowany na króla Szwecji w [[Uppsala|katedrze w Uppsali]]. W lipcu [[1594]] opuścił Królestwo i popłynął do [[Gdańsk|Gdańska]].

Na czas swojej nieobecności regencję powierzył Karolowi Sudermańskiemu i senatorom.

Zygmunt wysłał z Polski poselstwo mające na celu przywołanie do porządku niesfornego regenta. Ten zobowiązał się złożyć regencję na riksdagu w [[Arboga]]. Był to tylko udany manewr, gdyż regent uzyskał zatwierdzenie swojej władzy i zaczął podburzać chłopów. Stronnicy polscy padli wówczas ofiarami prześladowań.

 

W [[1598]] sejm pozwolił Zygmuntowi III na wyprawę w celu spacyfikowania swojego drugiego królestwa. Na zajętych statkach holenderskich i angielskich przeprawił się korpus interwencyjny. Złożony był głównie z wojsk najemnych niemieckich i węgierskich, wspartych polskimi armatami.